czcionka:
kontrast:
Rodzaj dokumentu interpretacja indywidualna
Sygnatura PD-03-1.3120.8.10.2022.MM
Data 2023.03.15
Autor Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji Podatek od nieruchomości – zajęcie nieruchomości na działalność gospodarczą
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn. zm.).
Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Małgorzata Matłok
INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA
Działając na podstawie art. 14b § 1 w zw. z art. 14j § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 grudnia 2022 r., uzupełnionego w dniu 19 lutego 2023 r., o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości
uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
I
W dniu 17 grudnia 2022 r. do Prezydenta Miasta Krakowa wpłynął wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Wniosek został przesłany drogą elektroniczną jak również został on podpisany elektronicznie przez Pana (…). Jednak do wniosku nie przedłożono dokumentu wskazującego na umocowanie do reprezentowania spółki. Ponadto nie dokonano opłaty za wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej. Wniosek wymagał również doprecyzowania w zakresie przedstawionego stanu faktycznego jak i przedstawienia własnego stanowiska. Zgodnie bowiem z art. 14 b §3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W związku ze skierowanym (…) została wezwana do uzupełnienia braków formalnych złożonego wniosku, poprzez:
W dniu 19 lutego 2023 r. Spółka uzupełniła braki formalne złożonego wniosku.
II
Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego z którego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą dotyczącą obrotu nieruchomościami. Wskazuje, iż obraca lokalami na rynku pierwotnym tj. zakupuje od dewelopera, wykańcza i sprzedaje. Jak stwierdza we wniosku nieruchomości są towarem handlowym, nie są amortyzowane a ich powierzchnia nie jest w żaden sposób wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej.
Na wezwanie Spółka doprecyzowała przedstawiony we wniosku stan faktyczny wskazując, iż według klasyfikacji PKD przeważająca działalność prowadzona przez (…) to 68.10.Z- kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. W odniesieniu do kwestii czy lokale są środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej Spółki wskazuje w piśmie, iż nie są one środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej. Jak stwierdza lokale są towarem handlowym. W odpowiedzi na pytanie dotyczące ewidencjonowania kosztów związanych z remontowaniem i wykończeniem lokali spółka wskazała, iż koszty związane z remontem, wykończeniem lokali są ewidencjonowane na kontach towarów handlowych wraz z lokalami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (...). W zakresie pytania dotyczącego sposobu identyfikowania kosztów związanych z utrzymaniem lokali, Spółka jak stwierdza w swoim piśmie koszty te są ewidencjonowane na kontach towarów handlowych wraz z lokalami i stanowią koszt dopiero w momencie sprzedaży (metoda memoriałowa).
III
W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów w zakresie dotyczących wysokości stawki podatku od nieruchomości poprzez odpowiedź na pytanie:
Jaką należy zastosować stawkę podatku od nieruchomości dla:
a) lokalu mieszkalnego
b) przynależnego miejsca postojowego (hala garażowa na tej samej księdze wieczystej co budynek)?
c) miejsca parkingowego (hala garażowa na osobnej księdze wieczystej)
d) od gruntu.
VI
Wnioskodawca prezentując swoje stanowisko wskazał jedynie, że lokale są towarem handlowym i nie są w żaden sposób zajmowanie na prowadzenie działalności gospodarczej, stąd powinna mieć zastosowanie stawka od budynków mieszkalnych w wysokości 0,98 zł od m2.
V
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r. poz. 70; dalej też jako „u.p.o.l.”) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:
1) grunty;
2) budynki lub ich części;
3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Natomiast podatnikami podatku od nieruchomości są m.in. osoby prawne będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).
Podstawę opodatkowania – w myśl art. 4 ust. 1 u.p.o.l. – stanowi:
1) dla gruntów – powierzchnia;
2) dla budynków lub ich części – powierzchnia użytkowa;
3) dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 4-6 – wartość, o której mowa w przepisach
o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych – ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.
Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych definiuje budynek jako obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany
z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.). W art. 5 ust. 1 u.p.o.l. ustawodawca określił stawki podatku od nieruchomości, wśród których w pkt 2 wymienił stawki od budynków lub ich części:
a) mieszkalnych,
b) związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.
Według art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. przez budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a. Stosownie do art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l. do gruntów, budynków i budowli związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami.
Z zacytowanych przepisów wynika, że budynki o charakterze mieszkalnym mogą być opodatkowane stawką z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., jeżeli są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. O ile bowiem w przypadku lokalu niemieszkalnego fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę i np. wprowadzenie jej do ewidencji środków trwałych lub wykazywanie przychodu z tytułu sprzedaży lokalu (budynku) jako przychodu z działalności gospodarczej co do zasady implikuje zastosowanie stawki podatkowej przewidzianej dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, o tyle lokali mieszkalnych nie zalicza się do budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, co potwierdza art. 1a ust. 2a pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z wolą ustawodawcy sam związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc potencjalna możliwość wykorzystania budynku mieszkalnego na potrzeby prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, nie jest wystarczającą przesłanką dla zastosowania najwyższej stawki podatku. Dopiero stwierdzenie, że budynek mieszkalny (lub jego część) jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej uzasadnia zastosowanie stawki podatku z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. Zatem podstawową stawką dla lokali mieszkalnych powinna być stawka przewidziana dla budynków mieszkalnych lub ich części. Sytuacją wykluczającą możliwość zastosowania ww. stawki będzie zajęcie budynku na prowadzenie działalności gospodarczej, co wynika bezpośrednio z treści art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Powołany akt prawny nie definiuje pojęcia „zajęcie na prowadzenie działalności gospodarczej”. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 kwietnia 2007 r. o sygn. akt II FSK 420/06, wyjaśniając znaczenie pojęcia „zajęcie”, sięgnął do wykładni systemowej wewnętrznej i powołał się na rozróżnienie przez ustawodawcę określeń „zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej” (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. c u.p.o.l.) oraz „związane z prowadzeniem działalności gospodarczej” (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a i art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.). Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, iż o ile potoczne pojęcie „związać”, „związywać”, „związany” oznacza wiązać, połączyć końce czegoś, odnieść się, zastosować do kogoś, do czegoś (Słownik języka polskiego pod red. S. Szymczaka, Warszawa 1981, t. III, s. 1068-1069), co powoduje, że może chodzić o związanie budynku, gruntów i budowli (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a i pkt 2 lit. b u.p.o.l.) z tą działalnością także pośrednie, przejawiające się już samym faktem posiadania ich przez przedsiębiorcę, to pojęcie „zajętych na” musi oznaczać związek bezpośredni i faktyczne zajęcie na usługi. Należy przyjąć, że pojęcie „związane z działalnością gospodarczą” jest pojęciem szerszym od pojęcia „zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej”.
Faktycznego zajęcia nieruchomości na cele prowadzonej działalności gospodarczej nie można jednak utożsamiać z jej fizycznym zajęciem. W aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych za zajęcie budynku mieszkalnego lub jego części na prowadzenie działalności gospodarczej uznaje się nie tylko sytuacje, gdy podatnik-przedsiębiorca wprost zajmie lokal lub lokale mieszkalne na swoją działalność, np. przeznaczając je na biuro, ale także przypadki, gdy podatnik z uwagi na rodzaj prowadzonej działalności będzie pośrednio wykorzystywał budynek mieszkalny do prowadzenia tej działalności, np. wynajmując go (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 stycznia 2021 r. o sygn. akt I SA/Łd 555/20). Znajdujący się w posiadaniu przedsiębiorcy budynek mieszkalny (część budynku) może zostać uznany za zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, co uzasadnia zastosowanie stawki podatkowej przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., jeżeli stanowi element przedsiębiorstwa i jest bezpośrednio związany z wykorzystywaniem go w prowadzeniu działalności gospodarczej. Ustaleniom w tym zakresie przede wszystkim podlega rodzaj wykonywanej działalności i znaczenie budynku mieszkalnego (części budynku) w osiąganiu efektów z tej działalności, czyli zysku. Jeżeli bez wykorzystania budynku mieszkalnego lub jego części przedsiębiorca nie będzie mógł zrealizować zamierzenia gospodarczego, to będzie to oznaczało, że zajął nieruchomość na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Ustawodawca w omawianym przepisie użył bowiem sformułowania „zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej”, nie zaś „w których prowadzona jest działalność gospodarcza”. Nie zawsze przedsiębiorca do osiągnięcia efektów swojej działalności będzie musiał fizycznie i osobiście wykorzystywać składniki majątku. Jeżeli rodzaj danej działalności za tym przemawia, składniki majątku (lokale mieszkalne) mogą być wykorzystywane przez przedsiębiorcę w sposób pośredni, umożliwiający prawidłowe prowadzenie działalności gospodarczej. Decydujące znaczenie ma zatem gospodarcze przeznaczenie budynku mieszkalnego (jego części) przez przedsiębiorcę do realizacji określonego rodzaju działalności (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 2021 r. o sygn. akt III FSK 363/21).
W ocenie organu podatkowego o prowadzeniu działalności gospodarczej można mówić nie tylko w przypadku faktycznego wykonywania usług w danym budynku czy lokalu, ale również wówczas, gdy w lokalu są wykonywane działania wpisujące się w profil działalności danego podmiotu, np. remont lokalu, poszukiwanie nabywców, działania reklamowe i marketingowe.
W świetle stanowiska judykatury podjęcie prac remontowych (unowocześnienie czy odnowa/odświeżenie lokalu) zmierzających do osiągnięcia konkretnego celu gospodarczego (podniesienia walorów i zwiększenia atrakcyjności nieruchomości w celu jej sprzedaży) stanowi o zajęciu budynku na prowadzenie działalności gospodarczej. Tytułem przykładu można wskazać, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 9 sierpnia 2017 r. o sygn. akt I SA/Sz 479/17 przyjął, że adaptacja, remonty budynków do prowadzenia zamierzonej w przyszłości działalności gospodarczej stanowią jeden z wyznaczników prowadzenia tejże działalności. W tym samym tonie wypowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 19 maja 2016 r. o sygn. akt I SA/Gl 18/16, podkreślając, że czynności wstępne, przygotowawcze, m.in. nabycie budynku i dalsze działania zmierzające do wytworzenia w tym budynku lokali mieszkalnych, a następnie ich zbycie oznaczają, iż w sposób faktyczny budynek jest wykorzystywany przez spółkę do działalności gospodarczej. Wszelkie czynności – np. remont i wyposażenie lokali mieszkalnych – mają służyć zmianie parametrów lokali, podwyższyć ich standard, co pozwoli spółce odsprzedać lokale z zyskiem, a więc osiągnąć zamierzony cel gospodarczy. Zarówno w doktrynie, jak i judykaturze przyjmuje się, że dany przedmiot opodatkowania (np. grunt, budynek), jest zajęty na działalność gospodarczą, gdy wykonywane są na nim czynności składające się na prowadzenie określonego rodzaju działalności gospodarczej. Inaczej rzecz ujmując, budynki/grunty, na których mają miejsce działania powodujące osiągnięcie zamierzonych celów lub konkretnego rezultatu związanego z działalnością gospodarczą, to budynki/grunty zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 kwietnia 2015 r. o sygn. akt II FSK 606/13, z dnia 12 kwietnia 2012 r. o sygn. akt II FSK 1772/10 i z dnia 16 lutego 2006 r. o sygn. akt II FSK 301/05).
Opisując we wniosku o wydanie interpretacji, uzupełnionym pismem z dnia 19 lutego 2023 r., zaistniały stan faktyczny, Wnioskodawca podał, że przedmiotem działalności Spółki jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Spółka zajmuje się obrotem nieruchomościami na rynku pierwotnym. Spółka nie wprowadza zakupionych lokali do ewidencji środków trwałych. Koszty związane z remontem i utrzymaniem lokali ewidencjonuje na kontach „towarów handlowych” (lokali) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że dokonywane prace remontowe (wykończeniowe) w lokalach służą osiągnięciu celu gospodarczego Spółki polegającego na sprzedaży wcześniej nabytych od dewelopera lokali mieszkalnych.
W przedmiotowym stanie faktycznym nieruchomość od chwili jej nabycia przez Spółkę, a następnie przez czas wykonywania przez nią (lub inne zaangażowane podmioty) remontu, nie realizuje funkcji mieszkaniowej dla właścicieli nieruchomości (Spółki). Nabyta przez Spółkę nieruchomość (lokal mieszkalny) z uwagi na charakter prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej (kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek) i przyjęty przez nią model biznesowy uzyskuje status sui generis „towaru handlowego”, który jest przez jej właściciela modyfikowany, modernizowany i zmieniany celem nadania mu odpowiednich dla wymagań rynkowych cech i walorów, umożliwiających Spółce jego odsprzedaż z odpowiednim zyskiem. Bezsprzecznie w stosunku do ww. nieruchomości nie znajduje zastosowania stawka właściwa dla budynków lub ich części mieszkalnych, ponieważ Wnioskodawca nie realizuje w lokalu funkcji mieszkalnej. Ponownego zaakcentowania wymaga, iż decydujące znaczenie dla określenia właściwej stawki podatku od nieruchomości ma faktyczne przeznaczenie budynku mieszkalnego (jego części) przez przedsiębiorcę do realizacji określonego rodzaju działalności. Kluczowe jest, czy budynek lub jego część służy realizacji gospodarczych celów przedsiębiorcy (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 stycznia 2020 r. o sygn. akt II FSK 1270/19). Nie należy utożsamiać wskazanego przez Spółkę stanu faktycznego z sytuacją, gdy w nieruchomości o funkcji mieszkalnej remontu dokonuje sam właściciel, dostosowując ją do własnych potrzeb, gdyż w takiej sytuacji nie mamy do czynienia z gospodarczym przeznaczeniem lokalu mieszkalnego, a z zaspokajaniem własnych potrzeb mieszkaniowych.
Niezależnie od powyższego należy jednoznacznie wskazać, że wszystkie opisane przez Spółkę działania wpisują się w definicję działalności gospodarczej zawartą w art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r. poz. 221; dalej: „Prawo przedsiębiorców”). W myśl rzeczonego uregulowania działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. W judykaturze podkreśla się, iż cechami działalności gospodarczej są: zawodowy (stały) charakter, związana z nim powtarzalność działań, podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania oraz uczestnictwo w obrocie gospodarczym (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2010 r. o sygn. akt II FSK 1206/09). Zorganizowanie działalności gospodarczej obejmuje m.in. czynności przygotowawcze, takie jak choćby remont lokalu przeznaczonego do wynajmu/sprzedaży. O zorganizowanym i ciągłym sposobie działania w obrocie gospodarczym świadczy prowadzenie działalności w sposób metodyczny, systematyczny i uporządkowany, który wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją poszczególnych zamierzeń. Z kolei ciągłość działalności oznacza zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu, co nie wyklucza możliwości prowadzenia działalności tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu. O zarobkowym charakterze działalności można natomiast mówić wówczas, gdy jest ona zdatna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 października 2015 r. o sygn. akt I SA/Kr 1022/15).
Podejmowane przez Spółkę działania od momentu zakupu poprzez remont i wystawienie na sprzedaż stanowią elementy procesu zmierzającego do realizacji celu prowadzonej działalności gospodarczej w ramach wskazanego przez Wnioskodawcę PKD (68.10.Z). Lokale, do których odnosi się wniosek, od momentu zakupu były traktowane jako towar, który po wykonaniu określonych prac będzie sprzedawany, co przełoży się na dochód Spółki. Prowadzenie przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w oparciu i dzięki posiadanym, ulepszanym i następnie zbywanym lokalom mieszkalnym przesądza o tym, że lokale te od momentu zakupu do momentu zbycia są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Zakup lokalu, jego remont, a później oferowanie nieruchomości do sprzedaży stanowi istotę przedmiotu prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, generującej po jej stronie przychody. Bez dokonywania powyższych czynności Spółka nie mogłaby zrealizować gospodarczych celów swojej działalności.
Ponadto organ podatkowy wskazuje, że brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. pozwala na opodatkowanie najwyższą stawką budynków mieszkalnych (lub ich części) zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, ale ustawodawca nie przewidział takiej sytuacji w stosunku do gruntów. Grunt, na którym został posadowiony budynek mieszkalny, należy uznać za związany z budynkiem mieszkalnym. Zgodnie bowiem z treścią art. 1a ust. 2a pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budynki mieszkalne i grunty z nimi związane nie są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jednocześnie należy zauważyć, iż literalne brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l. pozwala na opodatkowanie najwyższą stawką jedynie gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a nie gruntów związanych z budynkami mieszkalnymi, które to budynki są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Tym samym związanie organu podatkowego danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków odnośnie funkcji użytkowej budynku (lokalu) powoduje konieczność zastosowania stawki przewidzianej dla gruntów pozostałych, nawet jeżeli lokal mieszkalny został zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej.
Z kolei do udziałów w częściach wspólnych budynku mieszkalnego (np. hali garażowej nieposiadającej odrębnej księgi wieczystej) należy zastosować stawkę właściwą dla budynków lub ich części mieszkalnych. W przypadku części wspólnych budynku mieszkalnego nie sposób bowiem przyjąć, że zostały one zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, ponieważ korzystają z nich również inne podmioty (właściciele innych lokali mieszkalnych). Jeżeli natomiast dla hali garażowej jako lokalu niemieszkalnego została założona odrębna księga wieczysta, to miejsca parkingowe należące do przedsiębiorcy (będące w posiadaniu przedsiębiorcy) podlegają opodatkowaniu jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, stosownie do treści art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.
Mając powyższe na uwadze, Prezydent Miasta Krakowa stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania do opisanych lokali stawki podatku od nieruchomości przewidzianej dla budynków lub ich części mieszkalnych jest nieprawidłowe.
VI
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2023 r., poz. 259) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-541 Kraków.