interpretacja 109

 

Rodzaj dokumentu	interpretacja indywidualna
Sygnatura	PD-01.3120.8.18.2015.GK
Data	2015.08.28
Autor	Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji	Podatek od nieruchomości – część budynku na cudzym gruncie
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

wniosek

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 1 lipca 2015 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, jest prawidłowe.

 

 

UZASADNIENIE

 

Wnioskiem z dnia 1 lipca 2015 r. (…) Sp. z o.o. w Krakowie zwróciła się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

Wnioskodawca przedstawił zaistniały stan faktyczny, zgodnie z którym w dniu 16.02.2015r. Spółka nabyła nieruchomość składającą się m.in. z działki nr (…) o powierzchni (…) ha położonej w Krakowie, przy ul. (…). Na działce tej znajduje się niewielka część cudzego budynku mieszkalno-biurowego położonego przy ul. (…), który został wzniesiony na działce władnącej nr (…), stanowiącej własność osób posiadających ww budynek. Powierzchnia zabudowy budynkiem działki nr (…) wynosi ok. (…) m², natomiast zabudowa budynkiem działki nr (…) wynosi ok 2 m².

 

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych  (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.), zgodnie z którym podatnikami podatku od nieruchomości są właściciele nieruchomości lub obiektów budowlanych, poprzez odpowiedź na pytanie czy Spółka może być uznana za właściciela części budynku znajdującej się na działce nr (…) w świetle art. 143 K.c. i jest zobowiązana do zapłaty podatku od nieruchomości od tej części budynku?

 

Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, zgodnie z którym Spółka nie może być uznana za właściciela części budynku wzniesionego na działce nr (…), a co za tym idzie nie jest zobowiązana do zapłaty podatku od nieruchomości od tej części budynku.

Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku wzniesienia fragmentu budynku na sąsiednim, cudzym gruncie, ta część budynku nie może być traktowana jako część składowa powyższej nieruchomości. Właścicielem całego budynku jest wyłącznie jeden podmiot prawa tj. osoba, na której gruncie została posadowiona jego główna (większa) część, czyli właściciel nieruchomości władnącej nr (…). W zaprezentowanej we wniosku sytuacji znajduje zastosowanie art. 47 § 1 K.c. Nawiązanie do tej regulacji jest konsekwencją traktowania budynku lub innego urządzenia jako jednej całości. Wychodząc z takiego założenia Spółka uważa, że skoro w przypadku przekroczenia granicy główna część budynku jest posadowiona na gruncie wyjściowym, a jego mniejsza część znajduje się na nieruchomości sąsiedniej, to ten ostatni fragment budynku będąc trwale związany z jego większym fragmentem powinien być traktowany jako element większej całości, czyli po prostu część składowa całego budynku (art. 47 § 2 K.c.). W takim stanie rzeczy, ze względu na brzmienie art. 47 § 1 K.c., nie jest dopuszczalne, a by kto inny mógł być właścicielem fragmentu budynku znajdującego się na gruncie sąsiednim, a kto inny właścicielem pozostałej jego części, posadowionej na nieruchomości wyjściowej. Właścicielem całego budynku jest tylko właściciel jednej z zajętych posesji, tj. właściciel gruntu wyjściowego.

 

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

            Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).

Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l.).

            Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.o.l. podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3;

2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych;

3) użytkownikami wieczystymi gruntów;

4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub
z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,

b) jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem ust. 2.

 

            Nie ma wątpliwości, że na Wnioskodawcy - właścicielu gruntu ciąży obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości za wspomniany grunt. Problem w ustaleniu podatnika pojawia się odnośnie części cudzego budynku, który został wybudowany na gruncie Wnioskodawcy.

Z jednej strony należałoby odwołać się do obowiązującej w prawie cywilnym zasady (superficies solo cedit), wyrażonej w art. 48 i 191 Kodeksu cywilnego (K.c.), zgodnie z którą wszystko, co zostaje trwale z gruntem połączone, staje się częścią składową nieruchomości gruntowej i własnością właściciela gruntu. Do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 K.c.). Część składowa rzeczy nie może stanowić samoistnego przedmiotu posiadania. Budynki, budowle lub ich części mogą być przedmiotem samoistnego posiadania jedynie wówczas, gdy stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Konsekwencją tego jest przyjęcie, że w przypadku trwałego związania budynku z gruntem jest on częścią składową nieruchomości. Budynek znajdujący się na gruncie (w sposób trwały z nim związany - co jest koniecznością w przypadku budynku) jest zatem cywilnoprawną własnością właściciela gruntu. Taka interpretacja przepisów przemawia za opodatkowaniem części budynku znajdującej się na działce Wnioskodawcy przez Niego, jako właściciela gruntu.

            Taka interpretacja zakłada ścisłe powiązanie przepisów prawa podatkowego z przepisami prawa cywilnego.

           

Inna linia orzecznicza, zaprezentowana między innymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 12 listopada 2014r. sygn. akt I SA/Gl 453/14 (orzeczenie nieprawomocne), neguje przyjmowane przez niektóre składy orzekające zasadność odwoływania się w podobnych sprawach do przepisów prawa cywilnego. W wyroku Sąd stwierdził, „że zgodnie z art. 3 ust. 1. podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3;

2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych.

Na podkreślenie zasługuje zastosowany przez ustawodawcę w tym przepisie spójnik rozłączny "lub". Zdaniem Sądu nie ma znaczenia w tej sytuacji, czyją własnością są grunty, na których zostały umieszczone tablice reklamowe, bowiem w każdym przypadku podatnikiem tego podatku będzie skarżąca jako właściciel budowli (a nie posiadacz zależny), wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej. Taki pogląd wyraził także NSA w wyroku z dnia 5 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 296/08 oraz tutejszy Sąd w wyroku z dnia 29 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/GL 240/11, od którego skargę kasacyjną oddalił NSA wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2014 r. sygn. akt II FSK 939/12.

Mając na uwadze stanowisko strony skarżącej w ślad za ww. wyrokiem NSA z dnia 14 kwietnia 2014 r. przyjdzie wskazać, że opodatkowaniu podlegają bowiem zarówno budowle będące częścią składową gruntu, jak również nią niebędące. Należy w tym miejscu jeszcze raz wyraźnie podkreślić, iż "trwałe związanie obiektu budowlanego z gruntem" może być w niniejszej sprawie rozpatrywane jedynie w kontekście przepisów prawa budowlanego i prawa podatkowego a nie na gruncie prawa cywilnego, jak to forsuje strona. Dla przyjęcia trwałego związku obiektu budowlanego z gruntem w rozumieniu ustawy podatkowej i ustawy Prawo budowlane nie jest ani konieczne ani celowe ustalenie istnienia "trwałego związku z gruntem" w rozumieniu art. 48 KC. Autor skargi wskazuje, ze pojęcie to występuje w przepisach kodeksu cywilnego; w jego ocenie na gruncie art. 46 i 48 KC. powinny determinować znaczenie tego pojęcia w rozpoznawanej sprawie. Z powyższymi wywodami skargi nie sposób się zgodzić, bowiem pojęcia omawianych urządzeń reklamowych nie można utożsamiać z rzeczą i jej częściami składowymi w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny. Prawo budowlane nie odwołuje się bowiem do art. 45, art. 47 oraz art. 191 KC. (por. orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 sierpnia 2013 r., II OSK 794/12, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).” W dalszej części uzasadnienia Sąd stwierdził, że podatek od spornych obiektów budowlanych powinna uiszczać spółka, która, zalicza te obiekty do swoich środków trwałych i dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

            W opinii organu podatkowego, przy interpretacji przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w kontekście ustalenia podatnika podatku od nieruchomości, należy uwzględnić przede wszystkim majątkowy charakter tego podatku.

            W uchwale Trybunału Konstytucyjnego z 6 września 1995 r. stwierdzono, że podatek od nieruchomości jest świadczeniem majątkowym, obciążającym posiadanie nieruchomości. Z posiadaniem majątku, łączy się uzyskiwanie przez posiadacza szczególnego rodzaju dochodów, a mianowicie dochodów w naturze polegających na zaspokajaniu potrzeb bytowych, socjalnych czy gospodarczych na wyższym poziomie niż przez osoby nieposiadające majątku.

W orzecznictwie rozwinął się pogląd, że cechą charakterystyczną podatku majątkowego, jest to, że opodatkowanie majątku jest niezależne od tego, czy majątek ten przynosi dochody, czy też nie. Już sam fakt posiadania nieruchomości skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości.

Bez znaczenia jest dla ustalania tego podatku są dochody jakie uzyskuje podatnik z tytułu posiadania nieruchomości i czy w ogóle je uzyskuje.

Podatnikiem jest podmiot wskazany w art. 3 bez względu na to czy czerpie korzyści z władania nieruchomościami i obiektami budowlanymi.

            Już w tym kontekście organ podatkowy uważa, że w przypadku opisanym we wniosku, podatek od części budynku, wybudowanej na cudzym gruncie powinien obciążać posiadacza/właściciela tego budynku.

            Dodatkowo organ podatkowy zgadza się z twierdzeniami, zawartymi w cytowanym wyżej wyroku WSA w Gliwicach, że nie ma znaczenia w tej sytuacji, czyją własnością są grunty, na których zlokalizowany jest obiekt budowlany, bowiem w każdym przypadku podatnikiem tego podatku będzie właściciel tego obiektu budowlanego.

 

            Organ podatkowy działając w oparciu o treść przepisów i obowiązujące orzecznictwo na dzień złożenia wniosku uznaje, iż stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe, ale z innych względów niż wskazane przez Wnioskodawcę.

 

 

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa
w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.