interpretacja 81

Rodzaj dokumentu	interpretacja indywidualna
Sygnatura	PD-01.3120.8.9.2014.GK
Data	2014.05.26
Autor	Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji	Zwolnienia uchwałowe od podatku od nieruchomości
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

wniosek

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 5 marca 2014 r. złożonego przez (…)sp. jawna w Krakowie o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego i uzupełnionego w dniu 06.05.2014 r.

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym zasadne było w latach 2009-2013 zakwalifikowanie opisanych we wniosku budynków do zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie produkcji wyrobów piekarniczych i objęcie ich powierzchni preferencyjną stawką podatku, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2014 r. do Urzędu Miasta Krakowa wpłynął wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie prawidłowości zastosowania stawki podatku od nieruchomości od budynków w których produkowane i sprzedawane są wyroby piekarnicze. Postanowieniem z dnia 23.04.2014 r. Wnioskodawca został wezwany do uzupełnienia braków formalnych wniosku, a braki zostały uzupełnione w dniu 02.05.2014 r.

Wnioskodawca przedstawił zaistniały stan faktyczny wedle którego, posiada na terenie Krakowa dwa budynki (kioski) w których sprzedawano wyroby piekarnicze oraz produkowano i wypiekano pieczywo w piecykach. Dlatego w deklaracjach DN-1 na podatek od nieruchomości za lata 2009 – 2013, powierzchnię użytkową budynków Wnioskodawca określał jako zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie produkcji wyrobów piekarniczych.

W uzupełnieniu stanu faktycznego Wnioskodawca oświadczył, iż:

1. Kiosk położony w Krakowie – (…) ma powierzchnię 29,5 m2 z czego na produkcję zostało przeznaczone 22 m2. Na powierzchni przeznaczonej do produkcji formowano bułki i pieczywo w ilości dziennego zapotrzebowania z ciasta dostarczanego z hali produkcyjnej zlokalizowanej przy ul. (…), następnie wypiekano w piecykach. Na pozostałej powierzchni 7,5 m2 dokonywano sprzedaży pieczywa. Od dnia 22.10.2013 r. w tym kiosku nie jest prowadzona produkcja i sprzedaż pieczywa.

2. Kiosk położony w Krakowie przy ul. (…) ma powierzchnię 7,5 m2 z czego na produkcję przeznaczono 5 m2. Na powierzchni przeznaczonej do produkcji formowano bułki i pieczywo z ciasta dostarczanego z hali produkcyjnej zlokalizowanej przy ul. (…), następnie wypiekano w piecykach. Na pozostałej powierzchni 2,5 m2 dokonywano sprzedaży pieczywa. Od dnia 19.09.2013 r. kiosk ten został zlikwidowany, na podstawie wypowiedzenia umowy dzierżawy nieruchomości przez Urząd Miasta Krakowa.

W związku z zaistniałym stanem faktycznym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) w odniesieniu do prawidłowości stawek podatku od nieruchomości.

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego, zgodnie z którym ze względu na stan faktyczny zasadne jest obniżenie stawki podatku od nieruchomości za powyższe kioski z tytułu dokonywania produkcji i sprzedaży pieczywa w latach 2009 – 2013.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 Nr 95, poz. 613 z późn. zm. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.o.l. podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3;

2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych;

3) użytkownikami wieczystymi gruntów;

4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,

b) jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem ust. 2.

Podstawę opodatkowania dla budynków stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.).

Uchwała Nr XXVII/344/07 Rady Miasta Krakowa z dnia 21 listopada 2007 r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości (obowiązująca w roku 2009, 2010 i 2011) w § 1 ust. 2 lit. d) przewidywała niższą preferencyjną stawkę podatku dla budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie produkcji wyrobów piekarniczych, cukierniczych, mięsnych – 9,50 zł od 1 m2 powierzchni

Podobną preferencyjną stawkę podatku od nieruchomości zawierały:

1. Uchwała Nr XXXIII/422/11 Rady Miasta Krakowa z dnia 7 grudnia 2011 r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości w § 1 ust. 1 pkt 2 lit d) obowiązująca w roku 2012;

2. Uchwała nr LXI/875/12 Rady Miasta Krakowa z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości w § 1 ust. 1 pkt 2 lit. c obowiązująca w roku 2013.

W przedmiotowej sprawie dla ustalenia czy Wnioskodawca mógł korzystać z preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości w pierwszej kolejności należy dokonać wykładni pojęcia „zajętych” oraz „produkcji wyrobów piekarniczych”. Wykładnię terminu „zajęcie na prowadzenie działalności gospodarczej” na potrzeby przepisu dotyczącego preferencyjnej stawki od budynków zajętych na udzielanie świadczeń zdrowotnych zaprezentował NSA w wyroku z 16 grudnia 2009 r. sygn. akt II FSK 667/09 (LEX nr 550099). Sąd stwierdził, że z wykładni językowej tego przepisu wynika, iż zajęcie, a więc zgodnie z potocznym rozumieniem tego określenia zapełnienie, wzięcie w użytkowanie, w posiadanie budynku lub jego części na prowadzenie, czyli wiedzenie kogoś, coś do jakiegoś miejsca, celu, realizowanie, kontynuowanie tego co jest wyrażone w rzeczowniku będącym dopełnieniem (tu świadczenia zdrowotne) działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, oznacza opodatkowanie tego budynku lub jego części preferencyjną, bo niższą stawką podatku od nieruchomości. Tym samym zajęcie budynku lub jego części na udzielanie świadczeń zdrowotnych, czyli realizowanie tam tych świadczeń, prowadzić musi do zastosowania tej preferencyjnej stawki podatku. Powyższa wykładnia doprowadziła sąd do jednoznacznych wniosków co do tego, że tylko faktyczne zajęcie budynku lub jego części na realizowanie świadczeń zdrowotnych prowadzi do możliwości jego opodatkowania stawką preferencyjną, a więc nie jest wystarczające do jej zastosowania tylko posiadanie tego budynku lub jego części przez podmiot świadczący działalność gospodarczą w zakresie świadczeń zdrowotnych, tak jak to jest w przypadku opodatkowania budynków przedsiębiorstw związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W ocenie sądu, interpretując sporny przepis, należy uwzględnić także wykładnię systemową wewnętrzną odwołującą się do rozróżnienia przez ustawodawcę pojęć "zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. c, d i e u.p.o.l.)" oraz "związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a i pkt 2 lit. b u.p.o.l.)". Pojęcie "związanych z działalnością gospodarczą" jest przy tym pojęciem szerszym od pojęcia "zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej". Tym samym trafne jest stanowisko, że wykładnia ta prowadzi do rozróżnienia dwóch rodzajów pomieszczeń, tj.: zajętych na działalność gospodarczą z zakresu udzielania świadczeń zdrowotnych i pozostałych związanych z działalnością gospodarczą, o ile nie są zajęte na prowadzenie w nich świadczeń zdrowotnych. Sąd podkreślił, że niewątpliwie ustawodawca w sposób celowy dokonał rozróżnienia terminologicznego w art. 5 u.p.o.l., wprowadzając dwa odrębne określenia: "związany z działalnością gospodarczą" i "zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej". Za wnioskiem, iż to drugie ze wspomnianych określeń ma węższe znaczenie, przemawia m.in. to, że budynki zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej określonego rodzaju korzystają z preferencyjnych stawek podatku od nieruchomości.

W przypadku użytego w uchwałach przewidujących preferencyjną stawkę pojęcia „produkcji wyrobów piekarniczych” zarówno uchwały jak i ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawierają wyjaśnienia tego pojęcia.

Odwołując się do definicji słownikowej produkować oznacza „zajmować się produkcją czegoś, wytwarzać coś” (Mały Słownik Języka Polskiego, wyd. PWN Warszawa 1997, str. 707) natomiast produkcja to „celowa działalność ludzka przystosowująca zasoby i siły przyrody do wytwarzania dóbr materialnych; proces wytwarzania czegoś dla potrzeb człowieka” (Mały Słownik Języka Polskiego, wyd. PWN Warszawa 1997, str. 706).

„Wyrób” to „przedmiot będący końcowym wynikiem procesu produkcyjnego, produkt wyrabiania; wytwór” (Mały Słownik Języka Polskiego, wyd. PWN Warszawa 1997, str. 1075).

Piekarnictwo to „dział przemysłu spożywczego obejmujący wyrób masy piekarniczej oraz wypiek i późniejszą dystrybucję pieczywa; piekarstwo” (Słownik Języka Polskiego, http://sjp.pl/piekarnictwo).

Wnioskodawca podał we wniosku, że w budynkach formowano bułki i pieczywo w ilości dziennego zapotrzebowania z ciasta dostarczanego z zewnątrz, następnie wypiekano w piecykach, a na części powierzchni dokonywano sprzedaży gotowego pieczywa. Preferencyjna stawka podatku od nieruchomości dotyczy produkcji wyrobów piekarniczych. Nie ma wątpliwości, że budynki przynajmniej w części zajęte były na jeden z etapów produkcji tj. wypiek wyrobów piekarniczych. Odnosząc się do definicji piekarnictwa nie można stwierdzić, że w budynkach prowadzony był wyrób masy piekarniczej (wskazuje to sam Wnioskodawca).

Jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w prawomocnym wyroku z dnia 01.02.2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1967/10 „Zarówno w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i Sądu Najwyższego utrwalone jest stanowisko, że przepisy prawa podatkowego, w szczególności jeżeli wprowadzają określone preferencje, powinny być interpretowane ściśle.” Z tego względu należy przyjąć, że możliwość skorzystania z preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości przewidzianej w uchwałach Rady Miasta Krakowa dotyczyła w latach 2009-2013 tylko takich powierzchni budynków w których faktycznie odbywał się kompleksowy proces produkcji wyrobów piekarniczych.

Przyjmując tezę przeciwną należałoby dojść do absurdalnego w opinii organu podatkowego wniosku, że każdą powierzchnię budynków zajętych na jakąkolwiek czynność związaną nawet w najmniejszym stopniu z produkcją pieczywa (np. powierzchnię młynów gdzie produkuje się mąkę wykorzystywaną później na ciasto do wyrobów piekarniczych) należałoby objąć stawką preferencyjną.

Z tego względu stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym zasadne było w latach 2009-2013 zakwalifikowanie opisanych we wniosku budynków do zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie produkcji wyrobów piekarniczych i objęcie ich powierzchni preferencyjną stawką podatku, należy uznać za nieprawidłowe.

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.

Pokaż metkę