interpretacja 159

Rodzaj dokumentu     interpretacja indywidualna

Sygnatura                 PD-03-1.3120.8.12.2017.GK

Data                         2018.09.12

Autor                        Prezydent Miasta Krakowa

Istota interpretacji     Podatek od nieruchomości – opodatkowanie myjni samochodowej

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.).

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 20178 r., poz. 800 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11.09.2017 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego i zadanego pytania jest nieprawidłowe.

 

 

UZASADNIENIE

 

I

W dniu 11.09.2017 r. do Prezydenta Miasta Krakowa wpłynął wniosek (...) Sp. z o.o. w Warszawie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

 

Postanowieniem z dnia 18.09.2017 r. Prezydent Miasta Krakowa odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji, a Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie w dniu 15.12.2017 r. utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji.

Na skutek skargi, na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2018 r. sygn. I SA/Kr 233/18 uchylił postanowienie SKO i poprzedzające je postanowienie Prezydenta Miasta Krakowa i orzekł o braku przeszkód do wydania interpretacji.

Akta sprawy zostały przesłane do Urzędu Miasta Krakowa w dniu 24.08.2018 r.

 

 

II

Wnioskodawca przedstawił stan faktyczny, zgodnie z którym prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi leasingu. Przedmiotem leasingu mogą być w szczególności środki transportu, maszyny i urządzenia przemysłowe, produkcyjne i ogólnego zastosowania, sprzęt biurowy, produkty telekomunikacyjne, urządzenia IT oraz nieruchomości.

W ramach powyższej działalności, w listopadzie 2012 r. Spółka nabyła od dostawcy urządzenia 8-stanowiskowej bezdotykowej myjni samochodowej celem oddania jej do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu zawartej ze spółką jawną „(...)" (dalej: Korzystający).

Zgodnie ze specyfikacją przedmiotu leasingu załączoną do faktury sprzedaży wystawionej przez dostawcę, przedmiot sprzedaży (a zarazem leasingu) obejmował:

1) Urządzenia myjni bezdotykowej samoobsługowej w wersji modułowej (8 stanowisk), w skład których wchodziły takie podzespoły jak:

- moduły stanowiskowe z precyzyjnym dozowaniem proszku,

- mikrokomputer,

- system antyzamarzaniowy,

- zintegrowane schowki na lance ze stali nierdzewnej,

- filtr wody na wejściu z manometrem kontrolnym,

- przyłącze wody z sieci,

- wyposażenie wysokociśnieniowe stanowiska mycia,

- moduły uzdatniania wody,

- wysięgniki obrotowe ze stali nierdzewnej,

- tablice sterownicze,

- kominy dwuwarstwowe ze stali nierdzewnej;

2) Akcesoria dodatkowe:

- system ogrzewania posadzki z wymiennikiem ciepła,

- rury PEX rozmrażania posadzki.

 

Zgodnie z protokołem odbioru, urządzenia zostały wydane Korzystającemu w dniu 29 listopada 2012 r. i zainstalowane pod adresem: Kraków Nowa Huta, ul. (...), gdzie znajdują się do chwili obecnej.

Teren, na którym zainstalowane zostały urządzenia myjni znajduje się w posiadaniu Korzystającego. Jeszcze przed zawarciem umowy leasingu ze Spółką, Korzystający uzyskał decyzję w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę w zakresie „budowy myjni samochodowej bezdotykowej składającej się z dwóch wiat wraz ze stacją transformatorową (obejmującej wewnętrzne instalacje: wody, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji opadowej, gazu, energetycznej i grzewczej)".

Urządzenia myjni oddane w leasing ze swej natury nie mogą pełnić swojej funkcji gospodarczej (mycie samochodów) bez podłączenia do mediów oraz odpowiedniej budowli na gruncie, na którym znajdują się stanowiska do mycia pojazdów (związek użytkowy). Jednakże podkreślić należy, że same urządzenia techniczne myjni (których właścicielem jest Spółka) i które są przedmiotem niniejszego wniosku mogły zostać zamocowane na budowli (którą włada Korzystający) bez odpowiedniego pozwolenia budowlanego oraz mogły (i mogą) być demontowane i zastępowane nowymi urządzeniami bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości nieruchomości, na których są posadowione oraz bez uszkodzenia lub istotnej zmiany samych urządzeń myjących. Zdemontowane urządzenia myjni mogą być przenoszone w inne miejsce i tam użytkowane. Ponadto urządzenia te nie są na trwałe połączone z gruntem.

Przystępując do umowy leasingu Korzystający złożył Spółce oświadczenie, iż ewentualne zobowiązania podatkowe w podatku od nieruchomości związane z myjnią będzie opłacał samodzielnie. Jednakże weryfikacja przeprowadzona przez Spółkę w tym roku wykazała, że Korzystający w ogóle nie uiszczał podatku od nieruchomości, bądź też opłacał go jedynie od niewielkiej części myjni.

W związku z powyższym Spółka jako właściciel przedmiotu leasingu, powzięła decyzję o złożeniu deklaracji podatkowych za lata 2013 - 2017, wykazując urządzenia myjni jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Jednocześnie Spółka dokonała zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami. Niniejsze działania zostały podjęte przez Spółkę z ostrożności, mając na uwadze występujące w tym zakresie rozbieżności interpretacyjne. Zdaniem Spółki jednak należące do niej urządzenia myjni ośmiostanowiskowej, zainstalowane dla poszczególnych stanowisk myjących Korzystającego, nie powinny podlegać podatkowi od nieruchomości.

 

 

III

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych poprzez odpowiedź na pytanie: Czy urządzenia bezdotykowej myjni samochodowej, takiej jak w przedstawionym stanie faktycznym, powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych?

 

 

IV

 

Zdaniem Spółki, opisane urządzenia myjni nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, gdyż ich konstrukcja, przeznaczenie, sposób posadowienia na gruncie oraz połączenia z budowlami i instalacjami należącymi do Korzystającego przemawiają za uznaniem, iż nie stanowią one budowli ani ich części w rozumieniu ustawy. Tym samym nie mamy do czynienia z ustawowo określonym przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: upol):

„Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej."

 

Definicje powyższych pojęć zawiera z kolei art. la ust. 1 upoi, który stanowi, że:

„Użyte w ustawie określenia oznaczają: (...)

2) budowla - obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury; a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem;

3) grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a"

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo, że urządzenia myjni znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy, to jednak nie spełniają przesłanek do uznania ich za budowlę w rozumieniu powyższych przepisów. Zgodnie bowiem z upol, budowlą jest:

a) obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego (niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury), a także

b) urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem

Zgodnie z kolei z art. 3 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o:

„1) obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych"; (w stanie prawnym obowiązującym do dnia 27.06.2015 r. (art. 3 pkt 1 lit. b): „obiektem budowlanym jest (...) budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami")

„3) budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową";

„9) urządzeniach budowlanych - należy przez to rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki".

Z powyższego wynika zatem, że pojęcie budowli obejmuje obiekt budowlany oraz instalacje zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych (a według wcześniejszego brzmienia ustawy: stanowiący całość techniczno-użytkową).

Dokonując wykładni a contrario, instalacje, które zostały posadowione (przymocowane) jedynie dla przemijającego użytkowania, nie stanowią części budowli. W ocenie Wnioskodawcy oznacza to, że urządzenia myjni, które nie są trwale związane z gruntem oraz mogą być swobodnie demontowane i wymieniane lub przenoszone w inne miejsce nie spełniają definicji obiektu budowlanego.

Co więcej, skoro definicja obiektu budowlanego odnosi się wprost do użycia wyrobów budowlanych, to przyjąć należy, że obiektem budowlanym (budowlą) w rozumieniu upoi mogą być jedynie takie obiekty, których funkcjonowanie statuuje prawo budowlane, a więc takie, które są wytworem procesu budowlanego. Jak natomiast wskazano w opisie stanu faktycznego, instalacja urządzeń myjni na terenie znajdującym się w posiadaniu Korzystającego nie wymagała pozwolenia na budowę.

Urządzenia te nie są też wytworem procesu budowlanego, lecz technicznego bądź technologicznego.

Ponadto konstrukcja i funkcja przedmiotowych urządzeń nie pozwala również na ich opodatkowanie poprzez odwołanie się wprost do definicji budowli w rozumieniu Prawa budowlanego. W ocenie Spółki wyklucza to katalog budowli zawarty w powołanym art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, który nie wymienia wprost obiektów takich jak urządzenia myjni samochodowej będące przedmiotem niniejszego wniosku. Co prawda katalog ten nie jest zamknięty i wymienia jedynie przykładowe budowle, niemniej jednak jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 13 września 2011 r. (sygn. P 33/09):

„jakkolwiek, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, nie budzi w zasadzie zastrzeżeń sformułowanie przez ustawodawcę na potrzeby regulacji prawa budowlanego definicji "budowli" i "urządzenia budowlanego" jako definicji otwartych, których zastosowanie w praktyce wymaga nierzadko posłużenia się analogią z ustawy, to nie sposób nie zauważyć, że te same definicje w odniesieniu do u.p.o.l. nie mogą funkcjonować w identyczny sposób. Jak już bowiem stwierdzono, w wypadku prawa daninowego gwarancje dostatecznej określoności regulacji prawnych wynikające z zasady poprawnej legislacji ulegają istotnemu wzmocnieniu ze względu treść art. 84 i art. 217 Konstytucji. Pierwszy z wymienionych przepisów ustawy zasadniczej formułuje nakaz precyzyjnego ustalenia w ustawie wszystkich istotnych elementów stosunku daninowego, natomiast drugi z tych przepisów wskazuje, w odniesieniu do jakich elementów omawianego stosunku (podmioty, przedmiot, stawki, zasady przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorie podmiotów zwolnionych) rozważany obowiązek ma charakter szczególny. (...)

Definicja wyrażenia „budowla", występująca w u.p.b., ma w rzeczywistości charakter definicji zakresowej cząstkowej, a tym samym zakwalifikowanie jakiegoś obiektu jako budowli - jeżeli przedmiotem rozważanej kwalifikacji nie jest obiekt wprost wymieniony pozytywnie lub negatywnie w jej treści - wymaga odwołania się do analogii z ustawy. Jakkolwiek posłużenie się definicją tego rodzaju nie budzi zasadniczo zastrzeżeń w zakresie, w jakim jest ona wykorzystywana na potrzeby prawa budowlanego, to całkowicie wykluczyć należy możliwość identycznego lei stosowania na gruncie prawa podatkowego.

Precyzyjnie ujmując, z punktu widzenia standardów konstytucyjnych nie sposób zaakceptować sytuację, gdy jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości byłyby traktowane budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 P.b. nienależace do kategorii obiektów, które expressis verbis wymieniono w tym przepisie (lub - co wynika z wcześniejszych ustaleń - w pozostałych przepisach rozważanej ustawy albo w załączniku do niej), lecz będące obiektami jedynie do nich podobnymi. (...) Oznacza to, że nie każdy obiekt budowlany w postaci budowli w rozumieniu u.p.b. może zostać uznany za budowlę w ujęciu u.p.o.l., a w konsekwencji nie każdy obiekt budowlany w postaci budowli w rozumieniu u.p.b. może podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości."

Uwzględniając powyższe Spółka stoi na stanowisku, że nawet jeżeli urządzenia myjni wykazywałyby cechy zbliżone do któregokolwiek z obiektów wymienionych jako przykład budowli w Prawie budowlanym, to skoro nie zostały one wymienione w tej ustawie wprost jako budowla - nie mogą one podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

 

Podobne konkluzje należy zastosować również do pojęcia urządzenia budowlanego w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego (jako kategorii budowli). Dodatkowo należy też wskazać, że powołany powyżej, art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego definiuje urządzenia budowlane jako urządzenia techniczne związane obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Oznacza to, że urządzenia myjni nie mogą być utożsamiane nie tylko z budowlą rozumianą jako obiekt budowlany, ale także z budowlą jako urządzeniem budowlanym. Urządzenia myjni nie spełniają bowiem jakiejkolwiek służebnej roli w stosunku do wiaty lub innych budowli, czy budynków postawionych przez Korzystającego i składających się na konstrukcję myjni.

Co szczególnie istotne, nie stanowią one też całości techniczno - użytkowej. Związek pomiędzy urządzeniami myjni a obiektami (budynkami, budowlami) Korzystającego ma bowiem wyłącznie charakter użytkowy - brak jest natomiast powiązań technicznych. Przemawiają za tym takie okoliczności jak to, że urządzenia myjni mogły być zamontowane na terenie Korzystającego bez zezwolenia na budowli i bez konieczności przeprowadzania robót budowlanych; mogą być też w dowolnym czasie demontowane i zastępowane innymi, czy też przenoszone w inne miejsca i tam użytkowane, a sama budowla myjni nie straci przez to swojej przydatności. To wszystko świadczy zdaniem Wnioskodawcy o prawidłowości konkluzji, iż urządzenia myjni wykazują wyłącznie związek użytkowy z konstrukcją myjni. W konsekwencji opodatkowaniu powinna podlegać jedynie część budowlana (należąca do Korzystającego), a nie cały obiekt myjni wraz z wyposażeniem (tj. urządzeniami Spółki).

Podobne stanowisko można znaleźć również w wyrokach sądów administracyjnych, w których wskazuje się, że w skład budowli wchodzą elementy budowlane i niebudowlane jedynie pod warunkiem, że stanowią one odpowiednią całość techniczno - użytkową. Gdy natomiast istnieje tylko związek użytkowy pomiędzy urządzeniami a budowlą w postaci myjni (tak jak w opisywanym przypadku), to opodatkowaniu podlega tylko część budowlana. Związek jedynie użytkowy występuje przy tym wtedy, gdy poszczególne urządzenia myjni mogą być zamocowane na budowli bez odpowiedniego pozwolenia budowlanego oraz mogą być demontowane i zastępowane nowymi urządzeniami bez naruszenia struktury myjni (czyli w takich okolicznościach faktycznych, jakie występują w niniejszym przypadku). Tak m.in.:

- WSA w Rzeszowie w wyroku z dnia z 25 lipca 2013 r. (sygn. akt I SA/Rz 420/13),

- WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 16 października 2013 r. (sygn. akt I SA/GI 619/13),

- WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 26 czerwca 2014 r. (sygn. akt I SA/Wr 392/14),

- WSA w Krakowie w wyroku z dnia 15 czerwca 2015 r. (sygn. akt. I SA/Kr 424/15),

- WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 20 października 2015 r. (sygn. akt I SA/Ol 486/15),

- WSA w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 18 maja 2017 r. (sygn. akt I SA/Go 129/17.

Uwzględniając powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że urządzenia myjni oddane w leasing Korzystającemu nie powinny stanowić przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Nie zostały bowiem spełnione warunki ustawowe do uznania ich za budowlę lub jej część.

 

 

V

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1445 z późn. zm.; dalej – „u.p.o.l.”) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

 

Budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem (art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.).

 

Obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r. poz. 1202 z późn. zm.) jest budynek, budowla bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

 

Zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego za budowlę należy uważać „każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową”.

 

Urządzenie budowlane to urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki (art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego).

 

Budowla jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej jeżeli jest w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).

 

Myjnia samochodowa niewątpliwie jest budowlą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Nie ma bowiem wątpliwości, że jest obiektem budowlanym nie będącym budynkiem ani obiektem małej architektury. Ponadto myjnia samochodowa jest obiektem budowlanym wymienionym wprost w art. 55 ust. 1 pkt 1 lit. b) Prawa budowlanego oraz w załączniku do tej ustawy.

Jak wskazuje Wnioskodawca przed wybudowaniem myjni „Korzystający” uzyskał decyzję w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę w zakresie „budowy myjni samochodowej bezdotykowej składającej się z dwóch wiat wraz ze stacją transformatorową (obejmującej wewnętrzne instalacje: wody, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji opadowej, gazu, energetycznej i grzewczej)”.

 

Natomiast problem jaki przedstawił do rozwiązania Wnioskodawca sprowadza się do tego czy urządzenia wymienione we wniosku (dalej: „urządzenia myjni”) wchodzą w skład bezdotykowej myjni samochodowej i podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jak budowla.

 

Jak wskazano wyżej zgodnie z definicją obiektu budowlanego z Prawa budowlanego obowiązującą od 28 czerwca 2015 r. za taki należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Do 28 czerwca 2015 r., zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. b) Prawa budowlanego obiektem budowlanym była między innymi budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami.

Analizując zasadność opodatkowania myjni samochodowej jako całości (wraz z „urządzeniami myjni”) pod kątem przesłanek z definicji obiektu budowlanego obowiązującej do 28 czerwca 2015 r., należy wyraźnie podkreślić, że zasadnicze znaczenie dla niniejszej sprawy ma rozstrzygnięcie czy pomiędzy wiatami myjni i „urządzeniami myjni” zachodzi taki związek, który pozwala stwierdzić, że jest to całość techniczno-użytkowa.

Wnioskodawca rozróżnia „urządzenia myjni” i „obiekty myjni” (wiaty) i podaje, że nie stanowią one całości techniczno-użytkowej, a związek pomiędzy tymi elementami ma jedynie charakter użytkowy, ale nie techniczny. Przede wszystkim stwierdza, że „urządzenia myjni” „mogły zostać zamocowane bez pozwolenia budowlanego, mogły być demontowane i zastępowane nowymi urządzeniami bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości nieruchomości, na których są posadowione oraz bez uszkodzenia lub istotnej zmiany samych urządzeń myjących. Zdemontowane urządzenia myjni mogą być przenoszone w inne miejsce i tam użytkowane. Ponadto urządzenia te nie są na trwałe połączone z gruntem.”

 

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2018 r. sygn. II FSK 2488/17 stwierdzono, że „To przepisy art. 14b § 1 i § 3 oraz art. 14c § 1 i § 2 O.p. wyznaczają granice, w których organ jest uprawniony do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego na pisemny wniosek zainteresowanego w jego indywidualnej sprawie. Stosownie do art. 14b § 3 O.p. składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zgodnie zaś z art. 14c § 1 i § 2 O.p. interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny a razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy zawiera także wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowane jest stanowisko, że na podstawie art. 14b § 1 i § 3 oraz art. 14c § 1 i § 2 O.p. organ podatkowy uprawniony jest do wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wyłącznie w zakresie wynikającego z wniosku o wydanie interpretacji przedmiotu sprawy, który określają: pytanie i stanowisko prawne zainteresowanego dotyczące możliwości zastosowania i wykładni prawa podatkowego w relacji do przedstawionego w tym wniosku stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego Wobec tego, ani organ wydający interpretację, ani sąd administracyjny ją kontrolujący, nie mogą przyjmować własnych ustaleń faktycznych, odmiennych od okoliczności przedstawionych przez wnioskodawcę ale opierają się na stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez wnioskodawcę (por. np. wyroki NSA: z dnia 22 listopada 2012 r., II FSK 553/11 oraz z dnia 24 czerwca 2015 r. , II FSK 1252/13). Także w piśmiennictwie wskazuje się, że podany we wniosku stan faktyczny stanowi jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne (por. np.: S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz wydanie 5, Lexis Nexis, Warszawa 2009, s. 105).

Organ interpretacyjny nie tylko natomiast może, ale ma obowiązek dokonać oceny prawnopodatkowych skutków przedstawionego stanu faktycznego. Z kolei obowiązkiem sądu administracyjnego rozpoznającego skargę na interpretację, w ramach kontroli zgodności z prawem kwestionowanego aktu - zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) oraz art. 3 § 1 i § 2 pkt 4a p.p.s.a., jest odniesienie się do prawidłowości dokonanej przez organ interpretacyjny oceny prawnych skutków przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. W ocenie składu rozpoznającego niniejszą sprawę, podzielić należy pogląd zawarty w wyroku NSA w sprawie II FSK 2671/15, a także w wyroku NSA z dnia 27 lipca 2017 r., sygn. akt II FSK 1941/15, że zagadnienie związku techniczno-użytkowego to przede wszystkim kwestia prawna i organ interpretacyjny nie jest związany zapatrywaniami wyrażanymi w tym względzie przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. wynika, że związek techniczno-użytkowy jest zagadnieniem prawnym. Przepis ten wprost wskazuje, że budowla ma stanowić całość techniczno-użytkową. To oznacza, że przesłankę związku techniczno-użytkowego należy oceniać jako przesłankę prawną.”

 

Podzielając zatem powyższy pogląd zadaniem organu podatkowego jest przeprowadzenie interpretacji tego pojęcia (związku techniczno-użytkowego) w oparciu o obowiązujące dyrektywy wykładni.

W tym zakresie organ podatkowy w całości zgadza się z twierdzeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartym w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 marca 2018 r. sygn. II FSK 2488/17, w którym Sąd stwierdził, że „Przepisy prawa budowlanego nie wyjaśniają zaś kiedy zachodzi związek techniczno-użytkowy. Dlatego posługując się regułami wykładni językowej należy sięgnąć w tym zakresie do potocznego, językowego znaczenia tego określenia i odwołać się do poglądów orzecznictwa sądowego. Całość techniczno-użytkowa występuje wówczas, gdy określone elementy stanowią części składowe jednej rzeczy złożonej, a o tym rozstrzyga obiektywna ocena gospodarczego znaczenia istniejącego między nimi fizycznego i funkcjonalnego powiązania. Jeżeli są one powiązane fizycznie i funkcjonalnie tak, że tworzą razem gospodarczą całość, to stanowią części składowe jednej rzeczy złożonej, choćby całość ta dała się technicznie łatwo zdemontować (tak w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2002 r., I CK 5/02, Prawo bankowe 2002, nr 12). Według znaczenia językowego: związek techniczny to "fizyczne połączenie wynikające ze sposobu wykonania obiektu" a związek użytkowy to "funkcjonalne połączenie i powiązanie elementów, dzięki któremu mogą być one wykorzystywane do realizacji celu, dla którego powstał dany obiekt" (zob. Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka t. 3, Warszawa 1992, s. 486 i 645). Wykazanie tego związku techniczno-użytkowego pozwala w konsekwencji na opodatkowanie podatkiem od nieruchomości jako budowli w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. obiektu budowlanego o złożonej budowie. Jak wskazuje B. Pahl w glosie do wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 25 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Rz 420/13, chodzi tutaj o obiekt kompletny, czyli taki, którego wykorzystanie wszystkich fizycznie połączonych elementów pozwala na realizowanie funkcji, dla których został stworzony (dost. Lex/el. 2013 do art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.). W prawomocnym wyroku WSA w Olsztynie z dnia 24 lutego 2005 r., I SA/Ol 421/04, trafnie podniesiono, że chodzi o związek faktyczny, wynikający z technicznego i użytkowego przeznaczenia obiektu budowlanego i jego części, a nie o prawny, wynikający z Kodeksu cywilny, charakter połączonych z tym obiektem rzeczy. Warto podkreślić, że także inni autorzy (np. R. Lewandowski, Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości bezdotykowej samoobsługowej myjni samochodowej, PPLiFS 2014, nr 4, s. 6-12; A. Dembiński, Zakwalifikowanie myjni bezdotykowej do kategorii budowli, Doradca Podatkowy 2015, nr 7, s. 45-47) wskazują, iż wszystkie elementy (budowlane i techniczne) myjni tworzą ze sobą całość techniczno-użytkową, a budowa myjni w pełni odnosi się do celu, jakiemu przyświecało jej powstanie. Celem tym jest prowadzenie działalności gospodarczej poprzez umożliwienie świadczenia usług bezdotykowego mycia pojazdów mechanicznych. Jak pisze B. Pahl w przywoływanej glosie do wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 25 lipca 2013 r., związek urządzeń technicznych i części budowlanych ma charakter techniczny, funkcjonalny, gdyż każdy z jej elementów jest konieczny do realizacji funkcji, do jakiej obiekt ten został przeznaczony. Nie jest przy tym możliwe odłączenie lub demontaż jakiegokolwiek składowego elementu obiektu bez wpływu na jego możliwości eksploatacyjne i użytkowe, a elementy składowe obiektu są usytuowane tam, gdzie są konieczne. Ze względu na złożony charakter obiektu wszystkie elementy, w tym urządzenia, instalacje, elementy konstrukcyjne są ze sobą zintegrowane, stanowiąc tym samym jednolity ustrój konstrukcyjny. Nie ma przy tym znaczenia to, że urządzenia techniczne myjni mogą być zdemontowane i przeniesione w inne miejsce. Bez stosownej konstrukcji, w której zostaną one umieszczone, nie będą one mogły prawidłowo funkcjonować. Myjni bezdotykowej nie można zatem "rozbijać" na czynniki (elementy) o charakterze budowlanym i niebudowlanym. Nie daje do tego prawa treść art. 3 pkt 3 u.p.b., który stanowi, że budowlą są jedynie części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń). Skoro przepisy art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. i art. 3 pkt 1 lit. b) u.p.b. dają jednoznaczną odpowiedź na pytanie co jest budowlą, to nie ma potrzeby do odwoływania się w wykładni analizowanego pojęcia do art. 3 pkt 3 i pkt 9 u.p.b. Nie sposób także przyjąć, że pomiędzy elementami budowlanymi i technicznymi myjni bezdotykowej zachodzi tylko związek użytkowy. Urządzenia techniczne nie zostały włączone do obiektu budowlanego tylko dla przemijającego użytku, lecz do stałego ich łącznego z częściami budowlanymi użytkowania.”

Takie rozumienie związku techniczno-użytkowego powoduje, że myjnia opisana we wniosku jest budowlą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w całości tj. razem z „urządzeniami myjni”.

 

W sprawach dotyczących opodatkowania podatkiem od nieruchomości myjni samochodowych bieżące orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego jest jednolite i przedstawione przez organ podatkowy argumenty NSA z wyroku z dnia 20 marca 2018 r. sygn. II FSK 2488/17, powtarzają się również w orzeczeniach NSA z 21 marca 2015 r. sygn. II FSK 847/16, z 27 lutego 2018 r. sygn. II FSK 391/16, z 31 stycznia 2018 r. sygn. II FSK 3/16, z 10 stycznia 2018 r. sygn. II FSK 3203/15, z 23 listopada 2017 r. sygn. II FSK 2671/15.

Poglądy te są przyjmowane także przez wojewódzkie sądy administracyjne czego wyrazem jest choćby wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 16 maja 2018 r. sygn. I SA/Sz 195/18.

Analizując zasadność opodatkowania myjni samochodowej jako całości (wraz z „urządzeniami myjni”) pod kątem przesłanek z definicji obiektu budowlanego obowiązującej od 28 czerwca 2015 r., należy wyraźnie podkreślić, że definicja ta nie zawiera już przesłanki „związku techniczno-użytkowego”. Zgodnie z tą definicją obiektem budowlanym jest między innymi budowla wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiona z użyciem wyrobów budowlanych.

Kierując się zatem obowiązującą definicją obiekt budowlany jakim jest budowla jest traktowany przez ustawodawcę jako całość wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Nie ma zatem żadnych podstaw do tego żeby w obecnym stanie prawnym, wyodrębniać z budowli myjni „urządzenia myjące”, w szczególności w przypadku, gdy w orzecznictwie wskazano, że stanowią one całość techniczno-użytkową wraz z pozostałymi elementami myjni.

Kolejną przesłanką, która pozwala stwierdzić, czy dany obiekt jest obiektem budowlanym, to na bazie obecnie obowiązujących przepisów, jest okoliczność czy obiekt został wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. W niniejszej sprawie Wnioskodawca wskazał, że myjnia składa się między innymi z dwóch wiat (na których wybudowanie uzyskano pozwolenie na budowę). Zatem nie ma wątpliwości, że myjnia została wzniesiona „z użyciem wyrobów budowlanych” i jako całość wraz z „urządzeniami myjącymi” stanowi budowlę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

 

Odnosząc się do wskazanych we wniosku wyroków: WSA w Rzeszowie z 25.07.2013 r. sygn. I SA/Rz 420/13; WSA w Gliwicach z 16.10.2013 r. sygn. I SA/Gl 619/13; WSA we Wrocławiu z 26.06.2014 r. sygn. I SA/Wr 392/14; WSA w Krakowie z 15.06.2015 r. sygn. I SA/Kr 424/15 należy zauważyć, że Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela argumentacji w nich użytych, podobnie organ podatkowy nie uznaje wskazanych tam argumentów.

Natomiast powołane przez Wnioskodawcę wyroki WSA w Olsztynie z 20.10.2015 r. sygn. I SA/Ol 486/15 i WSA w Gorzowie z 18.05.2017 r. I SA/Go 129/17 zostały uchylone wyrokami NSA odpowiednio: z dnia 27 lutego 2018 r. sygn. II FSK 391/16 i z dnia 20 marca 2018 r. sygn. II FSK 2488/17.

 

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

 

 

 

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.z zastosowaniem art. 119a;

2.w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

 

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

 

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

 

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa Krakowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków.

 

 

 

Otrzymują:

1. Adresat

2. PD-01-4

3. aa