interpretacja 187

Rodzaj dokumentu interpretacja indywidualna

Sygnatura PD-03-1.3120.8.1.2020.MM

Data 2020.08.10

Autor Prezydent Miasta Krakowa

Istota interpretacji Podatek od nieruchomości – opodatkowanie kontenerów biurowych

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.).

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Małgorzata Matłok

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 14 lutego 2020 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego zaistniałego zdarzenia i zadanego pytania jest nieprawidłowe.

 

UZASADNIENIE

 

I

W dniu 14 lutego 2020 r. do Prezydenta Miasta Krakowa wpłynął wniosek (…) Spółki z o.o. w Krakowie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego zdarzenia, zgodnie z którym (…) Spółka z o.o. (…) na gruncie stanowiącym przedmiot zawartej z inną spółką umowy dzierżawy posadowiła na dzierżawionym gruncie zestaw przenośnych kontenerów pełniących funkcję biurową. Wskazane kontenery stanowią własność Wnioskodawcy i nie mają charakteru trwale związanych z gruntem ponieważ są jedynie na nim posadowione. Nie posiadają także fundamentów. Wskazane kontenery pełniące łącznie funkcje biurową posiadają stałe podłączenie do mediów tj. ( woda , prąd ) Nadto z uwagi na swoją funkcję - biurową przedmiotowe kontenery podlegają obowiązkowym przeglądom technicznym w celu zachowania standardów bezpieczeństwa. To samo dotyczy zasad BHP jakie muszą być stosowane w tym obiekcie. Przedmiotowe kontenery zostały posadowione na opisanym gruncie w roku 2011 i do dnia dzisiejszego stale i niezmiennie pozostają w tym samym miejscu pełniąc swą biurową funkcję (quasi biurowiec). Podkreślić jednak należy, że pomimo pełnionej funkcji, nadal zachowują swoją istotę jako przenośne kontenery, które mogą bez uszczerbku dla ich substancji zostać przeniesione w inne miejsce, a które aktualnie pełnią funkcję biurową.

 

II

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów art. la ust. 1 pkt 1-3, art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz. U. 2019 poz. 1170 z późn. zm.; dalej też u.p.o.l.) poprzez odpowiedź na poniższe zadane pytanie:

 

Czy szczegółowo opisane kontenery biurowe składające się łącznie na obiekt pełniący funkcję biurową stanowią przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, stosownie do treści regulacji art. 2 ust. 1 pkt 2 albo 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych ?

 

III

Wnioskodawca prezentując własne stanowisko w obszarze opodatkowania podatkiem od nieruchomości wskazanych obiektów na gruncie zaprezentowanego stanu faktycznego w pierwszej kolejności chce zwrócić uwagę na brzmienie regulacji art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia o podatkach i opłatach lokalnych - w świetle której - opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty,

2) budynki lub ich części

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

 

Jedocześnie treść regulacji art. 3 ust. 1 tej ustawy ustala, że podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem regulacji art. 3 ust. 3 ustawy,

2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,

3) użytkownikami wieczystymi gruntów,

4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie wynika z tytułów wskazanych tym przepisem.

Jednocześnie, stosownie do brzmienia regulacji art. 3 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych ustalona została zasada w świetle której - jeżeli przedmiot opodatkowania znajduje się w posiadaniu samoistnym, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości ciąży na posiadaczu samoistnym. Natomiast dyspozycje art. 3 ust. 4- 6 ustawy o podatkach

i opłatach lokalnych przewidują rozwiązania właściwe dla sytuacji w której przedmiot opodatkowania znajduje się we współwłasności/współposiadaniu (nie znajdujące zastosowania w omawianej sprawie ).

Konsekwencję powyższych regulacji stanowi w pierwszej kolejności wniosek w świetle którego regulacje ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zakresie opodatkowania podatkiem od nieruchomości ustalają zamknięty katalog przedmiotów opodatkowania. Odpowiednio, opodatkowaniu, z uwzględnieniem przewidzianych wyłączeń podlegają jedynie grunty, budynki lub ich części a także budowle lub ich części jeżeli te są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Analizując na gruncie opisanego stanu faktycznego kwestię opodatkowania wskazanych kontenerów zasadnym staje się powołanie brzmienia art. 1 ust. 1 pkt 1 i 2 regulacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w świetle których to regulacji użyte w tej ustawie określenia :

1) budynku - należy rozumieć jako obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;

2) budowli - należy rozumieć jako obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane

z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie

z jego przeznaczeniem.

W następstwie powyższych regulacji, dla dokonania kwalifikacji stanowiących przedmiot niniejszego wniosku obiektów pod kątem ich ewentualnego uznania za przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości koniecznym staje się odwołanie się do obowiązujących, a wskazanych w treści regulacji art. 1 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatkach

i opłatach lokalnych regulacji ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo Budowlane ( Dz.U. 2019 poz. 1186). Odpowiednio, stosownie do treści art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane - pojęcie obiektu budowlanego oznacza - budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Z kolei przez pojęcie budynku należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane ). Natomiast, zgodnie z treścią art. 3 pkt 3 ustawy prawo budowlane - przez pojęcie budowli należy rozumieć - każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni, jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Jednocześnie w aspekcie rozpatrywanej problematyki zasadnym staje się powołanie także na brzmienie regulacji art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane, a zatem regulacji definiującej dla celów stosowania tego aktu normatywnego pojęcia obiektu tymczasowego. Mianowice, stosownie do brzmienia tej regulacji, przez pojęcie obiektu tymczasowego należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe, przenośne wolno stojące maszty antenowe.

Analiza powyżej przytoczonych regulacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz regulacji ustawy Prawo budowlane zdaniem Wnioskodawcy pozwala zatem na jednoznaczne sformułowanie wniosku w świetle którego na płaszczyźnie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych żaden obiekt budowlany nie może być jednocześnie budynkiem i budowlą, co znajduje oparcie m.in. w treści wyroku NSA z dnia 14.05.2019r. ( II FSK 1528/17 ). W konsekwencji na gruncie rozpatrywanego zagadnienia w pierwszej kolejności należy dokonać ustalenia czy wskazany obiekt kontenerowy ( składający się z kontenerów biurowych ) może być kwalifikowany jako budynek w rozumieniu regulacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a w przypadku uznania, iż obiekt ten budynku nie stanowi koniecznym staje się dokonanie analizy w zakresie dopuszczalności jego uznania za budowlę w rozumieniu regulacji art. la ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Odnosząc się do pierwszej z tych kwestii za zasadny, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać wniosek, w świetle którego wskazany obiekt ( stanowiący zespół przenośnych kontenerów pełniących funkcje biurową) nie spełnia kryteriów pozwalających na jego uznanie za budynek na gruncie regulacji ustawy Prawo Budowlane, a także na gruncie regulacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Definicje budynku na płaszczyźnie regulacji ustawy Prawo budowlane ( art. 3 pkt 2 ), a także na płaszczyźnie regulacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (art. la ust. 1 pkt 1) mają bowiem identyczną treść. Odpowiednio, wymagają one dla uznania obiektu budowlanego za budynek, aby ten był trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadał fundamenty i dach. W tym aspekcie zasadnym staje się zwrócenia uwagi na niewątpliwy brak dochowania w analizowanej sprawie kryterium trwałego związania z gruntem przedmiotowych kontenerów, braku istnienia innych wymaganych elementów technicznych dla uznania obiektu za budynek ( np. brak fundamentu ) Wskazując na aspekt trwałego związania z gruntem warto zwrócić uwagę na orzecznictwo sądów administracyjnych, w którym akcentowane jest stanowisko w świetle którego „Tym samym cecha "trwałego związania z gruntem" sprowadza się do posadowienia obiektu na tyle trwale, by zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym mogącym go zniszczyć lub spowodować przesunięcie czy też przemieszczenie na inne miejsce (wyroki NSA: z dnia 1 października 2009 r., sygn. akt IIOSK1461/08; z dnia 11 maja 2012 r.. sygn. akt IIOSK 323/11). Trwałość połączenia budynku z gruntem musi być oceniana jako kwestia faktu. Decyduje o tym konstrukcja techniczna budynku, a połączenie z gruntem musi być w sensie fizycznym na tyle trwałe, że pozwala na pobyt ludzi w celach mieszkalnych i opiera się czynnikom (np. atmosferycznym) mogącym zniszczyć tę konstrukcję" ( fragment wyroku WSA w Olsztynie z dnia I SA/Ol 568/17 ). Również kwalifikacja oparta na regulacjach art. 47 § 2 i 3 w związku z art. 48 ustawy Kodeks Cywilny nie pozwala na uznanie , iż wskazane obiekty kontenerowe mają charakter trwale związanych z gruntem ponieważ nie sposób w analizowanej sprawie uznać aby przedmiotowy obiekt nie mógł być odłączony od gruntu bez jego uszkodzenia czy też bez istotnej zmiany jego jako całości. Zauważyć jednak należy, że w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd w świetle którego Należy przyjąć, że użyte wart. la ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. i art. 3 pkt2 u.Pr.bud. określenie „trwale związany z gruntem" nie powinno być rozumiane w znaczeniu, o którym mowa w art. 47 § 2 i 3 w związku z art. 48 k.c., lecz w znaczeniu językowym". ( wyrok NSA II FSK/630/15). W konsekwencji powyższej analizy w ocenie podatnika brak jest warunków dla uznania aby przedmiotowy obiekt składający się z kontenerów biurowych mógł zostać na gruncie regulacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zostać zakwalifikowany jako budynek, a zatem przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości wskazany w treści regulacji art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Następstwo powyższego wniosku zdaniem Wnioskodawcy stanowi zatem konieczność ustalenia, czy wskazany obiekt składający się z przenośnych kontenerów biurowych może w obszarze regulacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zostać uznany za budowlę, a zatem przedmiot opodatkowania wskazany w treści art. 2 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, który co istotne stanowi przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości o ile jest uznany za związany z prowadzona działalnością gospodarczą. W tym aspekcie powtórzenia wymaga, że stosownie do brzmienia regulacji art. la ust. 1 pkt 2 ustawy

o podatkach i opłatach lokalnych pojęcie budowli oznacza obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury,

a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Zwrócenia uwagi zarazem wymaga, że brzmienie regulacji art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane definiując pojęcie budowli jako każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury wymienia katalog obiektów, które stanowią

w rozumieniu regulacji art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane budowle. Katalog ten ( w obszarze regulacji ustawy Prawo budowlane ) ma jednak charakter otwarty, co oznacza iż za budowle na gruncie regulacji ustawy Prawo budowlane mogą być uznane także inne obiekty budowlane spełniające wskazane kryteria ich uznania za budowle. W szczególności w obszarze regulacji ustawy Prawo budowlane za budowle uznane mogą zostać tymczasowe obiekty budowlane zdefiniowane w treści art. 3 pkt 5 ustawy prawo budowlane , który w swojej treści wskazuje, iż pojęcie tymczasowego obiektu budowlanego oznacza obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem jak m.in. obiekty kontenerowe. W następstwie powyższej analizy niewątpliwym jest iż obiekt o charakterze kontenerowym stanowi stosownie do brzmienia regulacji art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane tymczasowy obiekt budowlany, który został wymieniony wprost w treści tej regulacji ustawy Prawo Budowlane (obiekty kontenerowe ).

Jednocześnie w aspekcie rozpatrywanej problematyki zasadnym staje się wskazanie na treść uchwały NSA z dnia 03.02.2014r. ( II FPS 11/13 ), którą NSA wykazał: „Tymczasowy obiekt budowlany, o którym mowa w art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2013r. poz.1409 ) może być budowlą w rozumieniu art. la ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010r. Nr 95, poz.613, z późn. zm }, jeżeli jest budowlą wprost wymienioną w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego lub w innych przepisach tej ustawy oraz załączniku do niej, stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego. Spełniający wskazane kryteria tymczasowy obiekt budowlany, o ile jest związany

z prowadzeniem działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych"

W omawianym aspekcie zasadnym staje się wskazanie na treść uzasadnienia powołanej uchwały NSA w której NSA odwołując się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego ( P 33/09 ) wyjaśnił: „w uzasadnieniu przywołanego wyroku w sprawie o sygn. akt P 33/09, wskazano: "że jakkolwiek, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, nie budzi w zasadzie zastrzeżeń sformułowanie przez ustawodawcę na potrzeby regulacji prawa budowlanego definicji "budowli" i "urządzenia budowlanego" jako definicji otwartych, których zastosowanie w praktyce wymaga nierzadko posłużenia się analogią z ustawy, to nie sposób nie zauważyć, że te same definicje w odniesieniu do u.p.o.l. nie mogą funkcjonować w identyczny sposób. Precyzyjnie ujmując, z punktu widzenia standardów konstytucyjnych nie sposób zaakceptować sytuację, gdy jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości byłyby traktowane budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 P.b. nienależące do kategorii obiektów, które expressis verbis wymieniono w tym przepisie (lub - co wynika z wcześniejszych ustaleń - w pozostałych przepisach rozważanej ustawy albo w załączniku do niej), lecz będące obiektami jedynie do nich podobnymi. Jakkolwiek mogłoby się wydawać, że sformułowana teza nie daje się pogodzić z orzecznictwem sądowym, dopuszczającym opodatkowanie obiektów o cechach zbliżonych do obiektów wprost wskazanych

w analizowanej definicji, to podkreślić trzeba, iż owa rozbieżność występuje wyłącznie na poziomie teoretycznym. W praktyce bowiem sądy administracyjne za przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości uznają budowle wyraźnie określone w art. 3 pkt 3 u.p.b., natomiast w odniesieniu do innych obiektów, które potencjalnie mogłyby zostać zakwalifikowane jako budowle ze względu na ich istotne podobieństwo do obiektów należących do pierwszej ze wskazanych kategorii, najczęściej nie dopatrują się istnienia takiego podobieństwa (por. orzeczenia sądów administracyjnych obrazujące sposób funkcjonowania definicji wyrażenia "budowla"), zastrzegając przy tym, że regulacji prawa podatkowego nie wolno stosować "rozszerzająco" (zob. wyrok WSA w Gdańsku z 28 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 598/07, Lex nr 326607; wyrok NSA z 7 października 2009 r., sygn. akt IIFSK 635/08, Lex nr 532352; wyrok NSA z 20 kwietnia 2010 r„ sygn. akt IIFSK 2112/08, Lex nr 576210)". W świetle powyższego istotne jest, że nie budzi w zasadzie zastrzeżeń sformułowanie przez ustawodawcę na potrzeby regulacji prawa budowlanego definicji "budowli" i "urządzenia budowlanego" jako definicji otwartych, których zastosowanie w praktyce wymaga nierzadko posłużenia się analogią z ustawy, jak również i to, że te same definicje w odniesieniu do ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie mogą funkcjonować w identyczny sposób, albowiem w prawie daniowym gwarancje dostatecznej określoności regulacji prawnych wynikające z zasady poprawnej legislacji ulegają istotnemu wzmocnieniu ze względu na treść art. 84 i art. 217 Konstytucji. Z punktu widzenia standardów konstytucyjnych nie sposób zaakceptować sytuacji, gdy jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości byłyby traktowane budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 P.b. nienależące do kategorii obiektów, które expressis verbis wymieniono w tym przepisie lub w pozostałych przepisach tej ustawy oraz w załączniku do niej. Oznacza to, że nie każdy obiekt budowlany kwalifikowany do budowli w rozumieniu Prawa budowlanego może zostać uznany za budowlę w ujęciu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a w konsekwencji nie każdy obiekt budowlany zaliczony do budowli w rozumieniu Prawa budowlanego może podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. W tym względzie uproszczenia, czy też wnioskowania z analogii należy uznać za nieuprawnione". W następstwie powyższej analizy za zasadny zdaniem Wnioskodawcy należy uznać pogląd w świetle którego opisane kontenery biurowe (obiekt kontenerowy) kwalifikowane w obszarze regulacji ustawy Prawo Budowlane jako obiekty tymczasowe nie stanowią w obszarze regulacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budowli, a zatem przedmiotu opodatkowania wskazanego w treści regulacji art. 2 ust. 1 pkt 3 tej ustawy w sytuacji, w której taki jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu tej ustawy. Przyjęcie poglądu przeciwnego w ocenie Wnioskodawcy prowadziłoby bowiem wprost do uznania tymczasowego obiektu budowlanego w rozumieniu regulacji art. 3 ust 5 ustawy Prawo budowlane , który co szczególnie istotne nie jest wymieniony w katalogu budowli ustalonym treścią art. 3 ust. 3 tej ustawy za budowlę na gruncie regulacji art. la ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a kwalifikacja taka sprzeciwiałby się w ocenie Wnioskodawcy wypracowanemu stanowisku sądów administracyjnych , w tym uchwale NSA z dnia 03.02.2014r. ( II FPS 11/13 ). W kontekście analizowanego zagadnienia powołać warto także treść wyroku NSA z dnia 15.03.2016г. ( II FSK 84/14 ), w którym NSA odnosząc się do kwestii opodatkowania podatkiem od nieruchomości kontenerów wykorzystywanych jako zaplecze sanitarne, narzędziowe i biurowe na prowadzonych przez Stronę budowach wykazał : „ Naczelny Sąd Administracyjny uważa, że interpretacji art. la ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., w zw. z art. 3 pkt 3 u.p.b. należy dokonać z uwzględnieniem stanowiska, jakie zaprezentował Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 13 września 2011 r. (P-33/09), w świetle m.in. którego za budowle w rozumieniu art. la ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. mogą zostać uznane jedynie budowle wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, w innych przepisach tej ustawy lub załączniku do niej, będące wraz z instalacjami i urządzeniami obiektem budowlanym,

o którym mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy Prawo budowlane, czyli pod warunkiem, że stanowią one całość techniczno-użytkową oraz jedynie urządzenia techniczne scharakteryzowane w art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane lub w innych przepisach tej ustawy albo w załączniku do niej. Inaczej mówiąc katalog budowli wymienionych w art. 3 pkt 3 u.p.b. ma charakter otwarty (przykładowy) dla ustalenia znaczenia tego pojęcia na gruncie prawa budowlanego. W kontekście jednakże standardów konstytucyjnych, dotyczących ustawowego wymogu ustawowego sprecyzowania elementów konstrukcyjnych podatku (art. 217 Konstytucji RP), wykazowi temu dla celów zdefiniowania pojęcia budowli w rozumieniu art. la ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. należy przydać cechy numerus clausus. Odnosząc przytoczone rozważania do wskazanych we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji kontenerów stwierdzić należy, że ocena czy sporny kontener może zostać opodatkowany podatkiem od nieruchomości jako budowla (jej część) zależne będzie od wykazania, że mieści się on w katalogu wymienionym w art. 3 pkt3 u.p.b. Wskazania te zostaną uwzględnione przez organ interpretacyjny w toku ponownego postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny podziela przy tym pogląd prezentowany w judykaturze (por. m.in. wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 3006/11; wyrok NSA z dnia 26 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 134/13), że przy całej różnorodności form i rodzajów wytworów myśli ludzkiej, z jakimi można się zetknąć w rzeczywistości gospodarczej, nie są odosobnione przypadki przypisywania różnych określeń i nazw w odniesieniu do obiektów o tożsamym przeznaczeniu oraz porównywalnych cechach i parametrach technicznych". W efekcie powyższej analizy, zdaniem Wnioskodawcy szczegółowo opisane kontenery biurowe na gruncie regulacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie stanowią przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości jako budowle o których mowa w treści regulacji art. la ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

 

IV

Mając na uwadze zadane pytanie przez Wnioskodawcę oraz zaprezentowane w tej kwestii powyższe stanowisko Organ podatkowy zważył co następuje:

 

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1170 z późn. zm.; dalej – „u.p.o.l” lub „ustawą

o podatkach i opłatach lokalnych”) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

 

Zważywszy na przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz zapytanie interpretacja dotyczy kwestii opodatkowania obiektu budowlanego opisanego jako zespół kontenerów wykorzystywanych na cele biurowe. Zatem istotne jest ustalenie do jakiej kategorii obiektów budowlanych należy zaliczyć ww. obiekt budowlany. Zasadniczo sprowadza się to rozważenia czy należy przyjąć, iż opisany obiekt budowlany należy uznać za budynek lub budowlę będąca przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

 

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości są budynki. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt. 1 u.p.o.l. budynek został zdefiniowany jako obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Przytoczona definicja jest tożsame z zawartą w art. 3 pkt. 2 ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 z późn. zm.). Kluczowe w niniejszej sprawie są dwa elementy a mianowicie trwałe związanie z gruntem oraz posiadanie fundamentów.

 

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego organ podatkowy zwraca uwagę na niejednorodność pojęcia fundamentów oraz znaczenie pojęcia „trwale związane z gruntem”.

Zasadniczo fundamentem jest element konstrukcji budowlanej, w jej najniższej części, mający za zadanie przekazanie ciężaru budowli na grunt. Warto tutaj wskazać wyrok z dnia 5 listopada 2019 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach sygn. akt I SA/Gl 114/19 w którym wskazano, iż „o tym, czy obiekt budowlany jest trwale związany z gruntem nie przesądza sposób w jaki posadowiono go w gruncie czy na gruncie, jak również technika w jakiej tego dokonano. O trwałym bądź nietrwałym związaniu obiektu budowlanego

z gruntem nie decyduje też technologia wykonania fundamentu oraz możliwości techniczne przeniesienia tego obiektu w inne miejsce. Podstawowe znaczenie ma ustalenie, czy posadowienie jest na tyle trwałe, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję i zapewnia bezpieczeństwo. Ponadto, o trwałości związania z gruntem nie decyduje fakt posadowienia konstrukcji fundamentowej przynajmniej częściowo poniżej poziomu gruntu. Może być ona posadowiona także wyżej, zwłaszcza wówczas, gdy jest ona wsparta na wylewce z betonu podkładowego zagłębionego w ziemi. To, że dany obiekt jest przestawny i zawiera prefabrykowany fundament powierzchniowy nie oznacza jeszcze, iż nie jest on trwale związany z gruntem, bowiem przy aktualnym stanie techniki fundament może być wykonany w różny sposób. Przykręcenie śrubami elementów konstrukcyjnych, tworzących szkielet garażu do betonowej płyty fundamentowej powoduje trwałe połączenie podwaliny obiektu z betonowym fundamentem”. (LEX nr 2743326)

Za utrwalone w orzecznictwie należy uznać stanowisko, że związany trwale z gruntem jest budynek, którego nie można od gruntu odłączyć bez uszkodzenia jego konstrukcji (por. np. wyroki NSA: z 24 marca 2014 r., II FSK 783/12 i z 12 maja 2017 r. II FSK 950/15).

 

Mając na uwadze opis zaistniałego stanu faktycznego przez Wnioskodawcę a mianowicie stwierdzenie wprost, iż obiekty budowlane „nie posiadają (…) fundamentów” i „nie mają charakteru trwale związanych z gruntem” należy uznać, iż nie spełnione zostają przesłanki pozwalające uznać ten obiekt budowlany za budynek.

 

Powyższa konkluzja prowadzi do rozważenia kwestii czy opisany przez Wnioskodawcę obiekt budowlany jest budowlą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

W świetle art. 2 ust. 1 pkt. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W art. 1a ust. 1 pkt. 2 u.p.o.l. budowla została zdefiniowana jako obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż ustawodawca definiując budowle w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych odnosi się do uregulowań zawartych w prawie budowlanym oraz określa je jako obiekty budowlane. Zgodne z art. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1333; zwanej dalej Pr.bud. lub ustawa prawo budowlane) przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Następnie ustawodawca w pkt. 3 ww. artykułu ww. ustawy zdefiniował budowle jako każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Przywołując powyższą definicje budowli zawartą w ustawie prawo budowlane należy zwrócić uwagę, iż zawarty w nie katalog budowli ma charakter otwarty.

Zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie utarło się stanowisko, iż zasadniczo za budowle w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych należy uznać jedynie budowle wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 3 ustawy prawo budowlane, w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej, będące wraz z instalacjami i urządzeniami obiektem budowlanym, o którym mowa w art. 3 pkt 1 lit. b prawa budowlanego, czyli pod warunkiem, że stanowią one całość techniczno-użytkową.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, iż obiekty kontenerowe zostały wymienione jako przykład tymczasowego obiektu budowlanego w art. 3 pkt. 5 ustawy prawo budowlane. Analizując definicje „tymczasowego obiektu budowlanego” należy podkreślić, iż ustawodawca określił go jako obiekt budowlany o szczególnych cechach. Tym samym przechodząc do definicji „obiektu budowlanego” zawartej w pkt. 1 art. 3 Pr.bud. należy wskazać, iż przez to pojęcie należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury. W niniejszej sprawie jak już powyżej wskazano z uwagi na przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny należało stwierdzić, iż opisany obiekt budowlany stanowiący kontenerowy obiekt pełniący funkcje biurową nie może być uznany za budynek, a tym bardziej nie stanowi on obiektu małej architektury ( art. 3 pkt. 4 Pr. Bud. obiekt małej architektury- należy przez to rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności: a) kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury, b) posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, c) użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki). Zatem niewątpliwie obiekt opisany przez Wnioskodawcę należy zakwalifikować jako budowlę.

Odnosząc się do uzasadnienia wniosku o interpretację gdzie Wnioskodawca szeroko przytoczył fragment uzasadnienia uchwały NSA z dnia 3 lutego 2014 r. ( sygn. akt II FPS 11/13 ) należy zwrócić uwagę na znaczące dla niniejszej interpretacji zdanie tj. ”z punktu widzenia standardów konstytucyjnych nie sposób zaakceptować sytuację, gdy jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości byłyby traktowane budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 P.b. nienależące do kategorii obiektów, które expressis verbis wymieniono w tym przepisie (lub - co wynika z wcześniejszych ustaleń - w pozostałych przepisach rozważanej ustawy albo w załączniku do niej), lecz będące obiektami jedynie do nich podobnymi.” W niniejszej sprawie przedmiotem opodatkowania są opisane we wniosku kontenery, które są wprost wymienione w przepisach ustawy prawo budowlane. Za błędne należy uznać rozumowanie Wnioskodawcy, iż kontenery biurowe (obiekty kontenerowe) stanowiące tymczasowe obiekty budowlane nie są budowlami – a tym samym, że nie są przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Jak już wcześniej wyjaśniono tymczasowy obiekt budowlany jest to przede wszystkim obiekt budowlany, w ramach którego możemy rozróżnić trzy kategorie - budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury. Już powyżej została wykluczona możliwość zakwalifikowania opisanego obiektu budowlanego jako budynku, nie można również przyjąć iż jest to obiekt małej architektury. Zatem jednoznacznie należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z budowlami, i to co istotne wprost wymienionymi w przepisach prawa budowlanego (art. 3 pkt5).

W tym miejscu zasadne staje się przywołanie uchwały NSA z dnia 3 lutego 2014r. ( II FPS 11/13 ), którą NSA wykazał: „Tymczasowy obiekt budowlany, o którym mowa w art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2013r. poz.1409 ) może być budowlą w rozumieniu art. la ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010r. Nr 95, poz.613, z późn. zm ), jeżeli jest budowlą wprost wymienioną w art. 3 pkt. 3 Prawa budowlanego lub w innych przepisach tej ustawy oraz załączniku do niej, stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego. Spełniający wskazane kryteria tymczasowy obiekt budowlany, o ile jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych"

Takie stanowisko potwierdza również aktualne orzecznictwo sadów administracyjnych i tu przywołać można orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 4 grudnia 2019 r. sygn.. akt I SA/Po 537/19 „Tymczasowy obiekt budowlany, o którym mowa w art. 3 pkt 5 P.b., może być budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l i, jeżeli jest budowlą wprost wymienioną w art. 3 pkt 3 P.b. lub w innych przepisach tej ustawy oraz w załączniku do niej, stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b P.b., to, o ile jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu”.

 

Warto tutaj przytoczyć stanowisko Trybunału Konstytucyjnego (TK) wyrażone w wyroku z dnia 13 września 2011 r. sygn. akt 33/9 do którego również odnosił się Naczelny Sąd Administracyjny w powołanej powyżej uchwale. I tak TK w uzasadnieniu do wyroku stwierdza, iż „Należy zatem wskazać raz jeszcze, że za budowle w rozumieniu u.p.o.l. można uznać:

1) jedynie budowle wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 3 u.p.b., w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej, będące wraz z instalacjami

i urządzeniami obiektem budowlanym, o którym mowa w art. 3 pkt 1 lit. b u.p.b., czyli pod warunkiem, że stanowią one całość techniczno-użytkową,

2) jedynie urządzenia techniczne scharakteryzowane w art. 3 pkt 9 u.p.b. lub w innych przepisach tej ustawy albo w załączniku do niej, co - jeżeli omawiane urządzenia nie zostały wskazane expressis verbis - wymaga wykazania, że zapewniają one możliwość użytkowania obiektu budowlanego zgodnie z jego przeznaczeniem,

z wyłączeniem jednak: (1) urządzeń budowlanych związanych z obiektami budowlanymi w postaci budowli w rozumieniu u.p.b., które to obiekty budowlane nie dają się zakwalifikować jako budowle w ujęciu u.p.o.l., oraz (2) urządzeń budowlanych związanych z obiektami budowlanymi w postaci obiektów małej architektury, przy zastrzeżeniu, że urządzeniami budowlanymi w rozumieniu u.p.b. nie są instalacje;

mając zarazem na uwadze, iż nie jest wykluczone, że o statusie poszczególnych obiektów i urządzeń współdecydować będą również inne przepisy rangi ustawowej, uzupełniające, modyfikujące czy doprecyzowujące prawo budowlane.”

Ze stanowiska prezentowanego przez TK jak również orzecznictwa sadów administracyjnych jednoznacznie wynika, że nie można opodatkować podatkiem od nieruchomości jako budowli obiektów budowlanych, których nie wskazano wprost w prawie budowlanym. Zatem jeżeli taki obiekt budowlany jest z nazwy wymieniony w prawie budowlanym to należy dokonać zaszeregowania do zamkniętej grupy obiektów budowlanych tj do budynku, budowli bądź obiektu małej architektury. Należy zwrócić uwagę, iż nie do przyjęcia jest pogląd, że o przyjęciu do opodatkowania miałoby przesądzać użycie rzeczownika „budowla” przy nazwie obiektu budowlanego, gdyż takie ujęcie prowadziłoby do zawężenia katalogu budowli do wyłącznie wymienionych w art. 3 pkt. 3 ustawy prawo budowlane. Natomiast prawidłowe wnioskowanie prowadzi do twierdzenia, że opodatkowaniu podlegają budowle nie tylko wymienione ww. artykule oraz inne wymienione wprost w przepisach ustawy prawo budowlane lub w załączniku do niej. Pogląd wnioskodawcy zaprezentowany powyżej nie znajduje uzasadnienia zarówno w przepisach prawa, orzecznictwie sadów administracyjnych jak i wyroku TK z 2011r..

Wskazać również należy na prezentowane w doktrynie prawa podatkowego poglądy w zakresie opodatkowania tymczasowych obiektów budowlanych, które są zgodne z stanowiskiem organu podatkowego. Zwrócenia uwagi wymaga kwestia, że tymczasowe obiekty budowlane nie są kategorią, którą ustawodawca potraktował w jakiś szczególny sposób w kontekście ich opo¬datkowania podatkiem od nierucho¬mości. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych w żadnym fragmencie nie odnosi się wprost do tego rodzaju obiek¬tów. Oznacza to, że ich klasyfikowanie dla potrzeb opodatkowania powinno się odbywać na ogólnych zasadach. Jeżeli więc taki tymczasowy obiekt budowlany został z nazwy wskazany w przepisach prawa budowlanego (ustawie lub załącz¬niku do niej), w szczególności wymie¬niony w art. 3 pkt 5 p.b., to powinien podlegać opodatkowaniu, chyba że jest obiektem małej architektury. (patrz:prof. L. Etel, dr hab. R. Dowgier ”(Nie)Opodatkowanie tymczasowych obiektów budowlanych”. Przegląd podatków lokalnych i finansów samorządowych, Nr 1/2018)

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż dla możliwości opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomości ważne jest spełnienie przesłanki związania ich z prowadzeniem działalnością gospodarczą. Wnioskodawca w opisanym stanie faktycznym jednoznacznie wskazuje, iż spółka jest właścicielem opisanych kontenerów, które wykorzystywane na cele biurowe. Tym samym należy stwierdzić, iż przesłanka związania z działalnością gospodarczą została zrealizowana.

W świetle zaprezentowanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego oraz przeprowadzonej powyżej analizy przepisów prawa należy stwierdzić, iż nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy wskazujące, iż opisane kontenery biurowe (obiekty kontenerowe) w niniejszym stanie faktycznym nie stanowią budowli w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o opłatach i podatkach lokalnych, ponieważ zostały wprost wymienione w przepisach ustawy prawo budowlane oraz stanowią całość techniczno użytkową. Ponadto związane są z prowadzeniem działalności gospodarczej. Stąd też należy stwierdzić, iż zostały spełnione wszystkie przesłanki art. 2 ust. 1 pkt. 3 u.p.o.l. i opisany obiekt budowlany podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowla.

Reasumując należy stwierdzić, iż stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego zdarzenia zaistniałego i zadanego pytania jest nieprawidłowe.

 

Zgodnie z art. 31 g ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.) w przypadku wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej złożonych i nierozpatrzonych do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw oraz złożonych od dnia wejścia w życie tej ustawy do dnia odwołania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego w związku z COVID-19, trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 14d § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, przedłuża się o 3 miesiące.

 

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.z zastosowaniem art. 119a;

2.w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

 

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę

w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

 

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

 

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków,

w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa Krajowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-541 Kraków.