interpretacja 94

Rodzaj dokumentu

interpretacja indywidualna

Sygnatura

PD-01.3120.8.30.2014.GK

Data

2014.10.10

2014.11.21 – zmiana interpretacji

Autor

Prezydent Miasta Krakowa

Istota interpretacji

Podatek od nieruchomości – części wspólne

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201).

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

wniosek

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 i art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 18 lipca 2014 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości co do którego w dniu 10.10.2014 r. została wydana indywidualna interpretacja podatkowa,

zmieniam indywidualną interpretację Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 10.10.2014 z dnia nr PD-01.3120.8.30.2014.GK i uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, nie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 18 lipca 2014 r. (…) w Krakowie zwróciła się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

W dniu 10.10.2014 r. została wydana indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego.

Po ponownej analizie wniosku o wydanie interpretacji w szczególności orzecznictwa dotyczącego opodatkowania przedmiotów będących we współposiadaniu i współwłasności organ podatkowy jest zmuszony zweryfikować swoje stanowisko dotyczące możliwości rozliczania podatku od nieruchomości od budynku w przypadku ustanowienia w nim odrębnej własności lokali, które pozostaną własnością tego samego podmiotu – w sposób przewidziany w art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 Nr 95, poz. 613 z późn. zm.).

Wnioskodawca przedstawił opis zdarzenia przyszłego, zgodnie z którym jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości oraz właścicielem posadowionego na niej budynku, które położone są w Krakowie przy ul. (…). W budynku planuje wyodrębnienie 2 lokali. Odrębna własność lokali będzie ustanowiona w drodze jednostronnej czynności prawnej Wnioskodawcy, gdyż obecnie jest On jedynym właścicielem przedmiotowej nieruchomości. Będzie ona dokonana w formie aktu notarialnego
i potwierdzona wpisem do księgi wieczystej. Wydzielone lokale, będą posiadały ściany trwale oddzielające od pozostałej części budynku. Nie będą to ani przepierzenia drewniane ani szklane. Dojście do tych lokali będzie odbywać się po częściach wspólnych budynku.

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się interpretację przepisów poprzez odpowiedź na pytanie, czy w świetle przedstawionego stanu przyszłego, po wykonaniu opisanych czynności i transakcji Wnioskodawca powinien obliczać podatek od:

- wyodrębnionych lokali w całości oraz

- od gruntu oraz części wspólnej budynku – w proporcji odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu Wnioskodawcy do powierzchni użytkowej całego budynku?

Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, zgodnie z którym jeśli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących część wspólną ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej wyodrębnionych lokali do powierzchni użytkowej całego budynku. Tak więc Wnioskodawca zapłaci podatek z tytułu wyodrębnionych lokali oraz od części wspólnej budynku i od gruntu w wysokości stanowiącej stosunek powierzchni użytkowej lokali do powierzchni użytkowej całego budynku.

Na uzasadnienie swojego stanowiska Wnioskodawca, przywołuje treść art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zatem nieruchomość, która stanowi współwłasność jest odrębnym przedmiotem opodatkowania, a obowiązek podatkowy obciąża solidarnie wszystkich współwłaścicieli. Istota zaś solidarnego obowiązku podatkowego sprowadza się do tego, że wszyscy współwłaściciele są zobowiązani do płacenia podatku od nieruchomości wspólnej, ale zapłacenie tego podatku przez jednego lub kilku z nich powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego w stosunku do wszystkich.

Zasada solidarnej odpowiedzialności za zobowiązanie w podatku od nieruchomości unormowana w art. 3 ust. 4 u.p.o.l. nie dotyczy sytuacji, o której mowa w art. 3 ust. 5 tej ustawy. Świadczy o tym zarówno użycie przez ustawodawcę, w końcowym fragmencie przepisu art. 3 ust. 4 sformułowania „z zastrzeżeniem ust. 5”, jak i sama treść art. 3 ust. 5. Zgodnie z tym przepisem jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku.

Analiza treści art. 3 ust. 5 u.p.o.l. prowadzi do wniosku, że w konsekwencji wyodrębnienia prawnego lokali w ramach jednego budynku, tj. utworzenia nieruchomości lokalowych, dla których urządzone zostały odrębne księgi wieczyste, do ustalania obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości nie będzie miał zastosowania przepis art. 3 ust. 4 ustawy podatkowej, a co za tym idzie nie występuje w tym przypadku solidarna odpowiedzialność podatkowa współwłaścicieli całej nieruchomości. W takiej sytuacji właściciel lokalu mieszkalnego, stanowiącego odrębną nieruchomość jest opodatkowany samodzielnie od tego lokalu (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.) oraz stosownie do art. 3 ust. 5 u.p.o.l. – obowiązany jest płacić podatek od „części ułamkowej” gruntu oraz części budynku stanowiącej współwłasność. Wielkość owej „części ułamkowej” wynika ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku.

Ustawa o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. przedstawia definicję samodzielnego lokalu w artykule 2:

Art. 2. 1. Samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej "lokalami", mogą stanowić odrębne nieruchomości.

2. Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne

Wyodrębniony samodzielny lokal w rozumieniu ustawy o własności lokali, jest odrębną nieruchomością, która stanowi odrębny od innych części budynku przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Należy mieć bowiem na względzie, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają wymienione w tym przepisie nieruchomości, w tym budynki oraz części budynków.

Wyodrębnione lokale będą posiadały ściany trwale oddzielające je od pozostałej części budynku.. Nie będą to ani przepierzenia drewniane ani szklane. Dojście do tych lokali będzie odbywać się po częściach wspólnych budynku.

Ustawa o własności lokali mówi, że w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane
z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Zgodnie ustawą o podatkach i opłatach lokalnych (art. 3 ust. 5) jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku. Tak więc według Wnioskodawcy każdy ze współwłaścicieli zapłaci podatek z tytułu wyodrębnionych lokali. Ponadto będzie on zobowiązany do zapłacenia podatku od części wspólnej w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu własnego do powierzchni użytkowej całego budynku.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).

Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l.).

Podatnikami podatku od nieruchomości są między innymi osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 u.p.o.l.).

Jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się
w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania,
a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach (art. 3 ust. 4 u.p.o.l.)

Od tej zasady w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. przewidziano wyjątek tj.: jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku.

Przytoczone powyżej przepisy (art. 3 ust. 4 i 5 u.p.o.l) dotyczą różnych stanów faktycznych, a przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. stanowi lex specialis w stosunku do art. 3 ust. 4 u.p.o.l.

W przedmiotowej sprawie z opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku
o wydanie indywidualnej interpretacji wynika, że Spółka zamierza wyodrębnić własność 2 lokali w budynku, którego jest właścicielem. Istotne jest, iż Spółka nie zamierza zbywać żadnego z lokali, a pozostanie nadal ich jedynym właścicielem.

W takim przypadku nie można zastosować rozliczania podatku w sposób przewidziany w art. 3 ust. 5 u.p.o.l.

Jak wspomniano wcześniej przepis art. 3 ust. 5 stanowi lex specialis w stosunku do przepisu art. 3 ust. 4 u.p.o.l. Jednak przepisy te przewidują szczególne uregulowania w przypadku współwłasności w jej klasycznym rozumieniu. Oznacza to, że aby zaistniała współwłasność co do zasady powinien istnieć jeden przedmiot współwłasności oraz co najmniej dwa podmioty, którym przysługuje własność właśnie tego jednego przedmiotu. Przyjmując, że te podmioty są właścicielami odrębnych lokali w tym samym budynku, powstaje problem przypisania każdemu z nich odpowiedniej części powierzchni tego budynku, które pozostaną we współwłasności.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. Nr 80, poz. 903 z późn. zm. –dalej: u.w.l.) „W razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.” W przypadku wyodrębnienia samodzielnych lokali w budynku, właścicielowi takiego wyodrębnionego lokalu zawsze przysługuje określony udział w prawie własności tzw. części wspólnych budynku. To dla takich przypadków ustawodawca określił szczególny sposób ustalania podstawy opodatkowania dla części budynku stanowiących współwłasność, a które to części wspólne przypadają na własność właścicielom wyodrębnionych lokali.

Tak jak wspomniano wcześniej przepisy art. 3 ust. 4 i 5 u.p.o.l. nie mają natomiast zastosowania w przypadku gdy cały budynek jest własnością jednego podmiotu tak jak w opisie zdarzenia przyszłego zawartym we wniosku.

W takim przypadku zastosowanie ma ogólna norma z art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l i do podstawy opodatkowania powinno wliczyć się całą powierzchnię użytkową budynku. Jest to zgodne z zasadą powszechności opodatkowania. Jak wspomniano wyżej przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. dotyczy tylko przedmiotów opodatkowania będących we współwłasności. Nie stanowi natomiast autonomicznej normy przewidzianej dla wszystkich przypadków gdy wyodrębniono własność lokali. Wskazany przepis wyraźnie stanowi o tym, że stosuje się go tylko w przypadku wyodrębnienia lokalu i gdy jakaś część nieruchomości pozostaje we współwłasności. Poprzez wyodrębnienie lokali faktycznie do każdego z nich niejako przynależy udział w częściach wspólnych, jednak trudno stwierdzić że te części wspólne stanowią współwłasność skoro właścicielem jest ten sam podmiot.

W tym kontekście, do obliczania podatku nie ma znaczenia fakt dopuszczalności ustanowienia odrębnej własności lokali przez jednego właściciela.

Taki sposób rozumienia art. 3 ust. 5 u.p.o.l. wynika pośrednio chociażby z wyroku WSA w Poznaniu z dnia 25.02.2014 r, sygn. akt III SA/Po 1140/13 gdzie Sąd nie miał wątpliwości, iż zastosowanie art. 3 ust. 5 u.p.o.l. dotyczy jedynie przedmiotów opodatkowania będących we współwłasności.

W związku z powyższym organ podatkowy zmienia swoje stanowisko odnośnie stanowiska zawartego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji z dnia 10.10.2014 r. i uznaje, iż stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym jeśli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących część wspólną ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej wyodrębnionych lokali do powierzchni użytkowej całego budynku, w świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego tj. gdy wyodrębnione lokale mają pozostać we własności Wnioskodawcy, nie jest prawidłowe.

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa
w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 18 lipca 2014 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 18 lipca 2014 r. (…) w Krakowie zwróciła się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

- wyodrębnionych lokali w całości oraz

- od gruntu oraz części wspólnej budynku – w proporcji odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu Wnioskodawcy do powierzchni użytkowej całego budynku?

Ustawa o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. przedstawia definicję samodzielnego lokalu w artykule 2:

Art. 2. 1. Samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej "lokalami", mogą stanowić odrębne nieruchomości.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 Nr 95, poz. 613 z późn. zm. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l.).

Podatnikami podatku od nieruchomości są między innymi osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące użytkownikami wieczystymi nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).

Przytoczone powyżej przepisy (art. 3 ust. 4 i 5 u.p.o.l) dotyczą różnych stanów faktycznych, a przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. stanowi lex specialis w stosunku do art. 3 ust. 4 u.p.o.l.

W przedmiotowej sprawie z opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku
o wydanie indywidualnej interpretacji wynika, że Spółka zamierza wyodrębnić własność dwóch lokali w budynku, którego jest właścicielem. Zatem sposób opodatkowania,
a w szczególności ustalania powierzchni części wspólnych podlegających opodatkowaniu, wskazany został w art. 3 ust. 5 u.p.o.l.

Z cytowanego wyżej przepisu wynika jednoznacznie, iż w liczniku ułamka, według którego wylicza się w ramach art. 3 ust. 5 u.p.o.l. ciążący na właścicielach lokali obowiązek podatkowy, uwzględnia się powierzchnię użytkową lokalu.

Natomiast w liczniku tego ułamka, uwzględnia się powierzchnię użytkową całego budynku.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 5 u.p.o.l. powierzchnia użytkowa budynku lub jego części jest to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach (za te uważa się także garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe),
z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych.

Oczywiście taki sposób liczenia powierzchni podlegających opodatkowaniu
w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia rzeczywistej powierzchni użytkowej budynku podlegającej opodatkowaniu. Przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. w obecnym brzmieniu powoduje, że podatnik który wyodrębnił choć jeden lokal w budynku zmniejsza sztucznie swoje zobowiązanie podatkowe.

W wyroku wydanym w oparciu o podobny jak w niniejszej sprawie stan faktyczny Naczelny Sąd Administrcyjny (wyrok z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 647/11 – SIP LEX) przypomniał o podstawowej, znajdującej umocowanie w Konstytucji, zasadzie prawa podatkowego, tj. nullum tributum sine lege (art. 84 w zw. z art. 217 Konstytucji) wyjaśniając, iż: „W sferze wykładni i stosowania prawa podatkowego wyraża się ona
w zakazie "domniemywania" obowiązku podatkowego, tj. wywodzenia go z przepisów prawa podatkowego poprzez argumentację wykraczającą poza ich warstwę semantyczną, zwłaszcza o charakterze funkcjonalnym. Innymi słowy, na gruncie prawa podatkowego "wykładnia językowa jest nie tylko punktem wyjścia dla wszelkiej wykładni, lecz także zakreśla jej granice w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym" (por. np. wyrok NSA z dnia 24 lipca 2002 r., I SA/Gd 1879/99, POP 2003, Nr 2, poz. 43).”

W dalszej części uzasadnienia NSA stwierdził, iż „nie sposób z powołaniem się na względy systemowe i celowościowe podważać rezultatów wykładni językowej art. 3 ust. 4-5 u.p.o.l., jeżeli prowadzi to do zmiany zakresu opodatkowania, nawet wówczas, gdy sposób jego określenia w ustawie nasuwa de lege lata wątpliwości, czy wręcz wydaje się być oczywistym błędem legislacyjnym.”

Wcześniej podobny wyrok wydał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 2535/08 z dnia 2 lutego 2009), który został utrzymany w mocy wyrokiem NSA z dnia 13 stycznia 2010 r. sygn. akt II FSK 750/09 (wszystkie wyroki opublikowane w SIP LEX).

Tylko na marginesie należy dodać, że powyższe uwagi dotyczące niefortunnego sformułowania przepisu art. 3 ust. 5 u.p.o.l. powodujące możliwość sztucznego zaniżenia podstawy opodatkowania, zostały zauważone przez Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. W projekcie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz zmianie niektórych innych ustaw (projekt dostępny na stronie http://mac.bip.gov.pl/projekty-aktow-prawnych/projekt-ustawy-o-zmianie-ustawy-o-samorzadzie-gminnym-oraz-o-zmianie-niektorych-innych-ustaw.html) w art. 11 pkt 3 lit. c przewidziano nowe brzmienie art. 3 ust. 5 u.p.o.l. zgodnie z którym: „Jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy
w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz od części budynku stanowiących nieruchomość wspólną w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 oraz z 2004 r. Nr 141, poz. 1492) ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym ich udziałowi w nieruchomości wspólnej, ustalonemu na podstawie art. 3 ust. 3 ustawy o własności lokali.”

Takie brzmienie przepisu spowoduje niemożność zaniżania podstaw opodatkowania. Wymieniona wyżej ustawa ma wejść w życie od 1 stycznia 2015 r.

Organ podatkowy działając w oparciu o treść przepisów i obowiązujące orzecznictwo na dzień złożenia wniosku uznaje, iż stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym
w przypadku, jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność (części wspólne) ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku, jest prawidłowe.

Metka:

Podmiot publikujący:

WYDZIAŁ PODATKÓW I OPŁAT

Osoba odpowiedzialna:

ANDRZEJ BIELSKI - DYREKTOR WYDZIAŁU

Osoba publikująca:

IZABELA ZDEBSKA-KOK

Data wytworzenia:

2017-03-17

Data publikacji:

2017-03-17

Data aktualizacji:

2024-02-19