Interpretacja 211

Rodzaj dokumentu interpretacja indywidualna

Sygnatura PD-03-1.3120.8.5.2023.MM

Data 2023.09.8

Autor Prezydent Miasta Krakowa

Istota interpretacji Podatek od nieruchomości – opodatkowanie lokali niemieszkalnych w posiadaniu przedsiębiorcy

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Małgorzata Matłok

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

Działając na podstawie art. 14b § 1 w zw. z art. 14j § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 9 czerwca 2023 r. uzupełnionego w dniu 30 sierpnia 2023 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

 

UZASADNIENIE

I

W dniu 9 czerwca 2023 r. do Prezydenta Miasta Krakowa wpłynął wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Wniosek jednak wymagał doprecyzowania w zakresie przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego. Stąd postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2023 r. znak PD-03-1.3120.8.5.2023.MM Wnioskodawca został wezwany do uzupełnienia braków wniosku poprzez sprecyzowanie przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego tj. udzielenia odpowiedzi na zawarte w nim pytania. Spółka udzieliła odpowiedzi w dniu 30 sierpnia 2023 r.

Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego z którego wynika, że spółka prowadzi działalność w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, kupnem i sprzedażą nieruchomości na własny rachunek, realizacją projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków, robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, rozbiórką i burzeniem obiektów budowlanych, przygotowaniem terenu pod budowę, wykonywaniem robót budowlanych wykończeniowych, pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, pozostałych form udzielania kredytów oraz działalności holdingów finansowych.

Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 16 czerwca 2020 r., zawartej w formie aktu notarialnego Rep. A nr (…), Wnioskodawca nabył własność nieruchomości - lokali niemieszkalnych położonych w Krakowie przy ul. (…) 7 o nr 18 o pow. 228,38 m2 oraz o nr 19 o pow. 173,90 m2, dla których Sąd Rejonowy dla Krakowa–Podgórza w Krakowie, IV Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgi wieczyste o nr odpowiednio KR1P/ (…) oraz KR1P/(…).

Poprzedni właściciel wskazanych lokali prowadził wobec nich roboty budowlane zmierzające do wykonania niezależnego stropu nad III piętrem oraz przebudowy powstałej przestrzeni strychowej na dwupoziomowe mieszkania. Roboty budowlane nie zostały zakończone, zaś na podstawie decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie nr (…) z dnia 16 stycznia 2012 r., znak (…), inwestorowi nakazano rozbiórkę części budynku przy ul. (…) tj. części powyżej poziomu stropu nad 4 kondygnacją budynku, co było efektem sporu z udziałem współwłaścicieli budynku przy ul. (…) 8, którzy nie wyrażali zgody na prowadzone roboty budowlane. Wobec ich sprzeciwu nie było możliwym doprowadzenie robót budowlanych związanych z nadbudową budynku przy ul. (…) 7 do stanu zgodnego z prawem. Wymagałoby to bowiem wykonania prac również w budynku sąsiednim. Małopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją nr (…) z dnia 14 lipca 2017 r., znak (…), uchylił wspomnianą decyzję organu I instancji i orzekł o nałożeniu na inwestora (poprzedniego właściciela lokali) obowiązku przywrócenia stanu poprzedniego budynku przy ul. (…) 7 w Krakowie sprzed wykonania robót budowlanych polegających na nadbudowie budynku, tj. odtworzenia poprzednio istniejącej konstrukcji poddasza i doprowadzenia ww. budynku do stanu, który w szczególności został utrwalony na rysunkach inwentaryzacji architektonicznej z 1998 r.. Nakazane prace nie zostały wykonane przez poprzedniego właściciela nieruchomości, zaś Spółka również nie podejmowała działań zarówno w celu przywrócenia lokali do ich stanu z 1998 r., jak i w celu ich wyremontowania czy zmiany przeznaczenia. Stan lokali nr 18 i 19 wymagał przeprowadzenia licznych robót budowlanych celem wykonania wspomnianej wyżej decyzji administracyjnej. Wskazany stan lokali powoduje, iż nie było możliwym wykorzystywanie lokali w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę ani przez jakikolwiek inny podmiot. Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 27 grudnia 2022 r., zawartej w formie aktu notarialnego Rep. A nr (…), wnioskodawca zbył własność przedmiotowych lokali niemieszkalnych.

Wnioskodawca doprecyzował przedstawiony stan faktyczny w piśmie z dnia 28 sierpnia 2023 r. (data wpływu 30 sierpnia 2023 r.) gdzie wskazał, iż nie została wydawana decyzja ostateczna organu nadzoru budowlanego, o której mowa w art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2021 r. poz. 2351, z późn. zm.), ani decyzja ostateczna organu nadzoru górniczego, na podstawie, której trwale wyłączono budynek położony przy ul. (…) 7 w Krakowie lub jego część z użytkowania. Wnioskodawca nie ujął lokali w prowadzonej ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto Spółka wskazała, że przedmiot jej działalności obejmuje jedynie prowadzenie działalności gospodarczej a prowadzi działalność gospodarczą w zakresie szeroko rozumianego obrotu nieruchomościami. Jak wskazała w piśmie lokale zostały zakupione przez spółkę jako inwestycje bez z góry określonego celu gospodarczego.

II

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz. U. 2023 poz. 70; dalej też u.p.o.l. lub ustawa o podatkach i opłatach lokalnych) poprzez odpowiedź pytanie:

Jeżeli stan techniczny lokalu niemieszkalnego uniemożliwia jego wykorzystywanie w jakiejkolwiek działalności gospodarczej, to czy sam fakt posiadania tego lokalu przez spółkę prawa handlowego, która nie prowadzi i nie zamierza prowadzić robót budowlanych celem doprowadzenia stanu technicznego tego lokalu do stanu umożliwiającego prowadzenie działalności (oraz w ogóle jakiekolwiek korzystanie z lokalu z uwagi na treść decyzji organu nadzoru budowlanego), powoduje konieczność opodatkowania tego lokalu według stawki przewidzianej dla gruntów, budynków
i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej?

III

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż Spółka jest uprawniona do stosowania stawki właściwej dla pozostałych budynków lub ich części (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e u.p.o.l.).

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca w pierwszej kolejności wskazał, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2016 r. przewidywał, że jeżeli przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych, to nawet jeśli znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, nie jest uznawany za związany z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jednak od dnia 1 stycznia 2016 r. względy techniczne straciły znaczenie jako okoliczność wyłączająca grunty i budynki posiadane przez przedsiębiorcę z kategorii związanych z działalnością gospodarczą. Z treści wskazanego bowiem wyżej przepisu ustawy podatkowej usunięty został fragment odnoszący się do względów technicznych.

Niemniej jednak jak wskazuje Wnioskodawca, w wyroku z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż "art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170) rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej." Trybunał podkreślał, iż przedsiębiorcy nie mogą być obciążani wyższą stawką podatku jedynie z powodu posiadania nieruchomości, które nie służą im do prowadzenia działalności gospodarczej. Konsekwencją wspomnianego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego stała się linia orzecznicza Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażona m.in. w wyroku z dnia 1 czerwca 2021 r., sygn. akt III FSK 3555/21, zgodnie z którą „wykładnia omawianego przepisu [art. la ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych] powinna uwzględniać nie tylko fakt posiadania przez przedsiębiorcę, ale także i to, czy przedmiot opodatkowania jest, lub co najmniej może być wykorzystywany dla prowadzonej działalności gospodarczej. ”

W ocenie Wnioskodawcy konsekwencją wspomnianego wyżej, interpretacyjnego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, jest konieczność uwzględnienia w toku oceny charakteru danego budynku również jego stanu technicznego. Stan techniczny budynku (jak ma to miejsce w przedmiotowych lokalach niemieszkalnych) może być bowiem tak dalece zły, iż w istocie uniemożliwia on potencjalne wykorzystywanie przez przedsiębiorcę dla prowadzonej działalności gospodarczej. Jednocześnie samo posiadanie lokalu niemieszkalnego przez Spółkę nie może przesądzać o jego związaniu z działalnością gospodarczą, skoro lokal ten nie tylko nie jest, ale również nawet potencjalnie nie może być w takiej działalności wykorzystywany.

Wnioskodawca podkreślił przy tym, iż nie podejmował on działań, mających na celu przywrócenie poprzedniego stanu lokali niemieszkalnych zgodnie z treścią decyzji Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (…) z dnia 14 lipca 2017 r., znak (…). Lokale zostały przez Spółkę nabyte, a następnie zbyte, w konkretnym stanie technicznym i zamierzenia Spółki nigdy nie przewidywały przeprowadzenia robót budowlanych oraz wykorzystania lokali w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, lokale niemieszkalne nr 18 i 19 znajdujące się w budynku położonym w Krakowie przy ul. (…) 7, pomimo ich posiadania przez spółkę prawa handlowego, z uwagi na swój stan techniczny nie mogą być uznane za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a co za tym idzie winny być opodatkowane według stawki przewidzianej dla pozostałych budynków lub ich części (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e u.p.o.l.).

IV

Stosownie do treści art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych przez grunty i budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć grunty i budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a (w myśl tego przepisu do gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się m.in. budynków lub ich części, w odniesieniu do których została wydana decyzja ostateczna organu nadzoru budowlanego, o której mowa w art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane; dalej: „ustawa Prawo budowlane”). Wymieniony przepis ustawy Prawo budowlane stanowi, iż jeżeli nieużytkowany lub niewykończony obiekt budowlany nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia, organ nadzoru budowlanego wydaje decyzję nakazującą właścicielowi lub zarządcy rozbiórkę tego obiektu i uporządkowanie terenu oraz określającą terminy przystąpienia do tych robót i ich zakończenia.

Trzeba też zauważyć, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w brzmieniu obowiązującym do końca 2015 r. przewidywał, że jeżeli przedmiot opodatkowania nie był i nie mógł być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych, to nawet jeśli znajdował się w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, nie był uznawany za związany z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jednak od dnia 1 stycznia 2016 r. „względy techniczne” straciły znaczenie jako okoliczność wyłączająca grunty i budynki posiadane przez przedsiębiorcę z kategorii związanych z działalnością gospodarczą. Z treści ww. przepisu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych został usunięty fragment odnoszący się do „względów technicznych”. Zatem od dnia 1 stycznia 2016 r. przesłanka „względów technicznych” została wyeliminowana z u.p.o.l., a w konsekwencji nie może być podstawą do wyłączenia nieruchomości z opodatkowania według stawek jak dla działalności gospodarczej. Aby nieruchomość będąca w posiadaniu przedsiębiorcy nie była opodatkowana według stawki jak dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, w stosunku do budynku lub jego części powinna być wydana decyzja nakazująca rozbiórkę obiektu budowlanego oraz uporządkowanie terenu.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie szeroko rozumianego obrotu nieruchomościami. Spółka nabyła lokale niemieszkalne nr 18 i 19 w budynku przy ul. (…) 7 w Krakowie w celach inwestycyjnych. W stosunku do żadnego z przedmiotowych lokali nie została wydana decyzja, o której mowa w art. 67 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, a zatem w sprawie nie wystąpił wyjątek, do którego odnosi się art. 1a ust. 2a pkt 3 u.p.o.l.

Niewątpliwie opisane lokale znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy. Jednakże jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 lutego 2021 r. o sygn. akt SK 39/19, samo posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę nie jest kryterium wystarczającym do uznania nieruchomości za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej. Aby uznać dany przedmiot opodatkowania za związany z prowadzeniem działalności gospodarczej:

- nieruchomość powinna faktycznie być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej

bądź

- musi istnieć potencjalna możliwość wykorzystania nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę, przez co należy rozumieć sytuację, w której przedsiębiorca podejmuje i realizuje zachowania kwalifikowane w obrębie przedmiotu opodatkowania jako czynności mające na celu przygotowanie, zachowanie lub zabezpieczenie nieruchomości do przyszłej (planowanej) działalności gospodarczej bądź do kontynuacji przerwanej działalności gospodarczej, związane z ponoszeniem wydatków rozliczanych w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia15 grudnia 2021 r. o sygn. akt III FSK 4061/21).

W ocenie organu podatkowego konieczność przeprowadzania prac remontowych i czasowe niewykorzystywanie lokali w żaden sposób nie wpływa na wymiar podatku od nieruchomości. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że zorganizowanie działalności gospodarczej obejmuje m.in. czynności przygotowawcze, takie jak choćby remont lokalu. Chwilowy brak uzyskiwania przychodu z nieruchomości ze względu na jej remont (lub planowanie remontu) nie przekreśla więc możliwości opodatkowania nieruchomości przy zastosowaniu stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. Ponownego zaakcentowania wymaga, że zakupione w celach inwestycyjnych lokale niemieszkalne nr 18 i 19 znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy, którego aktywność polega wyłącznie na prowadzeniu działalności gospodarczej. Zdaniem organu podatkowego opisane lokale – po przeprowadzeniu stosowanych prac remontowych – mogły być wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej wykonywanej przez Wnioskodawcę.

Mając powyższe na uwadze, Prezydent Miasta Krakowa stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania do rzeczonych lokali stawki podatku od nieruchomości przewidzianej dla budynków lub ich części pozostałych jest nieprawidłowe. Lokale niemieszkalne nr 18 i 19 w budynku przy ul. (…) 7 w Krakowie powinny zostać opodatkowane przy zastosowaniu stawki z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.

V

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, al. Powstania Warszawskiego 10, 31-541 Kraków.