interpretacja 113

 

Rodzaj dokumentu	interpretacja indywidualna
Sygnatura	PD-01.3120.8.23.2015.GK
Data	2015.10.29
Autor	Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji	Podatek od nieruchomości – części wspólne
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

wniosek

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 sierpnia 2015 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

 

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 12 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca zwrócił się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

Wnioskodawca przedstawił opis zdarzenia przyszłego, zgodnie z którym jest współwłaścicielem nieruchomości zabudowanej budynkiem usługowym, położonej w Krakowie.

W budynku nie ma wydzielonych samodzielnych lokali, które mogłyby być przedmiotem odrębnej własności.

Wnioskodawca oraz drugi współwłaściciel planują wydzielanie z budynku dwóch samodzielnych lokali (w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali) przeznaczonych na cele inne niż mieszkalne, które to przypadałyby im w ilościach równych. Lokale posiadać będą ściany trwałe, a dostęp do nich będzie za pośrednictwem części wspólnych. Każdy lokal będzie miał  około 50m².  Każdemu ze współwłaścicieli budynku przypadnie na wyłączną własność jeden z lokali, pozostała część budynku pozostanie częścią wspólną.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek w dniu 09.09.2015r.

 

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów art. 3 ust. 4-5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych  (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) poprzez odpowiedź na pytanie, czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym obowiązek Wnioskodawca po ustanowieniu odrębnej własności lokali w ww. budynku powinien obliczać podatek od własnego lokalu w całości, zaś od gruntu i części wspólnych budynku w proporcji odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku?

 

Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, zgodnie z którym, obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości od gruntu, oraz części budynku stanowiących współwłasność ciążyć będzie na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokali do powierzchni użytkowej całego budynku – w stosunku zaś do samych lokali podatek odprowadzany będzie w pełnej wysokości przy uwzględnieniu metrażu tychże lokali.

 

Na uzasadnienie swojego stanowiska, Wnioskodawca treść przepisu art. 3 ust. 4 u.p.o.l., zgodnie z którym jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach, z zastrzeżeniem ust. 5.

Dalej powołuje treść ust. 5 zgodnie z którym, jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku.

Według Wnioskodawcy zdarzenie przyszłe jest objęte zakresem unormowania art. 3 ust. 5 u.p.o.l., który stanowi lex specialis względem ustępu 4 i jako przepis szczególny względem niego, wyłącza jego zastosowanie.

 

Na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej organ odstąpił od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy, uznając że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

 

Na marginesie należy dodać, że sposób liczenia powierzchni podlegających opodatkowaniu wskazany w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia rzeczywistej powierzchni użytkowej budynku podlegającej opodatkowaniu. Przepis ten w obecnym brzmieniu powoduje, że podatnik który wyodrębnił choć jeden lokal w budynku zmniejsza sztucznie swoje zobowiązanie podatkowe.

Niefortunne sformułowanie przepisu art. 3 ust. 5 u.p.o.l. powodujące możliwość sztucznego zaniżenia podstawy opodatkowania, zostało zauważone przez Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. W uchwalonej przez Sejm 25 czerwca 2015 r. ustawie o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz zmianie niektórych innych ustaw w art. 9 pkt 4 lit. c przewidziano nowe brzmienie art. 3 ust. 5 u.p.o.l. zgodnie z którym: „Jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz od części budynku stanowiących nieruchomość wspólną w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 oraz z 2004 r. Nr 141, poz. 1492) ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym ich udziałowi w nieruchomości wspólnej, ustalonemu na podstawie art. 3 ust. 3 ustawy o własności lokali.”

Takie brzmienie przepisu spowoduje niemożność zaniżania podstaw opodatkowania. Wymieniona wyżej ustawa wejdzie w życie od 1 stycznia 2016 r.

 

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa
w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.