Rodzaj dokumentu interpretacja indywidualna
Sygnatura PD-03-4.3120.8.13.2021.GK
Data 2021.10.05
Autor Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji Podatek od nieruchomości – opodatkowanie lokali mieszkalnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).
Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak
ZMIANA INDYWIDUALNEJ INTERPRETACJI PODATKOWEJ
Działając na podstawie art. 14j § 2a w związku z art. 14e § 1 pkt 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 z późn. zm.) w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 15 stycznia 2016 r. nr PD-01.3120.8.29.2015.GK, wydanej przez Prezydenta Miasta Krakowa
zmieniam
z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2015 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatnika podatku od nieruchomości
1. w zakresie pytanie pierwszego jest nieprawidłowe,
2. w zakresie pytanie drugiego jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
I
Wnioskiem z dnia 20 października 2015 r. Wnioskodawca zwrócił się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j.: Dz. U. z 2019 r., poz. 1170 z późn. zm.). Indywidualna interpretacja, w którym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obu pytań zawartych we wniosku zostało uznane za prawidłowe, została wydana15 stycznia 2016 r.
Jak wynika z danych w Krajowym Rejestrze Sądowym, według wpisu z dnia 26 stycznia 2018 r., Wnioskodawca zmienił nazwę i obecnie funkcjonuje jako (…) Spółka z o.o.
II
Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego, zgodnie z którym jest spółką prawa handlowego wpisaną do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS (…). Wnioskodawca jest właścicielem szeregu lokali mieszkalnych, które w ramach prowadzonej działalności wynajmuje na cele mieszkaniowe, zarówno osobom fizycznym, jak i osobom prawnym (np. innym spółkom prawa handlowego). Lokale wynajmowane osobom prawnym przeznaczane są na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników tych podmiotów, co znajduje odzwierciedlenie w stosownych postanowieniach umownych. W umowach (z osobami fizycznymi i prawnymi) znajduje się także zastrzeżenie, że lokal wynajmowany jest na cele mieszkaniowe.
III
W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a i b ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych poprzez odpowiedź na pytania:
Jaką stawką podatku od nieruchomości powinien zostać opodatkowany lokal mieszkalny będący własnością spółki prawa handlowego wynajęty osobie fizycznej na cele mieszkaniowe, tj. stawką, której maksymalną wysokość określono w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) czy stawką wskazaną w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych?
Jaką stawką podatku od nieruchomości powinien zostać opodatkowany lokal mieszkalny będący własnością spółki prawa handlowego wynajęty osobie prawnej (np. innej spółce prawa handlowego) na cele mieszkaniowe, dla pracowników tejże spółki - stawką, której maksymalną wysokość określono w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) czy stawką wskazaną w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych?
IV
Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, powołując art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U.2014.849)- dalej: u.p.o.l., zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 u.p.o.l.). Podatnikami podatku od nieruchomości są między innymi osoby prawne, będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).
W art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. ustawodawca przewidział różną wysokość stawek maksymalnych podatku między innymi dla: budynków lub ich części mieszkalnych, a także dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.
Lokale mieszkalne stanowiące własność Wnioskodawcy i będące przedmiotem umów najmu są lokalami mieszkalnymi. Lokale te wynajmowane są na potrzeby mieszkaniowe najemców, a co wynika z postanowień umownych określających sposób korzystania z lokalu. Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowe lokale winny zatem zostać opodatkowane według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) u.p.o.l. zarówno w przypadku wynajęcia tych lokali osobom fizycznym, jak i osobom prawnym.
Wskazać należy, że za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej nie mogą być bowiem uznane te części budynku, które są wykorzystywane na cele mieszkalne - i to nawet wówczas, gdy ich oddanie przez osobę prawną (przedsiębiorcę) do korzystania osobom trzecim dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych (zajęcie na cele mieszkalne), nastąpiło w ramach działalności gospodarczej tego przedsiębiorcy (np. w ramach komercyjnego najmu). Wnioskodawca podkreśla, że stanowisko to znajduje poparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wskazał, że w polskim systemie prawa podatkowego preferencje przyznano budownictwu mieszkaniowemu i zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, które w odniesieniu do podatku od nieruchomości wyrażają się tym, że domy i lokale mieszkalne opodatkowane są według stawek najniższych. Z tych też względów z redakcji wskazanych unormowań nie wynika by intencją ustawodawcy było objęcie powierzchni lokalu mieszkalnego (wykorzystywanego faktycznie tylko na cel mieszkalny) podatkiem przewidzianym dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a to z tego powodu, że lokal taki został wynajęty najemcy przed podmiot prowadzący działalność gospodarczą, polegającą na wynajmie lokali mieszkalnych (tak: NSA w wyroku z dnia 15 stycznia 2013 roku, sygn. akt: II FSK 933/11).
W ocenie wnioskodawcy konieczność opodatkowania stawką przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) u.p.o.l. zaistniałaby zatem dopiero w sytuacji, gdyby wynajęty lokal został zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. W tym miejscu wnioskodawca wskazuje, że pojęcie budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej rozumie się inaczej niż pojęcie budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 01 czerwca 2011 r. (sygn. akt I SA/Sz 164/11) wprost wynika natomiast, że ażeby budynek mieszkalny mógł być opodatkowany stawką właściwą dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej musi być zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie tylko znajdować się w posiadaniu przedsiębiorcy.
Jak wskazano opisie stanu faktycznego, przedmiotowe lokale są lokalami mieszkalnymi i wynajmowane (zajmowane) są wyłącznie na zaspokajanie (bezpośrednio lub pośrednio) potrzeb mieszkaniowych najemców.
V
Wydając interpretację indywidualną z dnia 15 stycznia 2016 r. nr PD-01.3120.8.29.2015.GK, Prezydent Miasta Krakowa uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obu pytań za prawidłowe. W uzasadnieniu przyjęto, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1170 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:
1) grunty;
2) budynki lub ich części;
3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Budynkiem w rozumieniu ustawy podatkowej jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. ustawodawca wyróżnia następujące stawki podatku od nieruchomości od budynków lub ich części:
a) mieszkalnych,
b) związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej,
c) zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym,
d) związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń,
e) pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego.
Budynki o charakterze mieszkalnym mogą być zatem opodatkowane stawką jak dla budynków mieszkalnych ewentualnie najwyższą stawką jeśli są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej.
W ustawie podatkowej brak jest wyjaśnienia pojęcia „zajęte”. Czasownik, od którego ten imiesłów przymiotnikowy pochodzi, czyli "zająć", znaczy "zapełnić sobą jakąś przestrzeń, wypełnić jakiś okres czasu" (Słownik języka polskiego pod red. S. Skorupki, H. Auderskiej i Z. Łempickiej, wyd. PWN, Warszawa 1968, s. 966). Wobec tego tylko faktyczne zajęcie budynku lub jego części na prowadzenie działalności gospodarczej prowadzi do możliwości jego opodatkowania stawką przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.
Takim faktycznym zajęciem budynku mieszkalnego na prowadzenie działalności gospodarczej, zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22.10.2015r. sygn. akt I SA/Kr 1022/15 (nieprawomocny) jest np. wynajęcie budynku innemu podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą w zakresie zapewniania krótkotrwałego zakwaterowania w pozostałych miejscach, gdzie indziej nie sklasyfikowanych (PKD z 2004 r., punkt 55.23).
Jednak ze opisu stanu faktycznego w niniejszej sprawie nie wynikało, że taki fakt ma miejsce. Wręcz przeciwnie, Wnioskodawca podkreślał, że wszystkie umowy najmu zawierane przez niego dotyczą zajęcia budynków mieszkalnych wyłącznie na cele mieszkalne, w szczególności Wnioskodawca nie wskazywał że zawiera krótkoterminowe umowy najmu bądź prowadzi działalność hotelarską, bądź taką działalność prowadzą podmioty z którymi zawiera umowy najmu.
W postępowaniu dotyczącym wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego organ podatkowy jest związany twierdzeniami Wnioskodawcy a wydana interpretacja zakłada prawdziwość podanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego.
Dlatego stanowiska Wnioskodawcy dotyczące zastosowania do opisanych lokali stawki jak dla budynków lub ich części mieszkalnych, uznano za prawidłowe.
VI
Po zapoznaniu się z aktami sprawy Prezydenta Miasta Krakowa zważył, co następuje.
Interpretacja indywidualna z dnia 28 marca 2017r. nie jest prawidłowa.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1170 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:
- grunty;
- budynki lub ich części;
- budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Budynkiem w rozumieniu ustawy podatkowej jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. ustawodawca wyróżnia między innymi następujące stawki podatku od nieruchomości od budynków lub ich części: mieszkalnych, związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.
Według art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.ol. budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - to budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a, który z tej kategorii wyłącza budynki mieszkalne.
Jednak jak wskazano wyżej, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. budynki o charakterze mieszkalnym mogą być opodatkowane stawką jak dla budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą jeśli są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej.
W ustawie podatkowej brak jest wyjaśnienia pojęcia „zajęte”. Czasownik, od którego ten imiesłów przymiotnikowy pochodzi, czyli "zająć", znaczy "zapełnić sobą jakąś przestrzeń, wypełnić jakiś okres czasu" (Słownik języka polskiego pod red. S. Skorupki, H. Auderskiej i Z. Łempickiej, wyd. PWN, Warszawa 1968, s. 966). Wobec tego tylko faktyczne zajęcie budynku lub jego części na prowadzenie działalności gospodarczej prowadzi do możliwości jego opodatkowania stawką przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.
Takim faktycznym zajęciem budynku mieszkalnego na prowadzenie działalności gospodarczej, zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22.10.2015r. sygn. akt I SA/Kr 1022/15 (utrzymany w mocy przez wyrok NSA z 19.04.2018 r. II FSK 559/16) jest np. wynajęcie budynku innemu podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą w zakresie zapewniania krótkotrwałego zakwaterowania w pozostałych miejscach, gdzie indziej nie sklasyfikowanych (PKD z 2004 r., punkt 55.23).
Podobnie w wyroku z dnia 4 lutego 2020 r. sygn. akt II FSK 716/18 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że działalność „w zakresie w zakresie zapewnienia obiektów noclegowych turystycznych i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania spełnia cechy działalności gospodarczej. Nawet jeżeli wynajem nie jest działalnością główną, a jedynie dodatkową, to działalność polegająca na wynajmie lokali na cele noclegowe dla turystów jest nakierowana na osiągniecie zysku. Nie może budzić wątpliwości fakt, że działalność w postaci oferowania, a następnie wynajmu lokali turystom, za odpłatnością jest działalnością nastawioną na osiągnięcie zysku. Dlatego należało uznać, że przedmiotowy lokal mieszkalny jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie, jak twierdzą skarżący, na cele mieszkaniowe.”
W wyroku tym Sąd wyznaczył zakres w jakim możliwe jest opodatkowanie lokalu mieszkalnego wyższą stawką, wskazując, że taka stawka jest możliwa do zastosowania, gdy lokal „Lokal ten nie jest wykorzystywany do realizacji niegospodarczych, osobistych celów Skarżących, nie służy także zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych, czy też w tym zakresie potrzeb ich rodziny.” W związku z tym, że „Służy on celom komercyjnym, a nie zaspokojeniu potrzeb osobistych Skarżących lub ich rodziny” właściwe jest opodatkowanie go wyższą stawką podatku od nieruchomości, przewidzianą dla budynków mieszkalnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.
W wyroku z dnia z dnia 23 stycznia 2020 r. sygn akt II FSK 2064/19 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził wprost, że „Stawki podatku przewidziane w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. nie zostały uzależnione od faktycznego (fizycznego) zajęcia budynku mieszkalnego lub jego części w celu prowadzenia w nich działalności gospodarczej. Istotne jest natomiast, czy wykorzystywane są one do realizacji gospodarczych celów przedsiębiorcy. W przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą koniecznym w tym zakresie jest ustalenie, czy wykorzystuje ona taki budynek lub lokal na swoje cele osobiste, czy też wykorzystywane są one do wykonywania działalności gospodarczej i są niezbędne, aby zrealizować cel takiej działalności. Znajdujący się w posiadaniu osoby fizycznej budynek mieszkalny (część budynku), może zostać uznany za zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, co uzasadnia zastosowanie stawek podatkowych przewidzianych w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., jeżeli stanowi element przedsiębiorstwa takiej osoby i jest bezpośrednio związany z wykorzystywaniem go w prowadzeniu działalności gospodarczej.
W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 lipca 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 487/21(nieprawomocny) sąd stwierdził, że „z treści art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. nie wynika, aby zajęcie budynku mieszkalnego lub jego części na prowadzenie działalności gospodarczej było wykluczone w każdej sytuacji, kiedy budynek (jego część) jest zamieszkały. W sytuacji, kiedy wypełnianie przez budynek (jego część) funkcji mieszkalnej wynika z tego, że udzielenie wynajmującym zakwaterowania przez przedsiębiorcę jest jednym z elementów składających się na prowadzenie przez najemcę (podatnika) działalności gospodarczej, polegającej m.in. na wynajmie mieszkań (ogólnie zakwaterowaniu), to wówczas funkcja mieszkalna budynku lub jego części, jako wynikająca z istoty działalności gospodarczej przedsiębiorcy, nie wyłącza możliwości ustalenia, że budynek mieszkalny lub jego część zostały zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Innymi słowy, w takiej sytuacji okoliczność, że budynek mieszkalny lub jego część spełnia swoją funkcję mieszkalną nie oznacza, że nie jest on zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, ponieważ właśnie spełnianie funkcji mieszkalnej przez budynek jest niezbędne do zajęcia go na prowadzenie przez podatnika takiego rodzaju działalności gospodarczej, jaką jest najem lokali, czy szerzej zakwaterowanie.”
Sąd stwierdził, że wynajem przez spółkę lokali w budynku mieszkalnym nie realizuje celu mieszkaniowego, lecz wykonuje działalność gospodarczą polegającą na wynajmie - płatnym udostępnianiu pomieszczeń.
Zdaniem sądu taka część „budynku nie służy do realizacji celu mieszkalnego, ale do realizacji jego zamierzenia gospodarczego, jakim jest zarobkowe wynajmowanie powierzchni w budynku mieszkalnym. Natomiast fakt, że w przedstawiony powyżej sposób skarżąca zaspokaja potrzeby mieszkaniowe studentów na gruncie podatku od nieruchomości jest bez znaczenia.”
Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Kr 956/18 (nieprawomocny) Sąd uznał, że budynek mieszkalny w którym przewidziano wynajmowanie lokali studentom będzie zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie, na cele mieszkaniowe. Taki budynek nie jest „wykorzystywany do realizacji niegospodarczych, osobistych celów skarżących, nie służy także zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych, czy też w tym zakresie potrzeb ich rodziny.”
Natomiast w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 lutego 2020 r. sygn. akt I SA/Po 886/19 (nieprawomocny) sąd stwierdził, że „budynek objęty jest przedsięwzięciem gospodarczym, w efekcie którego Spółka dokonała zmiany funkcji budynku z oświatowego na mieszkalny w celu osiągnięcia zysku z obrotu nieruchomościami na działalność gospodarczą zgodnie z jej profilem ujawnionym w KRS. Działania spółki w budynku miały charakter faktycznych czynności składających się na przedmiot jej działalności. Użyty w ustawie zwrot "budynki mieszkalne zajęte na działalność gospodarczą" należy rozumieć jako okoliczność faktyczną polegającą na rzeczywistym wykorzystywaniu (zajęciu) określonej części budynku mieszkalnego na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. prowadzeniu w tej części budynku działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849 z późn. zm.; dalej: "u.p.o.l."), przeprowadzanie czynności składających na proces budowlany jak przebudowywanie, zmienienie funkcji użytkowych istniejących budynków. Budynek ten nie był i nie mógł być wykorzystywany przez spółkę na cele mieszkalne. W obrębie budynku spółka prowadziła działalność gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l. Prace podjęte przez spółkę na terenie opodatkowanej nieruchomości nie były ukierunkowane na konserwację i utrzymanie budynku oświatowego, lecz na uzyskanie efektu w postaci przekształcenia budynku na towar handlowy, tj. uzyskana mieszkań w celu dalszego nimi obrotu.”
Sąd podkreślił, że „budynek nie tylko nie był wykorzystywany przez spółkę na cel mieszkaniowy, ale był ściśle związany z samą istotą działalności gospodarczej spółki i w ten sposób zajęty na działalność gospodarczą spółki ujawnioną w KRS. Podatnik jako podmiot gospodarczy nastawiony jest na osiąganie zysku ze swojej działalności i nabycie tej nieruchomości było jednym z przedsięwzięć gospodarczych przez nią realizowanych nakierunkowanych na wynik finansowy. Podatnik jako osoba prawna a nie fizyczna nie może wykorzystywać budynków mieszkalnych na cele mieszkaniowe - zawsze będą one zajęte na jej działalność gospodarczą, zważywszy na ujawniony w KRS przedmiot tej działalności.”
W cytowanym wyroku sąd wyszedł z założenia, że „Dokonując wykładni ww. przepisów, należy przede wszystkim podkreślić, że podatek od nieruchomości jest podatkiem od majątku. Konstrukcja przepisów ustawy wskazuje, że ustawodawca uznał, iż majątek, który związany jest z działalnością gospodarczą, powinien być opodatkowany w sposób bardziej restrykcyjny niż majątek, który związku z taką działalnością nie wykazuje. Zróżnicowanie stawek podatku od nieruchomości pozostaje w związku z celami, którym służy majątek nieruchomy znajdujący się we władaniu podatnika. Ustawodawca stosuje wyższą stawkę podatku w sytuacji, gdy uznaje, że jest to majątek służący celom gospodarczym podatnika, a niższą, gdy ma on zaspakajać inne jego potrzeby, np. mieszkaniowe. Istota opodatkowania wyższą stawką podatku tych nieruchomości, które znajdują się we władaniu podatnika będącego przedsiębiorcą, sprowadza się zatem do tego, że stawkę tę stosuje się w odniesieniu do nieruchomości, które przeznaczone są na cele prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, a więc do nieruchomości służących uzyskiwaniu zarobku. Dotyczy to również budynków przeznaczonych lub zajmowanych na cele mieszkalne, jeżeli budynek taki jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, a zatem jest źródłem przychodu podatnika z tej działalności.”
W niniejszej sprawie Wnioskodawca jest przedsiębiorcą i jak sam stwierdza, szereg lokali mieszkalnych, w ramach prowadzonej działalności wynajmuje na cele mieszkaniowe, zarówno osobom fizycznym, jak i osobom prawnym (np. innym spółkom prawa handlowego). Opisane we wniosku lokale mieszkalne są wykorzystywane do realizacji gospodarczych celów Wnioskodawcy i należy uznać, że są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej.
Jak wskazano powyżej bieżące orzecznictwo sądów administracyjnych, taki stan nakazuje traktować jako sytuację w której budynek mieszkalny lub jego część (np. lokal) jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. Powierzchnie lokali należy w takiej sytuacji opodatkować najwyższą stawką podatku od nieruchomości, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
W związku z tym, stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie obu pytań jest nieprawidłowe.
VII
Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.
Wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa zmienia wydaną przez ten organ interpretację indywidualną, na podstawie art. 14j § 2a Ordynacji podatkowej, a do zmiany stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zmiany interpretacji przez Ministra Finansów (art. 14j § 3 Ordynacji podatkowej).
Naczelny Sąd Administracyjny, od czasu wydania zmienianej interpretacji wielokrotnie wypowiadał się na temat opodatkowania najwyższą stawką podatku od nieruchomości budynków mieszkalnych lub ich części będących w posiadaniu przedsiębiorcy i zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, a organ podziela ocenę prawną zawartą w wyrokach NSA: z dnia 4 lutego 2020 r. sygn. akt II FSK 716/18, z dnia 23 stycznia 2020 r. sygn. akt II FSK 2064/19, z 19 kwietnia 2018 r. sygn. akt II FSK 559/16, a także w wyrokach: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 lipca 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 487/21(nieprawomocny), Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 lutego 2020 r. sygn. akt I SA/Po 886/19 (nieprawomocny), Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Kr 956/18 (nieprawomocny) (opubl. CBOSA).
W konsekwencji należało z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.
Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stany faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa Krajowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków.