interpretacja 76

 

Rodzaj dokumentu	interpretacja indywidualna
Sygnatura	PD-01.3120.8.25.2013.GK
Data	2014.03.05
Autor	Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji	Wartość budowli do opodatkowania podatkiem od nieruchomości
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

wniosek

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 9 grudnia 2013 r. (data doręczenia) (…) Sp. z o.o. w Krakowie o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, dopuszczalne jest deklarowanie na potrzeby podatku od nieruchomości wartości udziału we współwłasności budowli, w świetle przedstawionego stanu faktycznego nie jest prawidłowe.

 

UZASADNIENIE

 

W dniu 09.12.2013 r. do Prezydenta Miasta Krakowa wpłynął wniosek (…) Sp. z o.o. w Krakowie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości.

Wnioskodawca przestawił stan faktyczny, zgodnie z którym w dniu 20.06.2013 r. Spółka kupiła:

1) udział 778/3890 części w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z działki nr (…) o pow. 0,0389 ha położonej w Krakowie obr. (…), objętej KW nr (…) wraz z udziałem w prawie własności posadowionej na niej budowli oznaczonej w ewidencji środków trwałych numerem 1167 pod nazwą „Urządzenie posadowione na działce nr (…)-droga-udział 778/3890 części w prawie własności o wartości brutto 100,41 zł;

2) udział 3533/21150 części w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z działki nr (…) o pow. 0,2115 ha położonej w Krakowie obr. (…), objętej KW nr (…) wraz z budowlą oznaczoną w ewidencji środków trwałych numerem 1169 pod nazwą „Droga-urządzenia posadowione na działce nr (…)-udział 3533/21150 części w prawie własności o wartości brutto 200,81 zł.

Nieruchomości zostały zgłoszone do opodatkowania podatkiem od nieruchomości od 01.07.2013 r. W dniu 02.08.2013 r. zostały złożone odrębne deklaracje dla nieruchomości oznaczonej (…), w której zadeklarowano powierzchnię 2115 m2 oraz budowlę o wartości 201 zł oraz odrębną deklarację dla nieruchomości oznaczonej (…), w której zadeklarowano powierzchnię 389 m2 oraz budowlę o wartości 100 zł. Zadeklarowane wartości budowli stanowiły ceny nabycia zakupionych udziałów w drodze zgodnie z aktem notarialnym i stanowią podstawę amortyzacji przyjętą w naszych księgach.

 

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o interpretację przepisów prawa podatkowego tj. art. 4 ust. 1 pkt 3 i art. 4 ust. 3 w powiązaniu z art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych poprzez odpowiedź na pytanie czy w deklaracji na podatek od nieruchomości, w opisanym przypadku, należało jako podstawę opodatkowania zadeklarować wartość udziału w prawie własności budowli stanowiącą współwłasność składającego deklarację podatnika – tj. wartość stanowiąca podstawę amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego?

 

W stanowisku dotyczącym oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca uznał, że należało zadeklarować wartość posiadanego udziału w drodze tj. odpowiednio 100 zł i 200 zł (wartość ta jako cena nabycia stanowi podstawę naliczania amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego).

Na uzasadnienie Wnioskodawca przywołuje treść art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych – Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.), zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Użyte w tej ustawie określenie „budowla” oznacza obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem malej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem (art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy).

W myśl art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), urządzenia budowlane to urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

W świetle tych definicji w opinii Wnioskodawcy droga jest budowlą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a fakt jej posiadania przez przedsiębiorcę powoduje, że należy ją uznać za związaną z działalnością gospodarczą.

Dalej Wnioskodawca przytacza treść art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zgodnie z którym podstawę opodatkowania budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej stanowi wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego stanowiąca podstawę obliczenia amortyzacji w tym roku, nie pomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych – ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. Jeżeli obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od budowli powstał w trakcie roku podatkowego to podstawą opodatkowania jest wartość stanowiąca podstawę amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 4 ust. 3).

Z powyższego zdaniem Wnioskodawcy wynika, że zasadne jest odwołanie się do art. 16g ustawy o CIT lub art. 22g ustawy o PIT.

Spółka podaje, że za wartość początkową budowli dla potrzeb rozliczeń z tytułu podatków dochodowych przyjmuje się w szczególności m. in.:

1. w razie odpłatnego nabycia – cenę jej nabycia;

2. w razie częściowego odpłatnego nabycia – cenę jej nabycia powiększoną o wartość przychodu z tytułu częściowo nieodpłatnego świadczenia;

3. w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia;

4. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, o czym mowa w art. 16g ust. 8 ustawy o CIT, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku.

Wnioskodawca podkreśla, że taki stan prawny nie pozwala w przypadku budowli stanowiących współwłasność podatnika, za podstawę ich opodatkowania podatkiem od nieruchomości wskazać wartość całości nieruchomości, co najmniej z dwóch powodów:

1. literalne brzmienie art. 4 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych

2. brak wiedzy podatnika, współwłaściciela nieruchomości, o wartości całej budowli – chociaż jak wskazuje Spółka to nie cała wartość budowli stanowi podstawę naliczenia amortyzacji (vide: art. 16g ust. 8 ustawy o CIT).

Po potrzebną wartość sięgnąć należy zatem do ewidencji środków trwałych podatnika.

W dalszej kolejności Wnioskodawca przywołuje treść art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach. Odpowiedzialność solidarna oznacza, iż organ podatkowy może żądać uiszczenia należnego podatku od nieruchomości od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z podatników zwalnia pozostałych. Jednocześnie, aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Wnioskodawca dodaje, że przyjęte dwa modele rozwiązania tego problemu, z których pierwszy polega na złożeniu wspólnej deklaracji wykazującej wszystkich współwłaścicieli i przez nich podpisanej. W drugim wariancie każdy ze współwłaścicieli złoży odrębną deklarację. Potwierdza to wyrok WSA w Białymstoku z 29.02.2012 r. (SA/Bk 15/12), w którym Sąd stwierdził: „Każdy ze współwłaściciel nieruchomości jest podatnikiem podatku od nieruchomości i na każdym z nich ciąży obowiązek złożenia deklaracji (informacji) podatkowej. Nie ma przeszkód prawnych, aby wszyscy współwłaściciele nieruchomości złożyli jedną deklarację - istotnym jest wówczas, aby każdy z nich umieścił na niej swój podpis. Należy również dopuścić możliwość składania odrębnych deklaracji przez każdego ze współwłaścicieli.”

 

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że:

1. jako podstawę opodatkowania zadeklarować należało wartość posiadanego udziału w drodze tj. odpowiednio 100 zł i 200 zł (wartość ta jako cena nabycia stanowi podstawę naliczania amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego)

2. każdy ze współwłaścicieli mógł złożyć oddzielną deklarację.

 

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm. dalej – u.p.o.l.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem (art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.).

Budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca oświadczył, że droga będąca w jego posiadaniu jest budowlą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (przy czym Wnioskodawca jest współwłaścicielem drogi w wskazanym we wniosku udziale) w związku z tym interpretacja przepisów dotyczy jedynie prawidłowości deklarowania tej budowli w szczególności jeśli chodzi o wartość podlegającą wykazaniu w deklaracji na podatek od nieruchomości.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.o.l. podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3;

2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych;

3) użytkownikami wieczystymi gruntów;

4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub

z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,

b) jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 u.p.o.l. jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach (z zastrzeżeniem ust. 5, który nie ma znaczenia w przedmiotowej sprawie).

Przepis ten determinuje dalsze obowiązki podatnika w zakresie podatku od nieruchomości. Przede wszystkim podatnik jest zobowiązany na podstawie art. 6 ust. 9 u.p.o.l.

1) składać, w terminie do dnia 31 stycznia, organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania, deklaracje na podatek od nieruchomości na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru, a jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu - w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku;

2) odpowiednio skorygować deklaracje w razie zaistnienia zdarzenia, o którym mowa w ust. 3, w terminie 14 dni od dnia zaistnienia tego zdarzenia;

3) wpłacać obliczony w deklaracji podatek od nieruchomości - bez wezwania - na rachunek właściwej gminy, w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do dnia 15 każdego miesiąca, a za styczeń do dnia 31 stycznia.

Jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu osób fizycznych oraz osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej lub spółek nieposiadających osobowości prawnej, z wyjątkiem osób tworzących wspólnotę mieszkaniową, osoby fizyczne składają deklarację na podatek od nieruchomości oraz opłacają podatek na zasadach obowiązujących osoby prawne (art. 6 ust. 11 u.p.o.l.).

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny (L. Etel Komentarz do art. 3 ustawy o podatku od nieruchomości, Lex Omega) w sytuacji, gdy obiekt budowlany jest we współwłasności kilku podatników „(…) w deklaracji wykazują całą nieruchomość, a nie tylko jej część, i wyliczają podatek od całej nieruchomości. Tak też powinien postępować współwłaściciel - osoba prawna.”

W praktyce każdy ze współwłaścicieli jest zobowiązany złożyć na ten odrębny przedmiot opodatkowania deklarację podatkową wykazując w niej wartość całej budowli podlegającej opodatkowaniu, a nie np. wartość tylko posiadanego udziału.

Dopuszczalna jest także sytuacja, gdy wszyscy współwłaściciele złożą jedną – wspólną deklarację na podatek od nieruchomości odnośnie tego odrębnego przedmiotu opodatkowania – z tym, że podstawowym warunkiem skutecznego złożenia takiej deklaracji jest podpisanie jej przez wszystkich współwłaścicieli. Rozwiązanie to jest spójne z cytowanym przez Podatnika we wniosku stanowiskiem zaprezentowanym przez WSA w Białymstoku z 29.02.2012 r. SA/Bk 15/12.

Ustanowienie solidarnego obowiązku zapłaty podatku oznacza, że każdy ze współwłaścicieli jest obowiązany do uiszczenia całej kwoty należności podatkowej, a zapłata dokonana przez jednego bądź kilku ze współwłaścicieli zwalnia pozostałych z obowiązku zapłaty (por. art. 91 Ordynacji podatkowej i art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego oraz L. Etel, Podatek od nieruchomości, rolny, leśny., Wyd. Prawn. C.H.Beck Warszawa 2005, str. 185). Charakter odpowiedzialności jest w danym przypadku uniezależniony od stosunków wewnętrznych między współwłaścicielami, sposobu korzystania z budowli oraz wielkości przypadających współwłaścicielom udziałów. Wobec powyższego okoliczność, że współwłaściciele nie prowadzą działalności gospodarczej pozostaje bez wpływu na zasadność opodatkowania budowli. Tak długo, jak przedmiotowe budowle będą stanowiły współwłasność przedsiębiorcy oraz osób fizycznych, będzie na nich wszystkich ciążył solidarny obowiązek podatkowy.

Powyższe konkluzja wynika z istoty prawa współwłasności, która wyraża się tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 k.c.), a każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania całej rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 k.c.).

Jakkolwiek pytanie zadane przez Wnioskodawcę dotyczy jedynie czy prawidłowe jest deklarowanie do opodatkowania wartości udziału w prawie własności budowli, a nie wyboru metody określenia tej wartości, to ze względu na wątpliwości przedstawione w uzasadnieniu wniosku organ podatkowy postanowił odnieść się także do tej drugiej kwestii.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. podstawę opodatkowania w przypadku budowli stanowi wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.

Jeżeli obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od budowli powstał w ciągu roku podatkowego - podstawą opodatkowania jest wartość stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 4 ust. 3 u.p.o.l.).

Natomiast w przypadku gdy od budowli lub ich części nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa, określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 4 ust. 5 u.p.o.l.).

Jeżeli podatnik nie określił wartości budowli lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, organ podatkowy powoła biegłego (spośród rzeczoznawców majątkowych), który ustali tę wartość. W przypadku gdy podatnik nie określił wartości budowli, o których mowa w ust. 1 pkt 3 oraz w ust. 5, lub wartość ustalona przez biegłego jest wyższa co najmniej o 33 % od wartości określonej przez podatnika, koszty ustalenia wartości przez biegłego ponosi podatnik (art. 4 ust. 7 u.p.o.l.).

W przedmiotowej sprawie podatnik ustalił wartość będącą podstawą obliczania amortyzacji dla posiadanego udziału w budowli drogi. Zatem nie ma problemu, żeby obliczyć wartość całej budowli.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaistniałego stanu faktycznego należy uznać za nieprawidłowe.

 

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.