interpretacja 100

Rodzaj dokumentu

interpretacja indywidualna

Sygnatura

PD-01.3120.8.4.2015.GK

Data

2015.05.06

Autor

Prezydent Miasta Krakowa

Istota interpretacji

Podatek od nieruchomości – względy techniczne

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201).

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

wniosek

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 33 marca 2015 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 30 marca 2015 r. (…) w Krakowie zwróciła się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

Wnioskodawca przedstawił zaistniały stan faktyczny, zgodnie z którym jest właścicielem dwóch nieruchomości gruntowych, na których znajduje się 6 budynków
o łącznej powierzchni użytkowej 6378,61 m². Budynki stanowią zespół architektoniczno- przemysłowy wpisany do rejestru zabytków.

Małopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków nie może stwierdzić, że przedmiotowa nieruchomość jest obecnie utrzymywana i konserwowana zgodnie z przepisami o ochronie zabytków. Stan taki jest wynikiem zaniedbań jednego z poprzednich właścicieli.

Wszystkie budynki (poza budynkiem D) znajdują się w słabym stanie technicznym i nadają się do remontu kapitalnego. Natomiast budynek D jest w fatalnym stanie i grozi zawaleniem.

Przedmiotowe budynki (poza budynkiem D) są częściowo wynajmowane różnym przedsiębiorcom. Jednak z uwagi na zły stan pozostałej części tych budynków niemożliwe jest ich wykorzystanie w tym zakresie do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Budynek D w całości nie nadaje się do jakiegokolwiek wykorzystania. Tym samym z całkowitej powierzchni przedmiotowych budynków liczącej 6378,61 m² wynajęte są pomieszczenia o łącznej powierzchni 3310,73 m². Pozostałe pomieszczenia o powierzchni 3067,88 m² z uwagi na zły stan techniczny nie nadają się do jakiegokolwiek wykorzystania.

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów art. 1a ust. 3, art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 1 pkt 1 i 3, art. 4 ust. 1 pkt 2 oraz art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) oraz § 1 ust. 2 lit. b uchwały nr XCII/1357/13 Rady Miasta Krakowa.

Zdaniem Wnioskodawcy na gruncie opisanego stanu faktycznego powstaje pytanie czy części powyżej opisanych budynków oznaczonych literami A, B, C, E, F (pomieszczenia o łącznej powierzchni 2837,78 m²) oraz budynek D w całości, które Jego zdaniem nie nadają się z uwagi na zły stan techniczny do jakiegokolwiek wykorzystania a w szczególności do prowadzenia tam działalności gospodarczej winny być opodatkowane stawką jak dla budynków związanych z działalnością gospodarczą czy też stawką dla budynków pozostałych.

Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, zgodnie z którym opisane części budynków zlokalizowanych na przedmiotowych nieruchomościach winny być opodatkowane stawką dla budynków pozostałych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołuje treść art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zgodnie z którym grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Przedmiotowe budynki pozostają w słabym stanie technicznym i wymagają kapitalnego remontu. Jak wynika z załączonych dokumentów budynki A, B, C, E i F w zakresie pomieszczeń o łącznej powierzchni 2837,78 m² (w niewynajętej części) oraz budynek D w całości nie nadają się w ogóle do jakiegokolwiek użytku. Tym samym, skoro przedmiotowe budynki w ww. części nie są w stanie generować żadnych przychodów to należy uznać, że nie są i nie mogą być wykorzystane do prowadzenia działalności gospodarczej, a tym samym nie są w tej części budynkami związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Wnioskodawca podkreśla, że skoro możliwe jest przyjęcie na gruncie przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, iż cały budynek nie może być wykorzystywany do działalności gospodarczej nie ma przeszkód, aby dokonać takiego ustalenia, co do części budynku.

Ponadto Wnioskodawca podkreśla, że nie jest odpowiedzialny za doprowadzenie tych budynków wpisanych do rejestru zabytków do tak fatalnego stanu technicznego.

Do wniosku dołączono między innymi wyciąg z operatu szacunkowego dotyczącego opisanych nieruchomości.

Postanowieniem z dnia 02.04.2015 r. (doręczonym w dniu 07.04.2015 r.) wezwano Pełnomocnika Wnioskodawcy do uzupełnienia braków wniosku. Pismem złożonym w dniu 14.04.2015 r. Pełnomocnik uzupełnił braki, w tym sprecyzował, iż wnioskuje o wydanie indywidualnej interpretacji w zakresie przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W tym samym piśmie stwierdzono jednoznacznie, uzupełniając zaistniały stan faktyczny, iż w zakresie opisanych we wniosku części powierzchni budynków zaistniała przesłanka względów technicznych o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Pismem z dnia 27.04.2015 r. (doręczonym w dniu 30.04.2015 r.) pełnomocnik Wnioskodawcy poinformował, że opisane we wniosku części budynków oznaczone literami A. B , C, E i F oraz budynek D w całości nie są i nie mogą być z e względów technicznych wykorzystywane do prowadzenia tam działalności gospodarczej. Budynki są w stanie krytycznym. Gdyby nie fakt, że mają status zabytków należałoby je w tym zakresie wyburzyć, a stan ten charakteryzuje się trwałością.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).

Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l.).

Podatnikami podatku od nieruchomości są między innymi osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące użytkownikami wieczystymi nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).

Ustawodawca zdecydował również na podział przedmiotów opodatkowania w tym budynków między innymi na mieszkalne, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą czy pozostałe.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Z opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, że budynek jest w posiadaniu przedsiębiorcy i fakt ten jest bezsporny. Wnioskodawca prosi o interpretację przepisów dotyczących stawki podatku przyjmując, iż budynek nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych.

Pojęcie „względów technicznych” użyte w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. nie zostało zdefiniowane przez ustawodawcę. Jak podnosi się w doktrynie (L. Etel, Komentarz do art.1(a) ustawy o podatku od nieruchomości; SIP LEX) „Decydujące znaczenie przy definiowaniu terminu "względy techniczne" ma użyte w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. sformułowanie "nie jest i nie może być" wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Ustawodawca wskazuje jednoznacznie na ich trwały charakter. Tak więc, interpretując pojęcie względów technicznych, należy mieć na uwadze przesłankę trwałości, którą bez trudu można wyczytać z tekstu ustawy, jeśli weźmie się pod uwagę nie tylko zwrot "nie może być" w sposób wyrwany z kontekstu, ale zestawi się ze sobą dwa zwroty: "nie jest" i "nie może być". Odczytując wolę ustawodawcy zawartą w tak zestawionych wyrażeniach, widać wyraźnie, iż przeszkody, które nie pozwalają na eksploatację przedmiotu opodatkowania (gruntu), muszą istnieć w danym momencie, ale również mają mieć charakter trwały. Przesłanka trwałości ze swej istoty odnosi się do przyszłości, co jest ewidentne, i rozważania natury semantycznej nie zmieniają tego faktu.”

Podobne wskazówki dotyczące interpretacji tego pojęcia można odnaleźć w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 19 stycznia 2012 r., I SA/Wr 1662/11, (LEX nr 1104486) stwierdzono, że „aby budynek mógł zostać wyłączony z opodatkowania stawką jak dla budynków związanych z prowadzeniem przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, względy techniczne, o jakich mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. muszą mieć charakter obiektywny, a więc niezależny od woli przedsiębiorcy oraz trwały.”

W innym orzeczeniu (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 5 lipca 2010 r., I SA/Gl 1078/09- http://orzeczenia.nsa.gov.pl) sąd zauważył, iż „Przez użyte w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych określenie "nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych" należy rozumieć -
w odniesieniu do budynków - sytuację, w której istniejąca w roku podatkowym zabudowa jest w takim stanie technicznym, że nie może być wykorzystywana (nie nadaje się) do prowadzenia działalności gospodarczej, nawet po realizacji prac remontowych (odtworzeniowych) oraz adaptacyjnych, których efektem nie jest powstanie nowego budynku”

Podsumowania utrwalonej linii orzeczniczej w tym zakresie można doszukać się w wyroku z NSA z dnia 9.01.2009 r. sygn. akt II FSK 1354/07 (http://orzeczenia.nsa.gov.pl): „Wykładnia użytego w omawianym przepisie wyrażenia "nie jest i nie może być wykorzystywana do prowadzenia działalności ze względów technicznych" prowadzi do wniosku, iż oznacza ona obiektywne przeszkody sprawiające, że przedmioty opodatkowania nie są i trwale nie mogą być wykorzystywane w działalności gospodarczej. (...) Tym samym, przejściowe niewykorzystywanie przez podmiot gospodarczy nieruchomości lub jej części służącej do wykonywania działalności gospodarczej, nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Nieruchomość taka, mimo chwilowego jej niewykorzystywania, z różnych przyczyn, nie przestaje być nieruchomością związaną z prowadzoną przez dany podmiot działalnością gospodarczą (zob. wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Po 3225/95, niepubl.; wyrok NSA z dnia 13 lipca 1994 r., sygn. akt III SA 108/94, Monitor Podatkowy 1995/4/114; wyrok NSA z dnia 3 grudnia 1992 r., sygn. akt SA/Kr 1020/92, Serwis Podatkowy 1999/10, s. 15; także wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Po 3225/95, niepubl.). Poglądy te wyrażono także w orzecznictwie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych (por. wyrok WSA
w Lublinie z dnia 19 maja 2004 r., sygn. akt I SA/Lu 59/04, POP 2005/3; wyrok WSA w Białymstoku z dnia 30 maja 2006 r., sygn. akt I SA/Bk 95/06, LEX nr 192872; wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2007 r., sygn. akt I Sa/Wr 1404/2006, niepubl.; wyrok WSA w Lublinie z dnia 11 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Lu 83/08, LEX nr 393305) (...)". Ta linia kontynuowana jest w kolejnych orzeczeniach, np. wyroku NSA z 12.04.2011 r. (II FSK 2129/09).

Jak stwierdził WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 17 czerwca 2005 r., I SA/Gl 760/04, LEX nr 367925 „Pojęcie "względy techniczne" nie obejmuje swoim zakresem przyczyn technologicznych, ekonomicznych czy finansowych”.

Dodatkowo sądy administracyjne niekiedy uznają, że względy techniczne nie zaistnieją, gdy podatnik nie dokonał szeroko rozumianej naprawy przedmiotu opodatkowania (np. wyrok WSA w Gliwicach z 25.02.2008 r. I SA/Gl 862/07).

Jak wykazano powyżej jedną z cech charakteryzujących pojęcie „względów technicznych” w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. , jest ich trwałość.

W przedmiotowej sprawie elementem opisu zaistniałego stanu faktycznego było jednoznacznie stwierdzenie, iż w zakresie opisanych we wniosku części powierzchni budynków zaistniała przesłanka względów technicznych o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Ponadto Wnioskodawca podał, że opisane we wniosku części budynków oznaczone literami A, B, C, E i F oraz budynek D w całości nie są i nie mogą być ze względów technicznych wykorzystywane do prowadzenia tam działalności gospodarczej, a stan ten charakteryzuje się trwałością.

Powyższe okoliczności są istotne dla wydania indywidualnej interpretacji w niniejszej sprawie. Warto podkreślić, że okoliczności te są elementem stanu faktycznego i nie mogły być przedmiotem interpretacji. Organ podatkowy jest związany przedstawionym we wniosku opisem zaistniałego stanu faktycznego i nie może go podważać w toku postępowania, w szczególności nie może przeprowadzać postępowania dowodowego, czy dokonywać innych ustaleń w zakresie tego stanu faktycznego.

Jak wspomniano wcześniej najwyższa stawka podatku od nieruchomości przeznaczona jest dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W opisie zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca podał, iż części budynków oznaczone literami A, B, C, E i F oraz budynek D w całości, nie są i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych.

Konsekwencją tego stanu rzeczy jest brak możliwości zastosowania w stosunku do opisanych przedmiotów opodatkowania i ich części stawki dla budynków związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5 ust.1 pkt 2 lit. b) u.p.o.l.

Skoro nie jest możliwe zastosowanie stawki najwyższej opisane budynki lub ich części powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości przy zastosowaniu stawki podatku od nieruchomości jak od budynków pozostałych, tj. stawki o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e) u.p.o.l., a którą dokładną wysokość określono w § 1 ust. 1 pkt 2) lit. l) uchwały Nr XCII/1357/13 Rady Miasta Krakowa z dnia 4 grudnia 2013 r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości (Dz. Urz. Woj. Małop. z 2013 r. poz. 7429 z późn. zm.).

Organ podatkowy działając w oparciu o treść przepisów i obowiązujące orzecznictwo na dzień złożenia wniosku uznaje, iż stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa
w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.

Pokaż metkę