interpretacja 121

 

Rodzaj dokumentu	interpretacja indywidualna
Sygnatura	PD-01.3120.8.33.2015.GK
Data	2016.01.22
Autor	Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji	Podatek od nieruchomości – opodatkowanie basenu przeciwpożarowego
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

wniosek

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 30 listopada 2015 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, jest nieprawidłowe.

 

UZASADNIENIE

 

Pismem z dnia 30 listopada 2015 r. Wnioskodawca zwrócił się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

Wnioskodawca przedstawił opis stanu faktycznego, zgodnie z którym od 2003r. jest właścicielem nieruchomości, na której znajduje się basen przeciwpożarowy. Basen o wymiarach 15x15m i pojemności 250m³ powstał w latach 70-tych na terenie dawnej fabryki domów i według ówczesnych przepisów był wymaganą częścią całego obiektu. Obecnie nie ma obowiązku budowania i utrzymywania takich obiektów, gdyż sposoby zabezpieczenia przeciwpożarowego się zmieniły.

Basen nie jest obiektem potrzebnym do prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż w sąsiednich budynkach znajduje się: magazyn, studio fotograficzne i hala produkcyjna, w której produkuje się meble. Jego likwidacja jest inwestycją bardzo kosztowną, przekraczającą w tej chwili możliwości finansowe Wnioskodawcy, gdyż jest zbudowany z betonu o grubości 28 cm, ma głębokość od 2 do 2,5m i powierzchnię 625m².

Uzupełniając stan faktyczny w piśmie z 23.12.2015r. Wnioskodawca oświadczył, że jest przedsiębiorcą i prowadzi działalność gospodarczą.

 

 

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów art. 6 ust. 9-11 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych  (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.-dalej: u.p.o.l.).

 

Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, zgodnie z którym, nie powinien on uiszczać podatku od nieruchomości od basenu, ponieważ nie jest on potrzebny do celów związanych z działalnością produkcyjną, a jest tylko pozostałością po nieaktualnych już przepisach.

 

 

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W pierwszej kolejności należy rozważyć czy basen jest budowlą podlegającą opodatkowaniu podatkiem

Budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Wśród budowli art. 3 pkt 3 ustawy z dnia z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013, poz. 1409 z późn. zm.) wymienia między innymi zbiorniki. Zatem basen, o którym mowa we wniosku to zbiornik i należy uznać go za budowlę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

 

Jak wynika z powołanego wyżej przepisu art. 2 ust. 1 u.p.o.l., budowle podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości tylko wtedy, gdy są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.  grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Przepis ten od 1 stycznia 2016r. zmienił brzmienie jednak jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Bk 157/14 (wszystkie powoływane w interpretacji wyroku dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie: www.orzecznictwo.nsa.gov.pl, zwana dalej: "CBOSA") „Organ, jako że jest związany zakresem żądania zawartym we wniosku o udzielenie interpretacji, nie tylko w zakresie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, ale również przepisów prawa podatkowego, powinien uwzględniać stan prawny istniejący w dniu złożenia wniosku, a nie wydawania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.”

Treść tego przepisu w sposób jednoznaczny wskazuje, że o tym, czy budowla podlega opodatkowaniu stawkami podatkowymi w podwyższonej wysokości decyduje sam fakt posiadania jej przez podmiot posiadający status przedsiębiorcy, wpisany do rejestru przedsiębiorców, a nie sposób, w jaki faktycznie jest ona wykorzystywana.

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 czerwca 2015 r., sygn. akt II FSK 1398/13 „Wykorzystywanie przez przedsiębiorcę posiadanej nieruchomości nie na "potrzeby prowadzonej działalności" jest więc traktowane, w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jakby była ona związana z prowadzeniem działalności gospodarczej. Z treści art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. wyraźnie bowiem wynika, że czynnikiem decydującym o uznaniu nieruchomości za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej jest kryterium posiadania i to w znaczeniu o jakim mowa w art. 336 Kodeksu cywilnego. Odwołanie się do art. 336 Kodeksu cywilnego jest o tyle zasadne, że przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie zawierają legalnej definicji posiadania, jak też innych wskazówek pozwalających na nadanie innej treści temu pojęciu. Uwzględniając zatem obowiązujące reguły wykładni prawa należało posiłkowo sięgnąć do istniejącej już normy prawnej regulującej tę kwestię.

Posiadanie w ujęciu tego przepisu przedstawia się jako stan faktyczny określonego władztwa nad rzeczą. Posiadanie występuje zatem przy równoczesnym istnieniu fizycznego elementu władania rzeczą, określanego jako corpus possessionis oraz psychicznego elementu animus rem sibi habendi, rozumianego jako zamiar władania rzeczą dla siebie. Posiadaczem rzeczy jest więc zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 czerwca 1972 r. (III CRN 121/72), wyraził pogląd, że "posiadanie jest stanem faktycznym polegającym na faktycznym władztwie, przez które rozumie się samą możność władania rzeczą. Efektywne więc w sensie gospodarczym korzystanie z rzeczy (nieruchomości) nie jest konieczną przesłanką posiadania.".

Analogiczne stanowisko zostało zawarte w wyroku NSA z dnia 1 lipca 2014 r., sygn. akt II FSK 1349/14, w którym stwierdził, że w świetle treści art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę budynku, budowli lub gruntu skutkować musi uznaniem tych kategorii za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i jednocześnie nie ma miejsca sytuacja, w której przedmiot opodatkowania nie jest i jednocześnie nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych w przedstawionym rozumieniu tego pojęcia (LEX nr 1490431).”

 

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest przedsiębiorcą a zbiornik jest w jego posiadaniu. Wnioskodawca nie wskazał również żadnych okoliczności faktycznych wskazujących na istnienie przesłanki „względów technicznych”. Fakt nie wykorzystywania zbiornika w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie ma żadnego wpływu na powstanie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości. Zbiornik przeciwpożarowy będący budowlą powinien być opodatkowany podatkiem od nieruchomości. Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

 

 

 

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa
w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.