interpretacja 160

Rodzaj dokumentu  interpretacja indywidualna

Sygnatura              PD-03-1.3120.8.13.2018.GK

Data                      2019.01.18

Autor                     Prezydent Miasta Krakowa

Istota interpretacji  Podatek od nieruchomości – zwolnienie dla budynku zajętego na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.).

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

 

 

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 19.11.2018 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego i zadanego pytania jest nieprawidłowe.

 

 

UZASADNIENIE

 

I

W dniu 19.11.2018 r. do Prezydenta Miasta Krakowa wpłynął wniosek (...) Sp. z o.o. w Warszawie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

 

Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego, zgodnie z którym w dniu 14 lipca 2016 roku zawarła umowę koncesji z Gminą Miejską Kraków na świadczenie usług wypożyczania rowerów w ramach systemu (...). W dniu 29 sierpnia 2016 roku została zawarta umowa najmu powierzchni użytkowej z przeznaczeniem na urządzenie pomieszczeń biurowych, warsztatu naprawy rowerów oraz magazynów (§ 3 umowy najmu). Przedmiot umowy najmu znajduje się na działce nr (...), jednostka ewidencyjna - (...), obręb - (...), dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie, IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Przedmiotowa nieruchomość jest zabudowana obiektem stadionu piłkarskiego pn. „(...)”. Powierzchnia będąca przedmiotem umowy najmu znajduje się w budynku jakim jest wyżej wspomniany stadion piłkarski. Zgodnie z treścią umowy spółki, jak również zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności, Spółka prowadzi działalność m. in. w zakresie sportu, rozrywki oraz rekreacji. Spółka posiada siedzibę w Warszawie, tam też znajdują się lokale biurowe spółki związane z jej funkcjonowaniem jako spółki prawa handlowego oraz pozostała infrastruktura. Wynajmowane przez spółkę powierzchnie, tj. powierzchnia magazynowa (565,3 m2), powierzchnia warsztatowa (198,3 m2) — służąca do naprawy rowerów i utrzymania ich bezpiecznego stanu technicznego oraz powierzchnia biurowa (86,3 m2) służą bezpośrednio do działalności spółki związanej funkcjonowaniem (...), bez których realizacja tej działalności nie byłaby możliwa.

 

 

II

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych, w związku z § 1 ust. 1 pkt. 2 lit. f Uchwały NR LXXXV/2090/17 Rady Miasta Krakowa z dnia 11 października 2017 roku w sprawie określenia wysokości stawek za podatek od nieruchomości, poprzez odpowiedź na pytanie: Czy wnioskodawczyni jako podatnik podatku od nieruchomości, prowadząca działalność gospodarczą również w zakresie związanym ze sportem w ramach funkcjonowania (...) nie powinna od powierzchni użytkowej wykorzystywanej wyłącznie do wyżej opisanej działalności uiszczać podatku według stawki przewidzianej dla budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu?

 

 

III

W ocenie Wnioskodawcy Spółka prowadzi działalność gospodarczą m. in. w zakresie związanym ze sportem albowiem korzystanie przez osoby fizyczne z systemu (...) stanowi przejaw działalności sportowej i rekreacyjnej, a wynajmowane powierzchnie użytkowe są wykorzystywane bezpośrednio i wyłącznie do prowadzonej przez spółkę działalności, bez których to powierzchni spółka nie może prowadzić opisanej powyżej działalności, w związku z czym Spółka stoi na stanowisku, iż stawka podatku od zajmowanych powierzchni powinna być ustalona według § 1 ust 1 pkt 2 lit f Uchwały Nr LXXXV/2090/17 Rady Miasta Krakowa z dnia 11 października 2017 roku w sprawie określenia wysokości stawek za podatek od nieruchomości odpowiednio dla:

a) powierzchnia magazynowa (565,3 m2),

b) powierzchnia warsztatowa (198,3 m2) - służąca do naprawy rowerów i utrzymania ich bezpiecznego stanu technicznego

c) powierzchnia biurowa (86,3 m2)

 

Na uzasadnienie swojego stanowiska Spółka wskazała, że zgodnie z § 1 ust. 1 pkt. 2 lit. b Uchwały Nr LXXXV/2090/17 Rady Miasta Krakowa z dnia 11 października 2017 roku w sprawie określenia wysokości stawek za podatek od nieruchomości, zwanej w dalszej części „Uchwałą”, wysokość stawki podatku od nieruchomości budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej wynosi 23,10 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej. Przepis ten w zakresie ustalenia stawki podatku od budynków lub ich części jest podstawowym przepisem, w tym sensie, że stanowi o działalności gospodarczej w ogóle, zgodnie z pojęciem działalności gospodarczej zdefiniowanym w odrębnych przepisach. Przepis ten, według wnioskodawczym będzie miał zastosowanie wówczas, gdy nie znajdą zastosowania pozostałe przepisy § 1 Uchwały, które to przepisy mają charakter węższy, ponieważ określają wysokość stawki podatku zależnie od określonego przedmiotu działalności gospodarczej. Jednym z takich przepisów Uchwały jest § 1 ust. 1 pkt. 2 lit. f który stanowi, że „Stawki podatku od nieruchomości wynoszą rocznie od budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu - 6,93 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej.” Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż, analiza przedmiotowego przepisu w połączeniu z ogólnym przepisem § 1 ust. 1 pkt. 2 lit. b Uchwały, prowadzi do wniosku, że pomniejszona stawka podatku od nieruchomości ma zastosowanie do podmiotu, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie kultury fizycznej i sportu, ale nie musi to być wyłączny przedmiot działalności podatnika. Powyższe wynika z następującego stanowiska, w treści § 1 ust. 1 pkt. 2 lit. f Uchwały, prawodawca nie posłużył się wyrazem „wyłącznie”, co należy interpretować, że Jego wolą nie było wprowadzenie obniżonej stawki podatku dla przedsiębiorców, którzy tylko i wyłącznie prowadzą działalność gospodarczą w zakresie kultury fizycznej i sportu (jest to ich kompletny, jedyny zakres przedmiotowy aktywności). Mając zatem na uwadze obowiązującą zasadę legislacji, że prawodawca jest racjonalny i stanowi jasne przepisy, skoro nie posłużono się w treści przepisu zwrotem „wyłącznie” lub równoznacznym, to bez spornym jest, iż preferencyjna stawka podatku od nieruchomości przysługuje podmiotowi, który może prowadzić obok działalności związanej z kulturą fizyczną i sportem, również działalność w innym zakresie przedmiotowym. Istotnym jest aby przedsiębiorca wykorzystywał jako podatnik, powierzchnię do celów działalności sportowej.

Jak wnioskodawczyni wspomniała powyżej, w zakresie jej przedmiotu działalności gospodarczej mieści się działalność sportowa, rozrywkowa oraz rekreacyjna. Działalność ta jest zgodna z treścią umowy spółki, PKD oraz faktyczną działalnością. Funkcjonujący w Krakowie system (...) opiera się w 100% na wykorzystaniu jako środka lokomocji rowerów. Korzystanie przez osoby fizyczne z systemu (...) nie jest uzależnione od konkretnego celu, a zainteresowani mogą korzystać z rowerów miejskich z różnych przyczyn i dla sobie znanych celów, w tym dla sportu i rekreacji. Zgodnie z definicją zawartą w encyklopedii, w tym w Encyklopedii PWN sport to „[...] z założenia pokojowe współzawodnictwo, którego istotę stanowi indywidualna bądź zespołowa rywalizacja (wg określonych reguł) prowadzona zgodnie z zasadami fair play oraz dążenie do osiągania jak najlepszych wyników, podejmowane takie m. in. w celu rekreacji i doskonalenia własnych cech fizycznych; wyraża się przez ćwiczenia i gry uprawiane wg określonych zasad; sprzyja zachowaniu zdrowia oraz rozwija cechy osobowości, m.in.: wytrwałość, silną wolę, zdyscyplinowanie, poczucie solidarności i koleżeństwa”(Encyklopedia PWN). Skoro zatem działalność wnioskodawczym jest związana ze sportem, rozumianym w powyższy cytowany sposób, to zajmowane budynki lub ich części należy opodatkować według preferencyjnej stawki albowiem powierzchnie te są zajmowane bezpośrednio i związku z prowadzoną przez spółkę działalnością. W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż rodzaj sportu, o którym mowa jest tego typu, że nie można uprawiać go wewnątrz budynku, jest to oczywiste i nie wymaga wyjaśnień, a nadto wynika z charakteru tej aktywności. Jednakże, realizacja działalności spółki w ramach systemu (...), a także możliwość bezpiecznego i stałego uprawiania sportu przez osoby korzystające z rowerów, wymaga zapewnienia pomieszczeń, które będą zajmowane bezpośrednio i wyłącznie dla tej działalności. Tak jest w przypadku opisanych w punkcie 4 niniejszego wniosku wynajmowanych powierzchni. Spółka posiada swoją siedzibę w Warszawie, tam też ma zlokalizowane pomieszczenia biurowe, które związane są z jej istnieniem oraz prowadzoną działalnością. Spółka prowadzi działalność na terenie całej Polski. Pomieszczenie wynajmowane w Krakowie służą bezpośrednio do działalności spółki związanej z systemem (...). I tak, pomieszczenie magazynowe służy do przechowywania rowerów, tak aby m. in. zapewnić ich stałą dostępność dla zainteresowanych, pomieszczenia warsztatu są wykorzystywane tylko i wyłącznie do serwisowania rowerów, co biorąc pod uwagę poziom ich eksploatacji przez osoby fizyczne wymaga ciągłej pracy serwisowej. Z kolei pomieszczenie biurowe pozwala na zapewnienie funkcjonowania całego systemu i jego koordynację. Wnioskodawczyni twierdzi, iż pomieszczenia te są niezbędne i konieczne do zapewnienia możliwości funkcjonowania całego systemu, albowiem bez nich nie istniałaby techniczna możliwość obsługi systemu i zapewnienie osobom fizycznym możliwości uprawiania sportu, w tym rekreacji w sposób zapewniający bezpieczeństwo. 'Na konieczność uwzględnienia tej kwestii zwrócił uwagę w swoim uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyroku z dnia 22 marca 2018 roku, sygn. akt: I SA/Ke 23/18, gdzie wskazano: „ W przekonaniu Sądu pojęcie "zajęte na prowadzenie działalności w zakresie kultury fizycznej i sportu" odnoszące się do nieruchomości, w realiach niniejszej sprawy odnosi się nie tylko do tych części nieruchomości, na których faktycznie wykonuje się konkretne czynności, powodujące realizację celów działalności, ale takie wszystkie te elementy powierzchni, które w świetle przepisów obowiązującego prawa są niezbędne do uruchomienia i prowadzenia tej działalności. ” Stanowczo należy podkreślić, iż pomieszczenia, o których mowa w niniejszym wniosku o interpretację są pomieszczeniami koniecznymi do prowadzenia działalności spółki, a tym samym do sportowego wykorzystania rowerów, albowiem brak tych pomieszczeń powoduje faktyczną niemożliwość działalności spółki na terenie Krakowa. Na konieczność precyzyjnego ustalenia związku wykorzystywanych pomieszczeń z prowadzoną działalnością i koniecznością istnienia tych pomieszczeń ze względu na charakter i rodzaj uprawianego sportu i działalności gospodarczej z nim związanej zwrócił uwagę nie tylko wspomniany powyżej sąd administracyjny, ale także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 19 maja 2016 roku, sygn. akt: I SA/Łd 234/16, który w uzasadnieniu stwierdził potrzebę ustalenia celowości i faktyczności wykorzystywania nieruchomości do konkretnego rodzaju działalności, w tym działalności sportowo - rekreacyjnej.

 

 

IV

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1445 z późn. zm.; dalej – „u.p.o.l.”) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

 

Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach; (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).

 

Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.), czyli powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe (art. 1a ust. 1 pkt 5 u.p.o.l.).

 

Podatnikami podatku od nieruchomości są (art. 3 ust. 1 u.p.o.l.), osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące: właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3 (pkt 1), posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych (pkt 2), użytkownikami wieczystymi gruntów (pkt 3), posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego (pkt 4).

 

Ustawodawca uzależnił wysokość stawki podatku od nieruchomości od budynków od sposobu ich wykorzystania. W związku z tym w art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. zróżnicowano stawki dla budynków lub ich części:

a) mieszkalnych,

b) związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej,

c) zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym,

d) związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń,

e) pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego.

 

W art. 5 ust. 4 u.p.o.l. zawarto kompetencję dla rady gminy do różnicowania wysokości stawek dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności rodzaj prowadzonej działalności.

Wykorzystując tą kompetencję Rada Miasta Krakowa w § 1 ust. 1 pkt 2 lit. f) uchwały nr LXXXV/2090/17 Rady Miasta Krakowa z dnia 11 października 2017 r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości (dalej: uchwała), wprowadziła preferencyjną stawkę dla budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu, w wysokości 6,93 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej.

 

Zarówno ustawa o podatkach i opłatach lokalnych, jak i inne ustawy podatkowe nie zawierają definicji działalności sportowej czy też definicji „sportu”. Definicja „sportu” funkcjonuje w ustawie z dnia 25 czerwca 2010 r.. o sporcie (Dz. U. z 2018 r. poz. 1263 z późn. zm.), gdzie zgodnie z art. 2 ust. 1 „sportem są wszelkie formy aktywności fizycznej, które przez uczestnictwo doraźne lub zorganizowane wpływają na wypracowanie lub poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, rozwój stosunków społecznych lub osiągnięcie wyników sportowych na wszelkich poziomach.” Definicja ta jest dosyć szeroka, a przyjmując, że działalność Wnioskodawcy polega na pewnego rodzaju organizowaniu aktywności ruchowej poprzez możliwość wypożyczenia roweru, należy uznać, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie kultury fizycznej i sportu w rozumieniu § 1 ust. 1 pkt 2 lit. f) uchwały.

Pośrednim potwierdzeniem tego faktu, jest także wskazana przez Wnioskodawcę treść umowy spółki oraz przyjęta przez Wnioskodawcę formalnie kategoria z Polskiej Klasyfikacji Działalności.

 

Zgodnie ze wskazanym wyżej przepisem § 1 ust. 1 pkt 2 lit. f) uchwały, niższą stawką mogą być objęte budynki zajęte na prowadzenie tego rodzaju konkretnej działalności gospodarczej. Przy czym ustawodawca rozróżnia pojęcia „związane” i „zajęte” na prowadzenie działalności gospodarczej.

Ustawodawca świadomie różnicuje zwroty „związane z prowadzeniem działalności gospodarczej” (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.) i „zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej”(np. art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. c) i lit. d) u.p.o.l.). Bez wątpienia odnoszące się do budynków sformułowanie pojęcie „zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej” ma zakres węższy niż pojęcie „związanych z działalnością gospodarczą”. Nie wystarczy zatem sam związek budynku lub jego części z konkretną działalnością gospodarczą, aby możliwe było ich objęcie preferencyjną stawką opodatkowania. Budynek lub jego część musi służyć wykonywaniu określonej działalności, a to oznacza, że muszą być w nim realnie wykonywane działania z zakresu kultury fizycznej i sportu.

W tym kontekście trudno uznać, że budynek w którym odbywa się jedynie naprawa rowerów, magazyn oraz biuro Wnioskodawcy, spełnia tak rozumiane kryterium „zajętości”. Jeżeli naprawę rowerów, magazyn i obsługę biurową wypożyczalni rowerów uznać za działalność w zakresie sportu i rekreacji to w takim znaczeniu, każda praca fizyczna i związana z nią obsługa biurowa też mogłaby być uznana za taką działalność.

W kontekście obowiązującej zasady powszechności opodatkowania, wszelkie preferencje i odstępstwa od tej zasady powinny być w prawie podatkowym interpretowane ściśle. Rada Miasta Krakowa uchwalając preferencyjną stawkę dla tego rodzaju budynków, miała tego świadomość i celowo w przepisie § 1 ust. 1 pkt 2 lit. f) uchwały użyto sformułowania „zajęte”. Gdyby intencją uchwałodawcy było objęcie preferencyjną stawką wszystkich budynków przedsiębiorcy zajmującego się działalnością w zakresie kultury fizycznej i sportu, niewątpliwie w uchwale użyto by w takim przypadku określenia „związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu”.

Skoro użyto określenia „zajęte” to nie można zgodzić się z argumentacją Wnioskodawcy, ponieważ oznaczałoby to, że określenia „zajęte” i „związane” mają takie samo znaczenie.

W tym kontekście nie można przyjąć za prawidłowej argumentacji Wnioskodawcy w części dotyczącej braku użycia przez uchwałodawcę określenia „wyłącznie”. Brak określenia „wyłącznie” nie uprawnia do budowania wykładni przepisu § 1 ust. 1 pkt 2 lit. f), w której dopuszczalne byłoby zajęcie budynku na działalność inną niż w zakresie kultury fizycznej i sportu. Obecne sformułowanie przepisu nie daje żadnych wątpliwości, co do zakresu budynków objętych preferencyjną stawką.

Należy z całą mocą podkreślić, że preferencyjna stawka o której mowa w § 1 ust. 1 pkt 2 lit. f) uchwały, jest preferencją przedmiotową tzn. dotyczy budynków, a nie podatników. Nie ma co do zasady przeszkód aby podatnik prowadzący różne rodzaje działalności korzystał z tej stawki. Jednak stawka w takim przypadku będzie miała zastosowanie jedynie do budynku tego przedsiębiorcy, który jest zajęty na prowadzenie działalności w zakresie kultury fizycznej i sportu.

 

Wykładnia pojęcia „zajęcia” na jakiegoś rodzaju działalność została przeprowadzona bardzo szeroko w orzecznictwie sądów administracyjnych, w sprawach dotyczących stawki podatku od nieruchomości od budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, tj. art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) u.p.o.l. w brzemieniu obowiązującym do 1 lipca 2011 r. W kontekście tego przepisu sądy administracyjne nie miały żadnych wątpliwości, że z preferencyjnej stawki nie mogą korzystać powierzchnie np. szpitala przeznaczone na działania inne niż stricte udzielanie świadczeń zdrowotnych. Efektem tego była niemożność zastosowania stawki preferencyjnej dla szpitalnych stołówek, kuchni, schowków na środki czystości, pomieszczeń personelu przeznaczonych do wypoczynku, pomieszczeń biurowych itp. Takie jednolite stanowisko dotyczące wykładni pojęcia „zajęte” na prowadzenie określonej działalności wypracowały sądy w wyrokach: Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2013 r. II FSK 1499/11 Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2009 r. II FSK 667/09, Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 27 czerwca 2006 r., II FSK 1005/05; 20 lipca 2006 r., II FSK 1101/05; 5 września 2006 r., 28 września 2006 r., II FSK 1223/05; 12 października 2006 r., II FSK 1242/05; 28 lutego 2007 r., II FSK 305/06; II FSK 108/05; 3 kwietnia 2008 r., II FSK 118/07; czy też wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 marca 2008 r., III SA/Wa 2058/07; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 8 lipca 2009 r., I SA/Sz 326/08; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 8 lipca 2008 r., I SA/Sz 325/08.

 

Odnosząc się do wskazanego we wniosku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 22 marca 2018 roku, sygn. akt: I SA/Ke 23/18 to w pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd nie uchylił zaskarżonych decyzji z uwagi na błędy merytoryczne, ale ze względu na brak wystarczających ustaleń faktycznych. Natomiast organ podatkowy nie podziela argumentacji Sądu, że „pojęcie "zajęte na prowadzenie działalności w zakresie kultury fizycznej i sportu" odnoszące się do nieruchomości, w realiach niniejszej sprawy odnosi się nie tylko do tych części nieruchomości, na których faktycznie wykonuje się konkretne czynności, powodujące realizację celów działalności, ale także wszystkie te elementy powierzchni, które w świetle przepisów obowiązującego prawa są niezbędne do uruchomienia i prowadzenia tej działalności.” Analiza orzecznictwa wskazuje, że pogląd taki nie dość, że jest sprzeczny z jednolitą wskazaną wyżej linią orzeczniczą dotyczącą działalności leczniczej, to nie ma odzwierciedlenia w innych orzeczeniach sądów administracyjnych.

Natomiast w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 maja 2016 roku, sygn. akt: I SA/Łd 234/16, Sąd rozstrzygał zupełnie w innym stanie faktycznym, tj. ustalał, czy grunty oznaczone w ewidencji jako użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy położone w granicach należących do spółki ośrodków wypoczynkowych były zajęte na prowadzenie przez spółkę działalności gospodarczej w ogólności. Grunty były udostępnianie klientom dlatego nie było wątpliwości, że są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Jednak tego rozstrzygnięcia nie można przenosić wprost na niniejszą sprawę, gdzie „zajętość” dotyczy nie działalności gospodarczej w ogólności, ale działalności ograniczonej do zakresu kultury fizycznej i sportu. Pomieszczenia wskazane we wniosku są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, jednak nie są zajęte na prowadzenie działalności w zakresie kultury fizycznej i sportu.

 

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

 

 

 

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

 

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

 

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

 

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa Krajowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków.

 

 

 

Otrzymują:

1. Adresat

2. PD-01-4

3. aa