interpretacja 93

 

Rodzaj dokumentu	interpretacja indywidualna
Sygnatura	PD-01.3120.8.29.2014.GK
Data	2014.10.10
Autor	Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji	Podatek od nieruchomości – względy techniczne
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

wniosek

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 18 lipca 2014 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, jest nieprawidłowe.

 

 

 

UZASADNIENIE

 

Wnioskiem z dnia 18 lipca 2014 r. (…) reprezentowana przez pełnomocnika zwróciła się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

 

Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego, zgodnie z którym w okresie od kwietnia 2009 r. do lipca 2014 r. był właścicielem nieruchomości oznaczonej jako Lokal U13 (poddasze) położonej w Krakowie przy ul. (…), objętej KW (…).

Nieruchomość nie spełnia zdaniem Wnioskodawcy miana nieruchomości wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. Nieruchomość to nieużytkowy strych, który ze względów technicznych w żaden sposób nie nadawał się do wykorzystania przez Wnioskodawcę (korzystały z niego wyłącznie gołębie).

Nieruchomość:

1. nie posiada podłogi a jedynie położone na stropie potężne belki;
2. skomplikowana konstrukcja dachu drastycznie przecina przestrzeń umożliwiając z niej korzystanie;
3. na strychu nie ma światła dziennego (kilka bardzo małych okien leżących przy podłodze);
4. nie ma żadnych doprowadzonych mediów (ani prądu, ani wody, ogrzewania, gazu, kanalizacji),
5. poszycie dachu przeciekało w wielu miejscach tworząc kałuże.

Żeby z tego lokalu korzystać spółka musiała wystąpić o wydanie decyzji o warunkach zabudowy (nawet na adaptację, bez przebudowy) oraz następnie pozwolenie na budowę, które wydane zostało dopiero w czerwcu 2014 r.

           

           

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się interpretację przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i ustalenie czy zasadne było uiszczanie podatku od nieruchomości w najwyższej stawce.

 

 

Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, zgodnie z którym pobieranie podatku w najwyższej stawce jest niezasadne. Wnioskodawca wskazuje, że pobieranie najwyższej stawki podatku tylko dlatego że właścicielem nieruchomości jest osoba prawna a nie osoba fizyczna jest niestosowne. Wnioskodawca w żaden sposób nie mógł korzystać z posiadanego lokalu. Przygotowanie projektów i ich akceptacja przez Urząd Miasta Krakowa, Konserwatora Zabytków i wszystkie inne urzędy, a także przez innych mieszkańców kamienicy oraz wydanie wszystkich pozwoleń trwało długo i dlatego zasadne jest obniżenie stawki podatku.

Wnioskodawca przytacza treść art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 Nr 95, poz. 613 z późn. zm.-dalej: u.p.o.l.) zgodnie z którym grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Natomiast w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit „b” i lit. „e” wspomnianej ustawy stwierdzono, że rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie od budynków lub ich części:

b) związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej - 17,31 zł od 1 m² powierzchni użytkowej,

e) pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego - 5,78 zł od 1 m² powierzchni użytkowej;

 

Ponadto Wnioskodawca podkreśla, że składane za 2009 i 2010 rok deklaracje obejmujące inne wysokości stawki podatku – sugerowane przez spółkę – zostały odrzucone a jej pełnomocnik był wzywany do Urzędu w celu podpisania innych (tych uznanych za poprawne). W innym przypadku straszono pełnomocnika sankcjami wynikającymi z braku złożenia deklaracji. Pełnomocnik nie miał zatem innego wyjścia, nikt nie poinformował o możliwości indywidualnego rozstrzygnięcia sporu.

Pełnomocnik oświadcza, że spółka wpłaciła wszystkie ciążące na niej zobowiązania wynikające z podatku od nieruchomości (mając świadomość że jest błędnie wyliczony).

Do wniosku dołączono między innymi zdjęcia nieruchomości.

 

 

 

Na wstępie organ podatkowy jest zobowiązany wskazać, że procedura wydawania pisemnych indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego cechuje się pewnymi odmiennościami w stosunku do klasycznego postępowania podatkowego uregulowanego
w Ordynacji podatkowej. Wydając interpretację organ podatkowy związany jest tylko
i wyłącznie zakresem wniosku oraz stanem faktycznym w nim opisanym. W szczególności organ podatkowy nie jest uprawniony do oceny jakichkolwiek dokumentów dołączonych do wniosku o wydanie interpretacji. W niniejszej sprawie organ wydając interpretację kierował się także przedstawioną powyżej regułą, zatem załączniki w postaci dokumentacji fotograficznej nie podlegały w tym postępowaniu ocenie organu podatkowego.

 

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j.: Dz. U. z 2010 r. Nr 95 poz. 613 z późn. zm., dalej - u.p.o.l.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają między innymi budynki lub ich części.

Za budynek należy rozumieć obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).

Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.) z tym, że powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się. (art. 4 ust. 2 u.p.o.l.)

Stosownie do art. 1a ust. 1 pkt 5 u.p.o.l. powierzchnia użytkowa budynku lub jego części to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

            Podatnikami podatku od nieruchomości są między innymi osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące użytkownikami wieczystymi nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).

            Ustawodawca zdecydował również na podział przedmiotów opodatkowania w tym budynków między innymi na mieszkalne, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą czy pozostałe.

            Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

            Z opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, że lokal niemieszkalny oznaczony U13 jest w posiadaniu przedsiębiorcy i fakt ten jest bezsporny. Wnioskodawca prosi o interpretację przepisów dotyczących stawki podatku przyjmując, iż budynek nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych.

            Pojęcie „względów technicznych” użyte w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. nie zostało zdefiniowane przez ustawodawcę. Jak podnosi się w doktrynie (L. Etel,  Komentarz do art.1(a) ustawy o podatku od nieruchomości; SIP LEX) „Decydujące znaczenie przy definiowaniu terminu "względy techniczne" ma użyte w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. sformułowanie "nie jest i nie może być" wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Ustawodawca wskazuje jednoznacznie na ich trwały charakter. Tak więc, interpretując pojęcie względów technicznych, należy mieć na uwadze przesłankę trwałości, którą bez trudu można wyczytać z tekstu ustawy, jeśli weźmie się pod uwagę nie tylko zwrot "nie może być" w sposób wyrwany z kontekstu, ale zestawi się ze sobą dwa zwroty: "nie jest" i "nie może być". Odczytując wolę ustawodawcy zawartą w tak zestawionych wyrażeniach, widać wyraźnie, iż przeszkody, które nie pozwalają na eksploatację przedmiotu opodatkowania (gruntu), muszą istnieć w danym momencie, ale również mają mieć charakter trwały. Przesłanka trwałości ze swej istoty odnosi się do przyszłości, co jest ewidentne, i rozważania natury semantycznej nie zmieniają tego faktu.

Podobne wskazówki dotyczące interpretacji tego pojęcia można odnaleźć w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 19 stycznia 2012 r., I SA/Wr 1662/11, (LEX nr 1104486) stwierdzono, że „aby budynek mógł zostać wyłączony z opodatkowania stawką jak dla budynków związanych z prowadzeniem przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, względy techniczne, o jakich mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. muszą mieć charakter obiektywny, a więc niezależny od woli przedsiębiorcy oraz trwały.”

W innym orzeczeniu (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 5 lipca 2010 r., I SA/Gl 1078/09- http://orzeczenia.nsa.gov.pl) sąd zauważył, iż „Przez użyte w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych określenie "nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych" należy rozumieć - w odniesieniu do budynków - sytuację, w której istniejąca w roku podatkowym zabudowa jest w takim stanie technicznym, że nie może być wykorzystywana (nie nadaje się) do prowadzenia działalności gospodarczej, nawet po realizacji prac remontowych (odtworzeniowych) oraz adaptacyjnych, których efektem nie jest powstanie nowego budynku”

Podsumowania utrwalonej linii orzeczniczej w tym zakresie można doszukać się w wyroku z NSA z dnia 9.01.2009 r. sygn. akt II FSK 1354/07 (http://orzeczenia.nsa.gov.pl): „Wykładnia użytego w omawianym przepisie wyrażenia "nie jest i nie może być wykorzystywana do prowadzenia działalności ze względów technicznych" prowadzi do wniosku, iż oznacza ona obiektywne przeszkody sprawiające, że przedmioty opodatkowania nie są i trwale nie mogą być wykorzystywane w działalności gospodarczej. (...) Tym samym, przejściowe niewykorzystywanie przez podmiot gospodarczy nieruchomości lub jej części służącej do wykonywania działalności gospodarczej, nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Nieruchomość taka, mimo chwilowego jej niewykorzystywania, z różnych przyczyn, nie przestaje być nieruchomością związaną z prowadzoną przez dany podmiot działalnością gospodarczą (zob. wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Po 3225/95, niepubl.; wyrok NSA z dnia 13 lipca 1994 r., sygn. akt III SA 108/94, Monitor Podatkowy 1995/4/114; wyrok NSA z dnia 3 grudnia 1992 r., sygn. akt SA/Kr 1020/92, Serwis Podatkowy 1999/10, s. 15; także wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Po 3225/95, niepubl.). Poglądy te wyrażono także w orzecznictwie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych (por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 19 maja 2004 r., sygn. akt I SA/Lu 59/04, POP 2005/3; wyrok WSA w Białymstoku z dnia 30 maja 2006 r., sygn. akt I SA/Bk 95/06, LEX nr 192872; wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2007 r., sygn. akt I Sa/Wr 1404/2006, niepubl.; wyrok WSA w Lublinie z dnia 11 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Lu 83/08, LEX nr 393305) (...)". Ta linia kontynuowana jest w kolejnych orzeczeniach, np. wyroku NSA z 12.04.2011 r. (II FSK 2129/09).

Jak wykazano powyżej jedną z cech charakteryzujących pojęcie „względów technicznych” w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. , jest ich trwałość.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca wskazał, że w stosunku do przedmiotowego lokalu wydano między innymi pozwolenie na budowę, co świadczy o chęci posiadacza lokalu do przywrócenia jego pełnej funkcjonalności oraz obiektywnej możliwości dokonania w nim skutecznego remontu.

Oznacza to, że Wnioskodawca dopuszcza obiektywną możliwość doprowadzenia lokalu do stanu technicznego, w którym nie zaistniałyby „względy techniczne”. Oznacza to, iż nawet jeśli we wskazanym we wniosku okresie istniejące „względy techniczne” nie pozwalały wykorzystywać budynek do prowadzenia działalności gospodarczej to stan ten nie ma charakteru trwałego.

Można zatem powiedzieć, iż ze stanu faktycznego wynika, iż budynek nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych, lecz nie można powiedzieć, iż nie może być w przyszłości do takiej działalności wykorzystywany.

 

Jak stwierdził WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 17 czerwca 2005 r., I SA/Gl 760/04, LEX nr 367925 „Pojęcie "względy techniczne" nie obejmuje swoim zakresem przyczyn technologicznych, ekonomicznych czy finansowych”. Dodatkowo sądy administracyjne niekiedy uznają, że względy techniczne nie zaistnieją, gdy podatnik nie dokonał szeroko rozumianej naprawy przedmiotu opodatkowania (np. wyrok WSA w Gliwicach z 25.02.2008 r. I SA/Gl 862/07).

Zatem w zaistniałym stanie faktycznym zasadne jest opodatkowanie lokalu niemieszkalnego stawką jak dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Z tego względu organ podatkowy uznaje, że stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

 

 

 

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa
w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.