interpretacja 117

 

Rodzaj dokumentu	interpretacja indywidualna
Sygnatura	PD-01.3120.8.28.2015.GK
Data	2016.01.12
Autor	Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji	Podatek od nieruchomości – budowle spółdzielni mieszkaniowych
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

wniosek

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 15 października 2015 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości, uzupełnionego w dniu 23 grudnia 2015r.

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy

1.      w zakresie pytanie pierwszego jest nieprawidłowe,

2.      w zakresie pytanie drugiego jest nieprawidłowe.

 

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 15 października 2015 r. Wnioskodawca zwrócił się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

Wnioskodawca przedstawił opis stanu faktycznego, zgodnie z którym na gruncie stanowiącym własność Spółdzielni zlokalizowane są wielorodzinne budynki mieszkaniowe. W części z tych budynków na parterze znajdują się również lokale użytkowe. Na tym samym gruncie posadowione są służące mieszkańcom ww. budynków śmietniki i hydrofornie. Stanowią one infrastrukturę niezbędną do funkcjonowania i użytkowania budynków wielorodzinnych. Część śmietników ma charakter tymczasowy nietrwale związany z gruntem część jest murowana i posadowiona na fundamentach. Spółdzielnia mieszkaniowa w powołanym wyżej zakresie nie prowadzi działalności gospodarczej bowiem działa na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych tj. zaspakaja potrzeby mieszkaniowe i inne swoich członków lecz nie odnosi z tego tytułu korzyści materialnych.

 

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych  (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.-dalej: u.p.o.l.) poprzez odpowiedź na pytania:

1)      Czy w opisanym stanie faktycznym powstanie obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości, którego przedmiotem będą śmietniki i hydrofornie?

2)      Jeżeli tak, to czy śmietniki i hydrofonie powinny być opodatkowane stawką właściwą dla budynków mieszkalnych, gdyż są one niezbędne do prawidłowego funkcjonowania budynków mieszkalnych?

 

Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, zgodnie z którym, zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.o.l. opodatkowaniu podlegają budowle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W powołanej wyżej sytuacji nie występuje element prowadzenia działalności gospodarczej, a zgodnie zaś z art. 3 ust. 4c prawa budowlanego śmietniki oraz hydrofornie stanowią obiekty małej architektury, a co za tym idzie nie mieszczą się w katalogu nieruchomości i obiektów budowlanych wymienionych w art. 2 ust. 1 u.p.o.l.

W odpowiedzi na wezwanie organu podatkowego, Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny wskazując, że Spółdzielnia zarządza lokalami mieszkalnymi i lokalami użytkowymi oraz zawiera do tych lokali umowy najmu.

Hydrofornie to budynki o konstrukcji mieszanej, posiadają fundamenty betonowe i żelbetowe. Ściany przyziemia wykonane są z betonu, ściany nadziemia z cegły, stropodach z płyt pianobetonowych. W hydroforniach znajdują się urządzenia techniczne zapewniające możliwość użytkowania innych obiektów budowlanych zgodnie z ich przeznaczeniem. Są to urządzenia zapewniające stałe ciśnienie w sieci wodociągowej dla wody dostarczanej tylko dla lokali mieszkalnych znajdujących się powyżej czwartego piętra w budynkach wysokich. Hydrofonie to budynki użytkowe zawierające urządzenia techniczne w całości wykorzystywane do obsługi lokali mieszkalnych, nie jest w nich prowadzona działalność gospodarcza. Działanie hydroforni nie jest związane z funkcjonowaniem lokali użytkowych.

 

1.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Budynkiem w rozumieniu ustawy podatkowej jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.). W zasadzie tożsama definicja budynku zawarta została w art. 3 pkt ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013r. poz. 1409 z późn. zm.). Analizując definicję budynku należy zwrócić uwagę także na definicję obiektu budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 1 Prawo budowlane za obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Ustawodawca zatem wyraźnie rozróżnia budynek od obiektu malej architektury.

Przez te ostatnie należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:

a)  kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,

b)  posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,

c)  użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki (art. 3 pkt 4 Prawa budowlanego).

Wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczy prawidłowości stanowiska Podatnika odnośnie powstania obowiązku podatkowego od śmietników i hydroforni. Jak wynika z analizy przepisów przeprowadzonej powyżej śmietniki ustawodawca zaliczył wprost do kategorii obiektów malej architektury zatem nie są one budynkami. W konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, a odpowiadając wprost na pytanie zawarte we wniosku – w stosunku do śmietników nie powstaje obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości.

Natomiast hydrofornie – jak wskazuje sam Wnioskodawca w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku – to budynki. Budynki hydroforni nie zostały przez ustawodawcę zakwalifikowane jako obiekty małej architektury. W konsekwencji w stosunku do budynków hydroforni istnieje obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości.

Należy podkreślić, iż z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że w sytuacji gdy organ podatkowy zgadza się ze stanowiskiem podatnika jedynie w części nie może uznać iż to stanowisko jest prawidłowe. Nie ma bowiem możliwości zarówno warunkowej zgody jak i rozdzielenia jednego stanu faktycznego. W niniejszej sprawie należy uznać, że stanowisko Wnioskodawcy odnośnie braku powstania obowiązku podatkowego w stosunku do śmietników jest prawidłowe.

Nie można natomiast zgodzić się ze stanowiskiem dotyczącym braku powstania obowiązku podatkowego w stosunku do budynków hydroforni.

Z tego względu organ podatkowy rozpoznając całość sprawy w zakresie stanowiska dotyczącego pierwszego we wniosku pytania uznaje, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

 

2.

            Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. ustawodawca wyróżnia następujące stawki podatku od nieruchomości od budynków lub ich części:

a)  mieszkalnych,

b)  związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej,

c)  zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym,

d)  związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń,

e)  pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego.

W przedmiotowej sprawie dla budynku hydroforni nie będą miały zastosowanie stawki dla budynków zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym i związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń (nie są zajęte ani związane z tego rodzaju działalnością).

W piśmie stanowiącym uzupełnienie stanu faktycznego, Wnioskodawca wskazał, że budynki hydroforni nie mają charakteru mieszkalnego. Są to budynki użytkowe, zawierające urządzenia techniczne w całości wykorzystywane do obsługi lokali mieszkalnych. W budynkach tych nie jest prowadzona działalność gospodarcza.

Co do zasady budynki użytkowe (niemieszkalne) będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Wynika to wprost z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. gdzie za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uznawano grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Przepis ten od 1 stycznia 2016r. zmienił brzmienie jednak jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Bk 157/14 (wszystkie powoływane w interpretacji wyroku dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie: www.orzecznictwo.nsa.gov.pl, zwana dalej: "CBOSA") „Organ, jako że jest związany zakresem żądania zawartym we wniosku o udzielenie interpretacji, nie tylko w zakresie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, ale również przepisów prawa podatkowego, powinien uwzględniać stan prawny istniejący w dniu złożenia wniosku, a nie wydawania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.”

Skoro budynki hydroforni nie mają charakteru mieszkalnego należy ustalić czy są w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10.11.2015r. sygn. akt II FSK 2420/13 uznano, że „Spółdzielnia prowadzi działalność gospodarczą, o której stanowi art. 2 u.s.d.g. i jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ust. 1 u.s.d.g., do których to przepisów odsyła art. 1a ust. 1 pkt 4) u.p.o.l.” Sąd powołał się na art. 2 u.s.d.g. zgodnie z którym działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. W wyroku podkreślono, że pomimo iż celem spółdzielni mieszkaniowej jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków oraz ich rodzin, przez dostarczanie członkom samodzielnych lokali mieszkalnych lub domów jednorodzinnych, a także lokali o innym przeznaczeniu (art. 1 ust. 1 u.s.m.), a ponadto, że spółdzielnia mieszkaniowa nie może odnosić korzyści majątkowych kosztem swoich członków, w szczególności z tytułu przekształceń praw do lokali (art. 1 ust. 11 u.s.m.), nie oznacza, że nie prowadzi ona działalności gospodarczej. Jednym z przejawów działalności gospodarczej jest obowiązek zarządzania nieruchomościami stanowiącymi mienie spółdzielni lub nabyte na podstawie ustawy mienie jej członków, na co wskazuje art. 1 ust. 3 u.s.m.

Sąd powołując się na dotychczasowe orzecznictwo stwierdził, że „działalność w zakresie zarządzania mieniem spółdzielni i mieniem członków spółdzielni może być jedyną działalnością prowadzoną przez niektóre spółdzielnie, zwłaszcza takie, które już nie realizują żadnych nowych inwestycji, a przepis art. 1 ust. 3 u.s.m. czyni ze spółdzielni mieszkaniowej instytucjonalnego zarządcę nieruchomości, który zarządza nieruchomościami swoimi i swoich członków z tytułu obowiązku nałożonego ustawą (wyroki NSA: z dnia 21 stycznia 2010 r., sygn. akt I FSK 1891/08 i z dnia 15 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 933/11). Stanowisko to znajduje przede wszystkim potwierdzenie na gruncie podstawowego dla spółdzielczości mieszkaniowej aktu prawnego i wynika z treści art. 1 ust. 6 u.s.m., zgodnie z którym spółdzielnia może prowadzić również inną działalność gospodarczą na zasadach określonych w odrębnych przepisach i w statucie, jeżeli działalność ta związana jest bezpośrednio z realizacją celu, o którym mowa w ust. 1. Użycie przez ustawodawcę zwrotu "inną działalność gospodarczą" wyraźnie wskazuje, że tak właśnie kwalifikuje on działalność, o której mowa w art. 1 ust. 3 u.s.m., czyli tą która przez podatniczkę traktowana jest jako podstawową i nie jest uznawana przez nią za gospodarczą. Ponadto dla porządku wypada wskazać, że na traktowanie Spółdzielni Mieszkaniowej jako przedsiębiorcy wskazuje również fakt prowadzenia przez nią "innej działalności gospodarczej", tj. polegającej na zarządzaniu lokalami użytkowymi, niezależnie od tego, czy jest to pod względem proporcji działalność równorzędna z zarządzaniem nieruchomościami mieszkalnymi, czy tylko jak wskazano we wniosku o udzielenie interpretacji "nieznaczna". Prócz wskazanych powyżej orzeczeń stanowisko takie zostało wyrażone także w judykaturze Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyrokach: z dnia 8 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1068/10 i z dnia 24 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1217/12 (publ. CBOSA). Również w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się na to, że działalność spółdzielni mieszkaniowej w zakresie zarządzania nieruchomościami stanowiącymi jej mienie i nabyte na podstawie ustawy mienie jej członków jest obligatoryjną działalnością gospodarczą takiej spółdzielni (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2002 r., sygn. akt III CZP 21/02, publ. OSNC 2002/12/149). Z kolei w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2004 r., sygn. akt II CK 53/03 (publ. LEX nr 172796), wyrażono pogląd, że spółdzielnia mieszkaniowa jest podmiotem gospodarczym i w zakresie prowadzonej przez siebie działalności ukierunkowanej na szeroko pojęte zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych swoich członków musi być traktowana tak samo, jak inni przedsiębiorcy. Ponadto jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 listopada 2012 r., sygn. akt I CSK 199/12 (publ. LEX nr 1254613), działalność spółdzielni mieszkaniowej, dostosowana do jej specyficznych zadań, choć nieprowadzona w celu zarobkowym, podporządkowana jest nadrzędnej zasadzie gospodarności i tym samym mieści się w pojęciu działalności gospodarczej. Ponadto w wyroku tym Sąd Najwyższy odwołał się do uchwały z dnia 21 stycznia 2011 r., w sprawie III CZP 125/10 (publ. OSNC 2011, Nr 10, poz. 107), w której zwrócono uwagę, że wprawdzie spółdzielnia mieszkaniowa prowadzi działalność tzw. bezwynikową, nieobliczoną na zysk, to w zakresie działalności ukierunkowanej na szeroko pojęte zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych swoich członków musi być traktowana na rynku tak samo jak inni przedsiębiorcy działający bezpośrednio w celu osiągnięcia zysku. Działalnością gospodarczą jest także działalność niezarobkowa, zmierzająca jedynie do pokrywania własnymi dochodami ponoszonych kosztów. W działalności, w której dominuje podporządkowanie regułom ekonomicznym, motyw zysku (zarobku) zastępowany jest motywem racjonalnego (ekonomicznego) gospodarowania, co oznacza zamiar uzyskania maksymalnego efektu - niekoniecznie zysku - przy danym nakładzie środków albo zamiar minimalnego zużycia tych środków w celu wykonania wyznaczonego zadania. Ponadto jak wskazano w literaturze nie można zaaprobować rozróżnienia na działalność spółdzielni mieszkaniowej w zakresie zaspokajania potrzeb mieszkaniowych i "pozostałą działalność", gdyż każdy z rodzajów działalności spółdzielni mieszkaniowej może zostać uznany za działalność gospodarczą. Dodatkowo wskazano, że skoro art. 1 ust. 6 u.s.m. wyraźnie stanowi o "innej" działalności gospodarczej, to wskazuje on tym samym, że spółdzielnia mieszkaniowa prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zaspokajania potrzeb mieszkaniowych oraz inną działalność gospodarczą (przy czym tę ostatnią fakultatywnie). Każdy z tych rodzajów działalności jest zaś działalnością gospodarczą, gdyż w przeciwnym razie użycie przez ustawodawcę słowa "innej" w art. 1 ust. 6 u.s.m. mijałoby się z celem (por. t. XLIII, w Komentarz do art.1a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, publ. LEX/el, pod red. W. Morawskiego). Przenosząc te rozważania na grunt ustawy podatkowej należy przyjąć, że opodatkowanie będących w posiadaniu spółdzielni mieszkaniowej budynków lub ich części według stawek podatku od nieruchomości właściwych dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej uzależnione jest od tego, czy budynki te (lub ich części) służą tylko zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych członków spółdzielni i ich rodzin, czy też służą innym celom, w tym takim jak administrowanie i sprawowanie zarządu przez spółdzielnię mieszkaniową jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Przepis art. 1a ust. 1 pkt 3) u.p.o.l. w przypadku budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jako będących w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, czyni wyjątek wyłącznie dla budynków lub ich części o charakterze mieszkalnym. Ustawodawca nie przewidział w art. 1a ust. 1 pkt 3) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w ogóle wyłączenia dla części budynków (lokali) służących obsłudze administracyjnej działalności gospodarczej polegającej na zarządzaniu nieruchomościami mieszkalnymi, w tym stanowiącymi mienie spółdzielni mieszkaniowych lub nabyte na podstawie ustawy mienie jej członków. Stąd brak jest normatywnych podstaw, co do możliwości ustalania podstawy opodatkowania w tym zakresie w oparciu o jakąkolwiek proporcję, czy strukturę zasobów lokalowych znajdujących się w posiadaniu spółdzielni mieszkaniowej, a wynikającą z całkowitej powierzchni mieszkaniowej i użytkowej wszystkich lokali stanowiących zasób spółdzielni mieszkaniowej. Tym samym za pozbawione racji należało uznać także zarzuty naruszenia art. 4 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., gdyż nie było podstaw do przyjęcia, aby przedmiot i podstawa opodatkowania mogły zostać określone wskaźnikiem procentowym, stanowiącym odzwierciedlenie udziału "metrowego" podstawowej działalności spółdzielni mieszkaniowej oraz działalności gospodarczej, gdyż jak wskazano powyżej aktywność podatniczki w całości nosi znamiona działalności gospodarczej.”

Organ podatkowy w całości podziela powyższy pogląd, zatem w kontekście niniejszej sprawy należy uznać, że Spółdzielnia jest przedsiębiorcą.

Jak wspomniano wcześniej co do zasady budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy podlegają opodatkowaniu najwyższą stawką przewidzianą dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Jedyny wyjątek w tym zakresie przewidziano w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. gdzie z kategorii przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wyłączono będące w posiadaniu przedsiębiorcy:

1.      budynki mieszkalne oraz

2.      grunty związane z tymi budynkami (mieszkalnymi), a także

3.      grunty, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b u.p.o.l. (grunty pod jeziorami, zajęte na zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wodnych).

Wykładnia gramatyczna cytowanego przepisu nie nastręcza większych trudności i prowadzi do jednoznacznego wniosku, że ustawodawca wymienił wprost kategorie przedmiotów opodatkowania które nie są związane z działalnością gospodarczą, a wyliczenie to ma charakter enumeratywny.

Budynki o charakterze niemieszkalnym/użytkowym nie korzystają z wyłączenia. Natomiast biorąc pod uwagę precyzyjność zapisów ustawy w części dotyczącej określenia przedmiotu opodatkowania, należy odrębnie traktować grunty i oddzielić je choćby od budynków. Nie można zatem przyjąć, że wyłączenie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. dotyczące gruntów związanych z budynkami mieszkalnymi dotyczy także wszystkich budynków na tym gruncie zlokalizowanych.

Rezultat wykładni systemowej przepisów, w szczególności art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., potwierdza wnioski ustalone w oparciu o wykładnię gramatyczną. Wyłączenia z kategorii gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest możliwe tylko w oparciu o jednoznacznie wymienione w tym przepisie przesłanki, żaden inny przepis nie reguluje tej kwestii odmiennie.

Dokonując w końcu wykładni celowościowej, w dużym uproszczeniu, należy przyjąć, że ustawodawca w stosunku do stawki podatku od nieruchomości od budynków przyjął następujący podział:

1. najwyższa stawka od budynków związanych z działalnością gospodarczą
2. najniższa stawka od budownictwa mieszkaniowego
3. stawka stanowiąca średnią dwóch powyższych - dla pozostałych budynków.

Przy czym z najniższej stawki mogą korzystać budynki lub ich części mieszkalne. W tym zakresie ustawodawca nie przewidział żadnych wyjątków. Takie rozwiązanie wynika z chęci preferowania tego typu budownictwa. Skoro preferowane ma być budownictwo mieszkaniowe nie ma powodów, aby poprzez sztuczne zabiegi rozciągać preferencje na inne rodzaje budynków.

 

Skoro budynki hydroforni nie są budynkami mieszkalnymi, a Spółdzielnia jest przedsiębiorcą to przedmiotowe budynki powinny być opodatkowane według stawki jak dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.

 

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa
w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.