czcionka:
kontrast:
Rodzaj dokumentu interpretacja indywidualna
Sygnatura PD-03-1.3120.8.4.2024.MM
Data 2024.05.16
Autor Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji Podatek od nieruchomości – opodatkowanie stacji ładowania pojazdów elektrycznych
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).
Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Małgorzata Matłok
INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA
Działając na podstawie art. 14b § 1 w zw. z art. 14j § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 21 lutego 2024 r. (data wpływu pisma) o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości
uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
I
W dniu 21 lutego 2024 r. do Prezydenta Miasta Krakowa wpłynął wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Wnioskodawca przedstawił opis zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski i jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce. Główny zakres prowadzonej przez Spółkę działalności obejmuje obszar hurtowej sprzedaży oraz dystrybucji paliw. Spółka zarządza także siecią stacji paliw.
Wnioskodawca w przyszłości zamierza rozszerzyć zakres prowadzonej działalności poprzez działalność związaną ze stacjami ładowania pojazdów elektrycznych, o których mowa w art. 2 pkt 27 ustawy z 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (t.j. Dz.U. z 2022, poz. 1083, dalej: „Ustawa o EiPA”). Przede wszystkim Wnioskodawca występując jako właściciel i operator stacji ładowania planuje umożliwiać ładowanie pojazdów elektrycznych zarówno klientom biznesowym (przedsiębiorstwa, głównie podatnicy VAT) oraz konsumentom (osoby fizyczne, nieprowadzące działalności gospodarczej).
Stacje ładowania pojazdów Spółka planuje lokalizować zarówno na gruntach stanowiących jej własność jak również na gruntach stanowiących własność partnerów biznesowych, które to grunty będą przedmiotem umów dzierżawy. Zgodnie z przyjętym modelem biznesowym, Wnioskodawca planuje rozszerzyć zakres prowadzonej działalności wyłącznie o stacje ładowania pojazdów:
a) posadowione na fundamencie prefabrykowanym, dedykowanym do konkretnego modelu stacji;
b) przymocowane do powierzchni w postaci betonowej czy żelbetowej płyty parkingowej, jak również do fundamentowej lub stropowej płyty garażu wielostanowiskowego.
Stacje ładowania będą mocowane do ww. fundamentu / powierzchni szpilkami fundamentowymi, na które po posadowieniu (wstawieniu w otwory montażowe stacji) zostaną nałożone nakrętki.
Stacja ładowania pojazdów będzie spełniać warunki techniczne określone w Ustawie o EiPA oraz rozporządzeniu Ministra Energii z dnia 26 czerwca 2019 r. w sprawie wymagań technicznych dla stacji ładowania i punktów ładowania stanowiących element infrastruktury ładowania drogowego transportu publicznego (Dz.U. z 2019 r., poz. 1316). Stacja ładowania pojazdów składać się będzie przede wszystkim z urządzenia technicznego, przewodów do ładowania pojazdów i ewentualnego fundamentu prefabrykowanego. W skład stacji wchodzić będą przede wszystkim następujące elementy techniczne:
Moc przyłączeniowa stacji wynosić będzie odpowiednio 60 kW / 120 kW / 180 kW. W zależności od wybranej konfiguracji konkretna stacja ładowania może być przeznaczona do ładowania pojazdów elektrycznych wyposażonych w złącze ładowania Combo-2 (Type2/mode4), Combo-2 HPC (Type2/mode4), CHAdeMO, gniazdo AC (Type2/Mode3). Planowany przez Spółkę model stacji ładowania umożliwi w dowolnym momencie przeniesienie jej do innej lokalizacji bez uszkodzenia płyty fundamentowej / powierzchni (np. z wykorzystaniem wózka widłowego).
II
W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o interpretację art. 1a ust. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2023 r. poz. 70 ze zm.; zwanej dalej u.p.o.l. lub ustawą o podatkach i opłatach lokalnych) poprzez odpowiedź na pytanie:
1) Czy stacja ładowania pojazdów elektrycznych będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości?
III
Wnioskodawca stoi na stanowisku, że stacja ładowania pojazdów elektrycznych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (z wyłączeniem ewentualnego fundamentu bądź podobnej powierzchni opisanej w zdarzeniu przyszłym).
Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca w pierwszej kolejności wskazał na przepisy ustawy o z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 70 z późn. zm.) dotyczące przedmiotu i podmiotu opodatkowania.
Jak wskazuje, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowalne:
1. grunty,
2. budynki lub ich części,
3. budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych zawiera również definicje legalne poszczególnych przedmiotów opodatkowania. Za budynek uznaje się taki obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.). Przez budowlę natomiast należy rozumieć obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który nie jest klasyfikowany jako budynek jak również jako obiekt małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem (art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.).
Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 682, dalej określanej jako „ustawa PB” lub „ ustawa prawo budowlane” lub „u.p.b.”) przez obiekt budowlany rozumie się budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.
Na gruncie regulacji prawa budowlanego przez budynek rozumie się obiekt budowlany, który cechuje się trwałym związaniem z gruntem, wydzieleniem z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ustawy PB). Zatem należy stwierdzić, że definicja budynku zawarta w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych jest tożsama z definicją zawartą w ustawie PB.
Treść art. 3 pkt 3 ustawy PB definiuje budowlę jako każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych, morskich turbin wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Jak wskazuje Wnioskodawca różnica pomiędzy definicją budowli zawartą w prawie budowlanym a definicją zawartą w regulacjach podatkowych jest taka, że w ustawie PB ustawodawca wskazał przykładowy katalog obiektów klasyfikowanych obligatoryjnie jako budowla.
Zgodnie z przytoczoną definicją budowli zawartą w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych, za budowlę uznaje się również urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, które związane jest z obiektem budowlanym i zapewnia możliwość użytkowania tego obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Art. 3 pkt 9 ustawy PB wskazuje, że przez urządzenie budowlane rozumie się urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniającym możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.
Ciężar ponoszenia podatku od nieruchomości spoczywa na osobach fizycznych, osobach prawnych oraz jednostkach organizacyjnych, w tym spółkach nieposiadających osobowości prawnej, które są m.in. właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.). W przypadku ustawy o podatkach i opłatach lokalnych podstawę opodatkowania stanowi odpowiednio:
1. dla gruntów – powierzchnia,
2. dla budynków lub ich części – powierzchnia użytkowa,
3. dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – wartość tych budowli określona zgodnie z przepisami o podatkach dochodowych.
Z powyższych przepisów wynika, że na potrzeby ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jeden obiekt może być zaklasyfikowany wyłącznie do jednego przedmiotu opodatkowania tj. albo jako grunt albo jak budynek albo jako budowla.
Dalej Wnioskodawca uzasadniając swoje stanowisko podnosi, że mając na uwadze zarówno treść przytoczonych przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawy PB, za budowlę objętą podatkiem od nieruchomości uznaje się taki obiekt budowlany, który:
Wnioskodawca mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz opis urządzenia technicznego w postaci stacji ładowania pojazdów elektrycznych wskazał, że będzie to obiekt, który zostanie wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych, a tym samym stanowić będzie obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy PB. Podatkowa definicja budowli odwołuje się bowiem do definicji obiektu budowlanego w rozumieniu ustawy PB, która to ustawa definiuje obiekt budowlany jako m.in. budowlę wzniesioną z użyciem wyrobów budowlanych. Tym samym pierwsza przesłanka podatkowej definicji budowli zostanie spełniona tj. obiekt będzie wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych poprzez przymocowanie urządzenia technicznego do fundamentu. W ocenie Wnioskodawcy opisane we wniosku urządzenie techniczne nie będzie spełniać przesłanek zarówno budynku jak również obiektu małej architektury. Skoro opisane przez Spółkę urządzenie techniczne zostanie wzniesione z użyciem wyrobów budowlanych, a także nie będzie spełniało definicji budynku jak i obiektu małej architektury, należy przeprowadzić ocenę czy faktycznie urządzenie to stanowi budowlę.
W ustawie PB wskazano rodzaje przykładowych obiektów, które stanowią budowlę – jednak nie jest to katalog zamknięty, a jedynie przykładowe wyliczenie. Mając jednak na uwadze treść art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1997 poz. 483) stwierdzić należy, że element konstrukcyjny podatku jakim jest przedmiot opodatkowania, nie może być ustalany na podstawie domniemania istnienia budowli. Tym samym, wyliczenie zawarte w art. 3 pkt 3 ustawy PB należy uznać za zamknięte dla potrzeb kwalifikacji prawno-podatkowej.
Dalej Wnioskodawca wskazał, że w wyroku z dnia 13 września 2011 r. sygn. P 33/09 Trybunał Konstytucyjny (dalej: TK) stwierdził, że za budowlę dla celów podatkowych mogą zostać uznane „jedynie budowle wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 3 ustawy PB, w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej (…) mając zarazem na uwadze, iż nie jest wykluczone aby o statusie poszczególnych obiektów i urządzeń współdecydować będą również inne przepisy rangi ustawowej, uzupełniające, modyfikujące czy doprecyzowujące prawo budowlane”. Pogląd ten był podkreślany również w późniejszym orzecznictwie, przykładowo w jednym z wyroków wskazano, że „za budowlę w rozumieniu przepisów u.p.o.l. należy zatem uznać taki obiekt budowlany, który został jednoznacznie wskazany w definicji budowli bądź w innych przepisach u.p.b” (wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2018 r. sygn. II FSK 2742/16). Tożsame stanowisko zostało zaprezentowane w jednej z uchwał Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA), w której wskazano, że „do kategorii budowli, objętych opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości, jako przedmiot opodatkowania, mogą zostać zaliczone tylko te obiekty, które zostały wyszczególnione w ustawie, w tym przede wszystkim w art. 3 pkt 3 ustawy PB” (uchwała NSA z dnia 29 września 2021 r. sygn. III FPS 1/21).
Wnioskodawca wskazuje, że konieczność dokonywania kwalifikacji poszczególnych obiektów na gruncie podatku od nieruchomości wyłącznie w oparciu o ustawę o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawę PB akcentowana jest również w najnowszym orzecznictwie. Przykładowo w jednym z wyroków Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) wskazał „powyższe oznacza wprost, że w myśl ustawy podatkowej, obiekt budowlany (niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury) oraz urządzenie budowlane (związane z obiektem budowlanym), stanowi budowlę, o ile taki obiekt lub urządzenie jest obiektem lub urządzeniem budowlanym w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, a nie innych przepisów prawa” (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 11 kwietnia 2023 r. sygn. I SA/Gl 1542/22). Również w ocenie przedstawicieli doktryny prawa podatkowego wskazuje się, że ocena tego, czy dany obiekt stanowi budowlę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości powinna być dokonywana wyłącznie na podstawie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawy PB (R. Dowgier i in., Podatki i opłaty lokalne. Komentarz. 2020).
Dalej Wnioskodawca podkreśla, że w art. 3 pkt 3 Ustawy PB ustawodawca nie wymienił wprost stacji ładowania pojazdów elektrycznych, co istotne również w pozostałych przepisach tej ustawy jak również w załącznikach taki rodzaj obiektu nie został wskazany jak budowla. Tym samym mając na względzie standardy interpretacyjne wyznaczone przez wyrok TK o sygn. P 33/09 stwierdzić należy, że stacje ładowania nie zostały uznane za budowle, a tym samym nie objęto ich zakresem przedmiotowym podatku od nieruchomości.
Faktem jest, iż ustawodawca w art. 3 pkt 3 ustawy PB jako budowle wymienił wolno stojące urządzenia techniczne. Tym niemniej w ocenie Spółki opisane we wniosku stacje ładowania pojazdów elektrycznych nie będą stanowiły takiego rodzaju obiektu budowlanego. Przez wolno stojące urządzenie techniczne rozumie się takie urządzenie, które nie jest połączone przestrzennie z żadnym obiektem budowlanym, zarówno z budynkiem jak i budowlą np. fundamentem (W. Morawski w: W. Morawski (red.), T. Brzezicki, K. Lasiński-–Sułecki, P. Majka, W. Morawski, Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych – komentarz, Gdańsk 2016, s. 101-102). W opisanym zdarzeniu przyszłym wyraźnie podkreślono, że stacje ładowania, które w praktyce stanowią urządzenie techniczne będą połączone z fundamentem, a zatem z budowlą w rozumieniu ustawy PB i ustawy o podatkach i opłatach lokalnych lub podobną powierzchnią stanowiącą budowlę.
Niemniej jednak należy również wskazać, że za budowlę ustawodawca uważa części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych, morskich turbin wiatrowych i innych urządzeń) czy też fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. W opisie zdarzenia przyszłego Spółka wskazuje, że stacja ładowania pojazdów elektrycznych stanowiąca urządzenie techniczne będzie przymocowana do fundamentu, a w niektórych przypadkach np. do betonowej płyty parkingowej bądź stropowej płyty garażu wielostanowiskowego. Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że w tak opisanym zdarzeniu przyszłym budowlą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości będzie wyłącznie fundament bądź część budowlana (np. betonowa płyta parkingowa).
Wnioskodawca wskazuje, że stanowisko to znajduje potwierdzenie w wydanych na rzecz Spółki indywidualnych interpretacjach. Należy wskazać, że w:
organy podatkowe w pełni podzieliły stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku analogicznych stacji ładowania pojazdów elektrycznych opodatkowaniu podlega wyłącznie część budowlana (np. fundament bądź betonowa płyta parkingowa).
Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że tak zaprezentowany pogląd posiada również odzwierciedlenie w licznym orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo należy wskazać m.in. na następujące wyroki:
Dalej Wnioskodawca wskazuje, że z uwagi na fakt, że ustawodawca na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych za budowlę uznaje również urządzenie budowlane zdefiniowane przez ustawę PB, należy przytoczyć wyrok Trybunały Konstytucyjnego z dnia 13 września 2011 r. sygn. P 33/09 w którym to podkreślono, że podatkiem od nieruchomości mogą być objęte tylko takie urządzenia budowalne które:
Wnioskodawca mając na uwadze wyżej przytoczone orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, które jak wskazuje jest cytowane w najnowszych orzeczeniach sądów administracyjnych (por. m.in. wyrok NSA z dnia 22 listopada 2022 r. sygn. III FSK 257/22 czy Uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2022 r. sygn. III FPS 2/22) stoi na stanowisku, że opisana we wniosku stacja nie spełnia przesłanek uznania jej za urządzenie budowlane. Po pierwsze, stacje ładowania pojazdów elektrycznych nie zostały wprost wskazane w art. 3 pkt 9 ustawy PB. Po drugie, nie spełnia ona funkcji służebnej w stosunku do obiektu budowlanego. Nie sposób przyjąć, aby to stacja ładowania składająca się z poszczególnych elementów technicznych zapewniała możliwość użytkowania fundamentu lub podobnej powierzchni (w przedstawionym zdarzeniu przyszłym występujących jako obiekt budowlany) zgodnie z jego przeznaczeniem. Przeciwnie, to ten fundament będzie zapewniał aby urządzenie techniczne w postaci stacji ładowania pojazdów mogło być używane zgodnie z przeznaczeniem.
Wnioskodawca wskazuje, że okoliczność opisana przez Spółkę, że stacja ładowania nie stanowi urządzenia budowlanego w rozumieniu ustawy PB, została potwierdzona w otrzymanych przez Spółkę wskazanych wyżej interpretacjach. Przykładowo, w tym zakresie Burmistrz Gminy Brok w interpretacji indywidualnej z dnia 6 października 2023 r. znak RBP.310.1.2023 stwierdził, że „Opisana we wniosku przez wnioskodawcę stacja ładowania pojazdów elektrycznych nie została wprost wskazana jako urządzenie budowlane w art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, nie sposób przyjąć aby stację ładowania zakwalifikować jako urządzenie budowlane, a tym samym jako budowlę na gruncie ustawy o podatkach i lokalnych”.
Wnioskodawca podnosi, że argumentacja przedstawiona przez Spółkę znajduje również potwierdzenie w ugruntowanym orzecznictwie. Przykładowo należy wskazać m.in. na:
Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy w tak opisanym zdarzeniu przyszłym za budowlę w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych powinien zostać uznany wyłącznie fundament bądź podobna powierzchnia opisana w zdarzeniu przyszłym (np. betonowa płyta parkingowa do której stacja będzie przymocowana). Stacje ładowania pojazdów elektrycznych nie zostały wymienione zarówno w art. 3 pkt 3 ustawy PB, w innych przepisach tej ustawy jak również w załącznikach do niej – a tym samym, nie mogą być uznane za budowlę. Mając na uwadze, że urządzenia te będą posadowione na fundamencie bądź elemencie budowlanym (np. betonowej płycie parkingowej), bezsprzecznym jest, iż w zależności od okoliczności to ten fundament bądź podobna powierzchnia będzie podlegać wyłącznie opodatkowaniu. Nie sposób również przyjąć, aby stacje ładowania zakwalifikować jako urządzenie budowalne, a tym samym jako budowlę na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Brak jest wskazania w art. 3 pkt 9 ustawy PB stacji ładowania pojazdów elektrycznych. Urządzenia te nie będą również występowały w roli służebnej do obiektu budowlanego, ponieważ to fundament bądź podobna powierzchnia np. betonowa płyta parkingowa (stanowiące budowlę w opisanym stanie faktycznym) będą zapewniały możliwość ich użytkowania zgodnie z przeznaczeniem.
IV
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r. poz. 70 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:
1) grunty;
2) budynki lub ich części;
3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).
Definicję budowli zawiera art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. Stosownie do treści powołanego przepisu budowlę stanowi obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.
Przepis art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r. poz. 682 ze zm.) wskazuje, że ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.
Przepis art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane stanowi, iż budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych, morskich turbin wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.
Urządzeniami budowlanymi są – według art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane – urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.
Z kolei w myśl art. 3 pkt 4 u.p.b. przez obiekt małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:
a) kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
b) posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
c) użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.
Ustawodawca, wskazując na różne rodzaje obiektów budowlanych, przyjął zasadę rozłączności. Oznacza to, iż każdy rodzaj obiektu budowlanego może być zaliczony tylko do jednej z kategorii – budynków, budowli albo obiektów małej architektury. Dodać należy, że definicja budowli ma postać zakresowej niepełnej, zawarte bowiem w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane wyliczenie jest przykładowe. Jednakże przy kwalifikowaniu obiektów do kategorii budowli należy uwzględnić pogląd wyrażony w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 września 2011 r. o sygn. akt P 33/09, zgodnie z którym, aby zaliczyć dany obiekt do budowli, konieczne jest przyporządkowanie tego obiektu do jednej z nazw wymienionych w ustawie Prawo budowlane.
Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu ww. wyroku stwierdził, iż za budowle na gruncie u.p.o.l. można uznać jedynie:
„1) budowle wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej, będące wraz z instalacjami
i urządzeniami obiektem budowlanym, o którym mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy Prawo budowlane, czyli pod warunkiem, że stanowią one całość techniczno-użytkową,
2) urządzenia techniczne scharakteryzowane w art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane lub w innych przepisach tej ustawy albo w załączniku do niej, co – jeżeli urządzenia te nie zostały wymienione expressis verbis – wymaga wykazania, iż zapewniają one możliwość użytkowania obiektu budowlanego zgodnie z przeznaczeniem, z wyłączeniem: (1) urządzeń budowlanych związanych z obiektami budowlanymi w postaci budowli w rozumieniu ustawy Prawo budowlane, które to obiekty budowlane nie dają się zakwalifikować jako budowle w ujęciu u.p.o.l. oraz (2) urządzeń budowlanych związanych z obiektami budowlanymi w postaci obiektów małej architektury, przy zastrzeżeniu, że urządzeniami budowlanymi w rozumieniu ustawy Prawo budowlane nie są instalacje,
– mając zarazem na uwadze, iż nie jest wykluczone, że o statusie poszczególnych obiektów i urządzeń współdecydować będą też inne przepisy rangi ustawowej, uzupełniające, modyfikujące czy doprecyzowujące ustawę Prawo budowlane”.
Z zacytowanych regulacji wynika, że termin „urządzenie techniczne” jest pojęciem szerszym od „urządzenia budowlanego”.
Z językowego punktu widzenia urządzenie to przedmiot umożliwiający wykonanie określonego procesu, często stanowiący zespół połączonych ze sobą części tworzących funkcjonalną całość, służący do określonych celów, np. do przetwarzania energii, wykonywania określonej pracy mechanicznej, mający określoną formę budowy (vide: Wikipedia. Wolna encyklopedia, https://pl.wikipedia.org/wiki/Urządzenie; dostęp: 10 kwietnia 2024 r.), jak również mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności (vide: Słownik języka polskiego PWN, https://sjp.pwn.pl/szukaj/urządzenie.html; dostęp: 10 kwietnia 2024 r.). Z przytoczonych definicji wynika, że na urządzenie składa się zespół powiązanych ze sobą funkcjonalnie elementów (mechanizmów).
Biorąc pod uwagę wytyczne wynikające z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 września 2011 r. o sygn. akt P 33/09, dla opodatkowania urządzeń technicznych jako samodzielnych budowli konieczne jest ich zidentyfikowanie w przepisach ustawy Prawo budowlane. Podkreślenia jednocześnie wymaga, że ustawodawca w art. 3 pkt 3 u.p.b. wymienił „wolno stojące urządzenia techniczne”, a także „części budowlane urządzeń technicznych”. Analiza treści art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane musi uwzględniać kontekst, w jakim ustawodawca wskazał w nim „części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych, morskich turbin wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową”.
W wymienionym przepisie w pierwszej kolejności wyliczono konkretne obiekty budowlane, które stanowią budowle, a dopiero w dalszej jego części zastrzeżono, że są nimi także części budowlane urządzeń technicznych oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia. Poprzedzenie tej części przepisu związkiem wyrazów w funkcji spójnika „a także” oznacza, że katalog budowli wskazanych w pierwszej części przepisu został rozszerzony, a nie zawężony o części budowlane urządzeń technicznych. Budowlami w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane są więc wszystkie wyliczone w jego pierwszej części obiekty budowlane, tj.: obiekty liniowe, lotniska, (…), wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, (…), cmentarze, pomniki, a dodatkowo także „części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych, morskich turbin wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową”. Oznacza to, że ustalenie, iż mamy do czynienia z jednym z obiektów wskazanych expressis verbis w pierwszej części analizowanego przepisu, nie wymaga już zasadniczo analizy, czy składa się on z części budowlanych czy też niebudowlanych, chyba że co innego wynika z przepisów szczególnych (vide: R. Dowgier, O dopuszczalności opodatkowania podatkiem od nieruchomości urządzeń technicznych, Doradztwo Podatkowe – Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych nr 1/2023).
Przechodząc do kwestii możliwości opodatkowania podatkiem od nieruchomości stacji ładowania pojazdów, w pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 2 pkt 27 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r. poz. 875 ze zm.; dalej: „ustawa o EiPA”) stacją ładowania jest urządzenie budowlane, obejmujące punkt ładowania o normalnej mocy lub punkt ładowania o dużej mocy, związane z obiektem budowlanym lub wolno stojący obiekt budowlany z zainstalowanym co najmniej jednym punktem ładowania o normalnej mocy lub o dużej mocy. Według ustawy o EiPA stacja ładowania może być zatem urządzeniem budowlanym związanym z obiektem budowlanym lub samodzielnym konstrukcyjnie obiektem budowlanym. Podkreślenia jednak wymaga, że przepisy u.p.o.l. zawierają autonomiczne definicje przedmiotów opodatkowania, odwołując się wyłącznie do ustawy Prawo budowlane. Dlatego też dla organu podatkowego przy prawnopodatkowej kwalifikacji stacji ładowania pojazdów jako przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości nie ma decydującego znaczenia podział dokonany w art. 2 pkt 27 ustawy o EiPA.
Uwzględniając wskazówki interpretacyjne zawarte w powołanym powyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego, należy zwrócić uwagę, że ustawa Prawo budowlane odnosi się do stacji ładowania pojazdów. Przepisy art. 29 ust. 1 pkt 25 w związku z art. 29a ust. 1 u.p.b. stanowią, że realizacja stacji ładowania w rozumieniu art. 2 pkt 27 ustawy o EiPA nie wymaga pozwolenia na budowę, natomiast wymaga zgłoszenia albo sporządzenia planu sytuacyjnego na kopii aktualnej mapy zasadniczej lub mapy jednostkowej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.
Ustawodawca w art. 3 pkt 3 u.p.b. nie wymienił wprost stacji ładowania pojazdów. Wyszczególnił je natomiast w wyżej wskazanych art. 29 ust. 1 pkt 25 u.p.b. i art. 29a ust. 1 u.p.b.
Trzeba również zauważyć, że art. 2 pkt 7 ustawy o EiPA, definiując operatora ogólnodostępnej stacji ładowania, określa, że jest nim podmiot odpowiedzialny za budowę ogólnodostępnej stacji ładowania. Do budowy stacji ładowania odnosi się ponadto art. 15 ustawy o EiPA. Niewątpliwie należy też stwierdzić, iż stacje ładowania pojazdów zostały wzniesione z użyciem wyrobów budowlanych. Prezydent Miasta Krakowa stoi bowiem na stanowisku, że użyty w art. 3 pkt 1 u.p.b. zwrot „wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych” nie oznacza, że budowlą jest obiekt, który powstał wyłącznie z wykorzystaniem wyrobów budowlanych. Ustawodawca nie wskazał wymogu, by obiekt budowlany miał być wzniesiony tylko z materiałów budowlanych, a jedynie z ich wykorzystaniem (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2022 r. o sygn. akt VIII SA/Wa 513/22). Ustawa Prawo budowlane nie zawiera definicji wyrobów budowlanych. Do wyrobów budowlanych nawiązuje przepis art. 10 u.p.b., zgodnie z którym wyroby wytworzone w celu zastosowania w obiekcie budowlanym w sposób trwały o właściwościach użytkowych umożliwiających prawidłowo zaprojektowanym i wykonanym obiektom budowlanym spełnienie podstawowych wymagań, można stosować przy wykonywaniu robót budowlanych wyłącznie, jeżeli wyroby te zostały wprowadzone do obrotu lub udostępnione na rynku krajowym zgodnie z przepisami odrębnymi, a w przypadku wyrobów budowlanych – również zgodnie z zamierzonym zastosowaniem. Wyroby budowlane zostały zdefiniowane w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych (tekst jednolity: Dz.U. z 2021 r. poz. 1213 ze zm.) poprzez odesłanie w art. 2 pkt 1 wprost do definicji zamieszczonej w art. 2 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiającego zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylającego dyrektywę Rady 89/106/EWG (Dz. Urz. UE L z dnia 4 kwietnia 2011 r. Nr 88, s. 5 ze zm.). Przez wyrób budowlany należy rozumieć każdy wyrób lub zestaw wyprodukowany i wprowadzony do obrotu w celu trwałego wbudowania w obiektach budowlanych lub ich częściach, którego właściwości wpływają na właściwości użytkowe obiektów budowlanych w stosunku do podstawowych wymagań dotyczących obiektów budowlanych. O zaliczeniu wyrobu lub zestawu do kategorii wyrobów budowlanych decyduje cel, w którym został wyprodukowany i wprowadzony do obrotu oraz właściwości wyrobu (zestawu). Celem tym jest trwałe wbudowanie w obiekcie budowlanym (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2022 r. o sygn. akt III FSK 765/21).
W ocenie organu podatkowego przedmiotowe stacje ładowania pojazdów będą wzniesione w procesie budowlanym z użyciem wyrobów budowlanych, o czym świadczy zamieszony we wniosku opis. Wynika z niego, że stacja ładowania pojazdów będzie składa się m.in. z obudowy ładowarki z blachy. Zresztą Wnioskodawca nie kwestionuje powyższej okoliczności.
Stanowisko Spółki i Prezydenta Miasta Krakowa w zakresie wzniesienia stacji ładowania pojazdów z użyciem materiałów budowlanych nie jest sporne (fakt ten jest elementem stanu faktycznego we wniosku o interpretację).
Nie ulega również najmniejszej wątpliwości, że stacje ładowania pojazdów nie stanowią budynku lub obiektu małej architektury.
Jak słusznie zauważył Wnioskodawca, skoro opisane urządzenie techniczne zostanie wzniesione z użyciem wyrobów budowlanych, a także nie spełnia definicji budynku, jak i obiektu małej architektury, to należy przeprowadzić ocenę, czy urządzenie to jest budowlą.
Prezydent Miasta Krakowa stwierdza, że przedmiotowe stacje ładowania pojazdów są wolno stojącymi urządzeniami technicznymi, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowla wymieniona w art. 3 pkt 3 u.p.b., związana z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.
Prawo budowlane i u.p.o.l. nie zawierają definicji legalnej pojęcia „wolno stojące urządzenie techniczne”. Wobec braku legalnej definicji „wolno stojącego urządzenia technicznego” należy sięgnąć do wykładni językowej i poglądów judykatury. Zgodnie ze stanowiskiem orzecznictwa sądowoadministracyjnego pojęcie „wolno stojący” należy rozumieć jako samodzielny i suwerenny konstrukcyjnie obiekt, fizycznie oddzielony od innych obiektów budowlanych (vide: np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 16 maja 2013 r. o sygn. akt II SA/Ke 185/13). Urządzenie techniczne wolno stojące musi być zatem samodzielne z punktu widzenia funkcjonalno-użytkowo-technicznego.
Z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę wynika, że stacje ładowania pojazdów będą:
– posadowione na fundamencie prefabrykowanym, dedykowanym do konkretnego modelu stacji;
– przymocowane do powierzchni w postaci betonowej czy żelbetowej płyty parkingowej, jak również do fundamentowej lub stropowej płyty garażu wielostanowiskowego.
Stacje ładowania będą mocowane do ww. fundamentu lub powierzchni szpilkami fundamentowymi, na które po posadowieniu (wstawieniu w otwory montażowe stacji) zostaną nałożone nakrętki.
Wnioskodawca podał, że stacja ładowania pojazdów będzie składać się przede wszystkim z urządzenia technicznego, przewodów do ładowania pojazdów i ewentualnego fundamentu prefabrykowanego. Wobec powyższego przy budowie przedmiotowych stacji ładowania pojazdów nie zawsze będzie niezbędne przygotowanie fundamentu prefabrykowanego. Z kolei fundamentowe lub stropowe płyty garażu wielostanowiskowego są elementami budynku. Nie sposób więc przyjąć, że będą stanowiły część budowlaną stacji ładowania pojazdów. Nie można także zakwalifikować betonowych czy żelbetowych płyt parkingowych, do których zostaną przymocowane stacje ładowania pojazdów, jako części budowlanych rzeczonych stacji. Co do zasady teren jest utwardzany płytami betonowymi czy żelbetonowymi w innym celu (pod parking).
Błędne jest zatem stanowisko Wnioskodawcy, że budowlą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości będzie wyłącznie fundament bądź część budowlana (np. betonowa płyta parkingowa).
W skład stacji będą wchodzić przede wszystkim następujące elementy techniczne:
• gniazdo ładowania AC,
• dotykowy wyświetlacz,
• przewody,
• czytnik RFID,
• obudowa ładowarki z blachy (ściany osłonowe, drzwi, dach urządzenia),
• w środku urządzenia – część energoelektroniki i rozdzielczo-zabezpieczeniowa,
• przewody zasilające, przechodzące poprzez fundament/powierzchnię pod stacją ładowania – celem zapewnienia zasilania w stacji ładowania.
Planowany przez Spółkę model stacji ładowania umożliwi w dowolnym momencie przeniesienie jej do innej lokalizacji bez uszkodzenia płyty fundamentowej/powierzchni (np. z wykorzystaniem wózka widłowego).
W ocenie organu podatkowego podstawę opodatkowania stacji ładowania pojazdów stanowi wartość wszystkich fizycznie połączonych elementów, pozwalających na realizowanie funkcji, dla których została stworzona, czyli ładowania pojazdów elektrycznych. Stacji ładowania nie można rozkładać na poszczególne elementy i oceniać odrębnie każdy z nich jako przedmiot podatku od nieruchomości. Innymi słowy – zespół połączonych ze sobą części/elementów stanowiących funkcjonalną całość, służący do określonego celu, jaki stanowi ładowanie pojazdów, tworzy urządzenie techniczne, które może być uznane za wolno stojące, zarówno w przypadku umiejscowienia go w terenie, jak i np. w garażu wielostanowiskowym. Stacja ładowania pojazdów nie będzie bowiem stanowiła części budynku, w którym znajduje się garaż wielostanowiskowy. Z pewnością nie będzie pełniła roli służebnej wobec budynku (nie będzie umożliwiała jego wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem), a będzie odrębnym od niego przedmiotem opodatkowania – budowlą. Byt stacji ładowania pojazdów nie będzie uzależniony od istnienia budynku. Funkcją budynku będzie jedynie stworzenie przestrzeni, w której zostanie umiejscowiona przedmiotowa stacja. Na możliwość zaistnienia takiej sytuacji, czyli jej dopuszczalność, wskazywano już w dotychczasowym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 27 lutego 2019 r. o sygn. akt II FSK 1383/17, z dnia 28 września 2017 r. o sygn. akt II FSK 2221/15 i z dnia 7 października 2016 r. o sygn. akt II FSK 2532/14).
Sposób mocowania opisanych stacji ładowania pojazdów (szpilkami fundamentowymi, na które zostaną nałożone nakrętki) do fundamentu prefabrykowanego albo betonowej lub żelbetonowej płyty nie uniemożliwia uznania ich za wolno stojące urządzenia techniczne. Rozwijając powyższe, należy zwrócić uwagę, że judykatura uznaje za wolno stojące urządzenia techniczne myjnie bezdotykowe, w których można wyróżnić fundamenty (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 sierpnia 2022 r. o sygn. akt III FSK 1902/21).
Ponadto zgodnie z poglądami doktryny demontaż czy sposób połączenia poszczególnych części obiektu budowlanego nie może być kryterium, na podstawie którego ustalany będzie zakres przedmiotowy podatku od nieruchomości. W odniesieniu do prawnopodatkowej klasyfikacji obiektu budowlanego nieistotne jest to, czy obiekt budowlany lub urządzenie budowlane są wznoszone od podstaw – element po elemencie – w miejscu przeznaczenia, czy też w zasadzie kompletne, zakupione przez podatnika są w jego przedsiębiorstwie montowane. Sposób, w jaki powstaje dany obiekt lub urządzenie, pozostaje zatem bez znaczenia w kontekście jego opodatkowania (vide: R. Dowgier, Komentarz do art. 1a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, LEX).
Organ podatkowy nie podziela tym samym stanowiska Wnioskodawcy, że:
– mając na względzie standardy interpretacyjne wyznaczone przez wyrok TK o sygn. akt P 33/09, należy przyjąć, iż stacje ładowania nie zostały uznane za budowle, a tym samym nie objęto ich zakresem przedmiotowym podatku od nieruchomości;
– w opisanym zdarzeniu przyszłym budowlą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości będzie wyłącznie fundament bądź część budowlana (np. betonowa płyta parkingowa).
Wnioskodawca zdaje się w ogóle nie zauważać, że w ustawie Prawo budowlane stacje ładowania pojazdów zostały wprost wymienione w art. 29 ust. 1 pkt 25 (we wniosku nie ma żadnej wzmianki na ten temat).
Skoro stacje ładowania pojazdów zostały wymienione w ustawie Prawo budowlane, oznacza to, iż muszą stanowić budynek, budowlę lub obiekt małej architektury. Ustawa Prawo budowlane sama w sobie nie czyniłaby przedmiotem swojej regulacji stacji ładowania pojazdów, gdyby nie stanowiłyby one jednego z tych obiektów. W dalszej kolejności należy stwierdzić, że skoro stacja ładowania pojazdów nie jest budynkiem ani obiektem małej architektury, to jest budowlą. Jak udowodniono powyżej, stacje ładowania pojazdów należy kwalifikować jako wolno stojące urządzenia techniczne, a w konsekwencji uznać za budowle podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
Jak wcześniej wskazano, Wnioskodawca nie był w stanie wykazać, dlaczego stacje ładowania pojazdów – pomimo tego, że są wprost wymienione w ustawie Prawo budowlane, a nie są budynkiem lub obiektem małej architektury – w Jego opinii nie stanowią przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości.
Trudno także przyjąć argumentację Wnioskodawcy, iż opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają jedynie części budowlane stacji ładowania pojazdów jako części budowlane urządzeń technicznych. Oprócz szerokiej argumentacji w tym przedmiocie przedstawionej wyżej, należy jeszcze raz powtórzyć, że ustawodawca w art. 3 pkt 3 u.p.b. wymienił jako budowle odrębnie „wolno stojące urządzenia techniczne” i osobno „części budowlane urządzeń technicznych”. Należy zatem przyjąć, iż urządzenie techniczne wymienione w u.p.b. (niebędące urządzeniem budowlanym) i wolno stojące jest budowlą, natomiast jeżeli nie jest wolno stojące lub nie jest wymienione w ustawie Prawo budowlane (i nie jest urządzeniem budowlanym), to nie stanowi w ogóle obiektu budowlanego, a opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają jedynie jego elementy budowlane. Gdyby przyjąć argumentację Wnioskodawcy, że w przypadku stacji ładowania pojazdów budowlą są jedynie ich ewentualne części budowlane, to trudno uznać takie stwierdzenie za logiczne i spójne z treścią art. 29 ust. 1 pkt 25 u.p.b., w którym ustawodawca wskazuje, że w stosunku do stacji ładowania pojazdów nie jest wymagane pozwolenie na budowę, natomiast ich budowa wymaga zgłoszenia. Gdyby ustawodawca, tak jak twierdzi Wnioskodawca, uznawał za budowlę jedynie fundamenty pod stacje ładowania pojazdów, to w wymienionym przepisie konsekwentnie wskazałby, że nie wymaga pozwolenia na budowę, a jedynie zgłoszenia budowa fundamentów pod stacje ładowania pojazdów.
Dodatkowo organ podatkowy zauważa, że kwestia posadowienia stacji ładowania pojazdów na gruntach niestanowiących własności Spółki pozostaje irrelewantna. W świetle regulacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie ma bowiem znaczenia, czyją własnością są grunty, na których będą znajdowały się stacje ładowania pojazdów, gdyż w każdym przypadku podatnikiem podatku od nieruchomości będzie właściciel obiektu budowlanego (stacji ładowania pojazdów), wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej.
Reasumując, organ podatkowy stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, iż za budowlę w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych powinien zostać uznany wyłącznie fundament bądź podobna powierzchnia opisana w zdarzeniu przyszłym (np. betonowa płyta parkingowa, do której stacja będzie przymocowana) jest nieprawidłowe. Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlega bowiem cała stacja ładowania pojazdów (wszystkie połączone ze sobą części/elementy stanowiące funkcjonalną całość, służące do określonego celu, jaki stanowi ładowanie pojazdów).
V
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, al. Powstania Warszawskiego 10, 31-541 Kraków.