czcionka:
kontrast:
|
Rodzaj dokumentu |
interpretacja indywidualna |
|
Sygnatura
|
PD-03-1.3120.8.11.2016.GK
|
|
Data
|
2016.06.23 |
|
Autor
|
Prezydent Miasta Krakowa |
|
Istota interpretacji
|
Podatek od nieruchomości – nowa budowla |
|
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak
|
|
INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA
Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 4 maja 2015 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości uzupełnionego w dniu 10 lipca 2015 r.
uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionych we wniosku stanach faktycznych:
1. w zakresie pytania pierwszego jest nieprawidłowe,
2. w zakresie pytania drugiego jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
Wnioskiem z dnia 4 maja 2015 r. (…) Sp. z o.o. w Krakowie zwróciła się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości. Interpretacja z dnia 16 lipca 2015 r., w której organ podatkowy uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe w zakresie obu zadanych pytań została zaskarżona do sądu administracyjnego. Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 1695/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznał, że stanowisko organu podatkowego w zakresie drugiego pytania jest nieprawidłowe. Wyrok sądu wraz z aktami sprawy doręczono do organu podatkowego 25 kwietnia 2016r.
Wnioskodawca przedstawił zaistniały stan faktyczny, zgodnie z którym w latach 2013-2015 realizował inwestycję, wyniku której nastąpiła rozbudowa stanowiącego jego własność budynku magazynowego oraz modernizacja placu przylegającego do tego budynku. Rozbudowa polegała na nadbudowaniu dodatkowego piętra nad budynkiem magazynowym (piętro zostało przeznaczone na siedzibę spółki), czego skutkiem było zwiększenie powierzchni użytkowej przedmiotowego budynku.
Decyzja o możliwości użytkowania rozbudowanego budynku została wydana w marcu 2015 r. Także w roku 2015 została zwiększona wartość początkowa placu stanowiąca podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.
W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów art. 4 ust. 6 w powiązaniu z art. 4 ust. 1 pkt 3, art. 6 ust. 2 w powiązaniu z art. 4 ust. 1 oraz art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) poprzez odpowiedź na następujące pytania:
Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, zgodnie z którym w zakresie pytania nr 1, obowiązek podatkowy w stosunku do zwiększonej powierzchni budynku powstanie od 1 stycznia 2016 r.
Na uzasadnienie swojego stanowiska, Wnioskodawca przywołuje przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej u.p.o.l.), podstawą opodatkowania podatkiem od nieruchomości w przypadku budynków jest ich powierzchnia użytkowa. W rezultacie każda zmiana powierzchni użytkowej budynku będzie skutkowała zmianą podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości.
Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości powstaje co do zasady od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku. Wyjątki od tej zasady zostały wskazane w ust. 2 i 3 art. 6 u.p.o.l. Zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.o.l. jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem. Z drugiej strony przepis art. 6 ust. 3 u.p.o.l. mówi, iż w sytuacji gdy trakcie roku podatkowego zaistniało zdarzenie mające wpływ na wysokość opodatkowania w tym roku, a w szczególności zmiana sposobu wykorzystywania przedmiotu opodatkowania lub jego części, podatek ulega obniżeniu lub podwyższeniu, poczynając od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło to zdarzenie.
W opinii Wnioskodawcy, w przypadku gdy wynikiem inwestycji przeprowadzonej w trakcie roku podatkowego jest powstanie nowej części budynku już istniejącego budynku, w związku z czym zwiększa się powierzchnia użytkowa budynku, obowiązek podatkowy w stosunku do zwiększonej powierzchni powstaje na mocy przepisu art. 6 ust. 2 u.p.o.l. Przepis ten dotyczy bowiem sytuacji, gdy inwestycja skutkuje powstaniem czegoś nowego, przy czym nie jest konieczne, by nowy był cały budynek, może to być również część budynku powstała w wyniku rozbudowy budynku istniejącego.
Wskazuje na to treść przywołanego przepisu, w którym jest mowa także o częściach budynku, a nie tylko o budynkach rozumianych jako całość. Dodatkowo, wskazany przepis mówi o zakończeniu budowy, a zgodnie z definicją zawartą w ustawie z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j.: Dz. U z 2013 poz. 1409 z późn. zm.; u.p.o.l. nie wprowadza takiej definicji, sprecyzowanie pojęcia wymaga więc sięgnięcia do przepisów Prawa budowlanego), przez „budowę” należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.
W świetle powyższego, w opinii Spółki należy przyjąć, że przepis art. 6 ust. 2 u.p.o.l. będzie miał zastosowanie także w opisanym stanie faktycznym. Wprawdzie rozbudowa budynku jest zdarzeniem, które ma wpływ na wysokość opodatkowania, jednakże ponieważ opisana w stanie faktycznym sytuacja wypełnia normy prawne przepisu art. 6 ust. 2 u.p.o.l., nie będzie miał do niej zastosowania przepis art. 6 ust. 3 tej ustawy.
W rezultacie obowiązek podatkowy w stosunku do zwiększonej powierzchni użytkowej budynku powstanie z dniem 1 stycznia 2016 r. Spółka nie jest zobowiązana do składania z tego tytułu w trakcie roku 2015 korekty deklaracji na podatek od nieruchomości za rok 2015.
Powyższe podejście zostało potwierdzone w wyrokach sądów administracyjnych – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 15 września 2010 r. sygn. III SA/Po 390/10 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 stycznia 2009 r. sygn. III SA/Wa 2010/08. W obu wyrokach sąd wskazał, iż „(…)w przypadku rozbudowy, przez co należy rozumieć także dobudowę do istniejącego budynku, okolicznością decydującą o powstaniu obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości od tej nowopowstałej substancji budynkowej jest, tak samo jak w przypadku budowy samodzielnego obiektu budowlanego, istnienie tego nowego dobudowanego obiektu budowlanego. Opodatkowaniu może podlegać coś, co już istnieje. Moment powstania obowiązku podatkowego nie zależy od tego, czy ten nowy obiekt budowlany zostanie wybudowany w odległości jednego lub kilku metrów od istniejącego już obiektu budowlanego, czy będzie on dobudowany do tego obiektu (np. z wykorzystaniem ściany zewnętrznej tego istniejącego budynku). W każdym z tych przypadków mamy do czynienia z wybudowaniem nowej powierzchni budynku”.
Stanowisko zgodne z podejściem przyjętym przez Spółkę zostało wyrażone także w interpretacji Prezydenta Miasta Białegostoku z 1 marca 2007 r., sygn. FNIV.0717-I-7/06/07. Interpretacja dotyczyła stanu faktycznego, w którym podatnik poniósł w trakcie roku nakłady na inwestycje polegające na rozbudowie, nadbudowie istniejących budynków; doszło też do modernizacji innych środków trwałych. Organ podatkowy zgodził się z podatnikiem, że obowiązek podatkowy w stosunku do zwiększonej w wyniku zarówno rozbudowy, jak i nadbudowy powierzchni powstaje dopiero od 1 stycznia następnego roku.
Odnośnie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, w jego opinii zmiana (zwiększenie) podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości w stosunku do zmodernizowanego placu będzie miała miejsce od 1 stycznia 2016 r.
Jak stanowi art. 4 ust. 1 u.p.o.l. podstawą opodatkowania podatkiem od nieruchomości w przypadku budowli jest wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne. Zgodnie zaś z art. 4 ust. 6 ustawy, jeżeli budowle zostały ulepszone, podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego następującego po roku, w którym dokonano ulepszenia.
W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że dokonanie w trakcie roku nakładów zwiększających wartość budowli przyjętą dla celów amortyzacji nie wpływa na wysokość podatku od nieruchomości od tych budowli w roku, w którym nakłady zostały poniesione. Zmiana (zwiększenie) podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości ma w takim przypadku miejsce dopiero do 1 stycznia następnego roku. Ze względu na sposób ustalania podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości w przypadku budowli art. 6 ust. 3 u.p.o.l. nie ma zastosowania do ulepszenia budowli dokonanego w trakcie roku podatkowego.
W rezultacie zwiększona wartość placu będzie stanowiła podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości dopiero od 1 stycznia 2016 r. Spółka nie będzie zobowiązana składać z tego tytułu w trakcie roku 2015 korekty deklaracji na podatek od nieruchomości za rok 2015.
Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w przywołanej wcześniej interpretacji Prezydenta Miasta Białegostoku.
W dniu 10 lipca 2015 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek, wskazując, że art. 6 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie zawiera definicji „zakończenia budowy”. W orzecznictwie przyjmuje się, że momentem zakończenia budowy jest moment, kiedy budowa została definitywnie ukończona i stanowi całość użytkową (wyrok NSA z 10.01.2014 sygn. II FSK 381/12). Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z przepisami ustawy Prawo budowlane co do zasady, zakończenie budowy obiektu budowlanego, na którego wzniesienie wymagane jest pozwolenie na budowę, następuje wówczas, gdy inwestor dokona zawiadomienia właściwego organu nadzoru budowlanego o zakończeniu budowy, a organ ten w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia nie zgłosi sprzeciwu (art. 54 Prawa budowlanego). Wnioskodawca przyjął że powyższe przepisy mają znaczenie dla ustalenia momentu zakończenia budowy i w tym kontekście przedstawił proces związany z zakończeniem budowy:
Wnioskodawca wskazał, że modernizacja placu została zakończona równocześnie z zakończeniem nadbudowy budynku, jako że była realizowana w ramach tej samej inwestycji.
W stosunku do budynku nie nastąpiło rozpoczęcie użytkowania przed jego ostatecznym wykończeniem. Rozpoczęcie użytkowania nastąpiło po uzyskaniu decyzji o pozwoleniu na użytkowanie (6 marca 2015r.). W odniesieniu do placu – użytkowanie zmienionej nawierzchni nastąpiło w marcu 2015 r. Natomiast sam plac jako budowla już istniejąca był użytkowany także przed modernizacją.
I
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:
1) grunty;
2) budynki lub ich części;
3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).
Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l.).
Podatnikami podatku od nieruchomości są między innymi osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące użytkownikami wieczystymi nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).
Co do zasady, obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku (art. 6 ust. 1 u.p.o.l.).
Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.o.l. jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem.
Organ podatkowy zgadza się z cytowanymi także przez Wnioskodawcę wyrokami – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 15 września 2010 r. sygn. III SA/Po 390/10 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 stycznia 2009 r. sygn. III SA/Wa 2010/08. W obu wyrokach sąd wskazał, iż „(…)w przypadku rozbudowy, przez co należy rozumieć także dobudowę do istniejącego budynku, okolicznością decydującą o powstaniu obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości od tej nowopowstałej substancji budynkowej jest, tak samo jak w przypadku budowy samodzielnego obiektu budowlanego, istnienie tego nowego dobudowanego obiektu budowlanego. Opodatkowaniu może podlegać coś, co już istnieje. Moment powstania obowiązku podatkowego nie zależy od tego, czy ten nowy obiekt budowlany zostanie wybudowany w odległości jednego lub kilku metrów od istniejącego już obiektu budowlanego, czy będzie on dobudowany do tego obiektu (np. z wykorzystaniem ściany zewnętrznej tego istniejącego budynku). W każdym z tych przypadków mamy do czynienia z wybudowaniem nowej powierzchni budynku”.
Zatem moment powstania obowiązku podatkowego w zakresie nowej, dodatkowej części budynku należy ustalić w oparciu o art. 6 ust. 2 u.p.o.l.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że rozpoczęcie użytkowania budynku nastąpiło po uzyskaniu decyzji o pozwoleniu na użytkowanie (6 marca 2015r.). W szczególności w stosunku do budynku nie nastąpiło rozpoczęcie użytkowania przed jego ostatecznym wykończeniem.
Natomiast istotną sprawą dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego jest stwierdzenie kiedy nastąpiło zakończenie budowy.
„W związku z tym, iż termin "zakończenie budowy" nie został wyjaśniony na gruncie u.p.o.l., a jego rozumienie potoczne powodować może sporo wątpliwości, sprecyzowanie tego pojęcia wymaga sięgnięcia do pr. bud., regulującego działalność polegającą na budowie obiektów budowlanych. Należy podkreślić, iż akt ten również nie zawiera definicji zakończenia budowy. Na podstawie jednak analizy poszczególnych przepisów rozdziału 5 tego aktu można ustalić moment, który decyduje o zakończeniu budowy. Z art. 54 pr. bud. wynika, że inwestor, który wybudował na podstawie pozwolenia na budowę obiekt budowlany, powinien zawiadomić organ administracji architektoniczno-budowlanej o zakończeniu budowy. Dokumenty niezbędne do załączenia do zawiadomienia o zakończeniu budowy obiektu budowlanego określa art. 57 ust. 1-3 pr. bud. W tym przepisie stwierdza się m.in., że do zawiadomienia o zakończeniu budowy obiektu budowlanego inwestor obowiązany jest dołączyć oryginał dziennika budowy, oświadczenie kierownika budowy o doprowadzeniu do należytego stanu i porządku terenu budowy, a także - w razie korzystania - ulicy, sąsiedniej nieruchomości, budynku lub lokalu. Do zawiadomienia powinno zostać dołączone oświadczenie kierownika o zgodności wykonania obiektu budowlanego z projektem, warunkami pozwolenia na budowę, przepisami i obowiązującymi polskimi normami. Nie są to jednak wszystkie informacje, które powinny być złożone razem z zawiadomieniem o zakończeniu budowy. Należy podkreślić, iż z pewnością zakończenie budowy nastąpi, gdy zostało złożone zawiadomienie o zakończeniu budowy spełniające ww. warunki. Złożenie tego zawiadomienia nie jest jednak konieczne do uznania, iż nastąpiło faktyczne zakończenie budowy. Wystarczy, że będą spełnione warunki upoważniające do złożenia tego zawiadomienia. Innymi słowy, spełnienie warunków, o których mowa w art. 57 ust. 1 i 2 pr. bud., przesądza, iż nastąpiło zakończenie budowy (Komentarz do art. 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, L. Etel, SIP LEX).
Podobny pogląd został powtórzony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1228/12 (SIP Legalis), gdzie stwierdzono, że „artykuł 6 ust. 2 PodLokU stanowiąc o okolicznościach, od których uzależniony jest obowiązek podatkowy, używa określenia zakończenie budowy oraz rozpoczęcie użytkowania obiektu budowlanego, ale chodzi wyłącznie o stan faktyczny powodujący moment rozpoczęcia obowiązku podatkowego. Zgodnie z tym przepisem, powstanie obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości uzależnione jest bowiem od faktu zakończenia prac związanych ze wznoszeniem obiektu budowlanego lub od rozpoczęcia jego użytkowania przed ostatecznym zakończeniem robót - a więc powstanie obowiązku podatkowego nie jest uwarunkowane uzyskaniem prawa do użytkowania budynku (por. M. Ślifirczyk, Moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości, "Monitor Podatkowy" 2003, nr 1, s. 18). Związane jest to z faktem, że według przepisów ustawy - Prawo budowlane rozpoczęcie użytkowania następuje zawsze po zakończeniu budowy, co przeczyłoby sensowi rozwiązania, o którym mowa w art. 6 ust. 2 PodLokU (por. L. Etel, Podatek od nieruchomości, rolny, leśny, Warszawa 2003, s. 206 i n.).”
Zatem uzasadniony jest pogląd, że „zakończenie budowy” w kontekście powstania obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości, należy wiązać ze stanem faktycznym, a nie utożsamiać z formalnym potwierdzeniem tego stanu jakim jest wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Stan taki łączony jest już z momentem złożenia dokumentów wymaganych do uzyskania pozwolenia na użytkowanie i potwierdzany decyzją (po uprzedniej kontroli).
Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji pierwsze zgłoszenie zakończenia budowy miało miejsce 10 października 2014 r.
Na skutek wniesienia sprzeciwu przez organ nadzoru budowlanego (16 października 2014 r.), dokonano korekty stolarki okiennej i 15 grudnia 2014 r. zgłoszono wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie.
W opinii organu podatkowego datę 15 grudnia 2014 r. należy uznać za datę zakończenia budowy. Uznając, że korekta stolarki okiennej wchodziła w zakres robót budowlanych związanych z budynkiem to właśnie w tej dacie inwestor uznał, że budowa jest zakończona i może złożyć wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie.
Wszelkie czynności po tej dacie nie miały charakteru prac budowlanych dających podstawę uznać, że za moment zakończenia budowy należy uznać inny niż wskazany wyżej termin. Niemożność uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie spowodowana była brakami w dokumentacji, a konieczność uzupełnienia robót w zakresie wymalowania linii parkingowych nie dotyczyła budynku.
Skoro zakończenie budowy nastąpiło 15 grudnia 2014 r., zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.o.l. obowiązek podatkowy w zakresie nowo wybudowanej części budynku powstał od 1 stycznia 2015 r.
Organ podatkowy działając w oparciu o treść przepisów i obowiązujące orzecznictwo na dzień złożenia wniosku uznaje, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie powstania obowiązku podatkowego od nowo wybudowanej części budynku, nie jest prawidłowe.
II
W zakresie pytania drugiego zawartego we wniosku organ podatkowy jest związany oceną prawną dokonaną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 13 stycznia 2016r sygn. akt I SA/Kr 1695/15.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 u.p.o.l.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:
1) grunty;
2) budynki lub ich części;
3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem (art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.).
Budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).
Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.o.l. podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:
1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3;
2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych;
3) użytkownikami wieczystymi gruntów;
4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:
a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub
z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,
b) jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem ust. 2.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. podstawę opodatkowania w przypadku budowli stanowi wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.
Jeżeli obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od budowli powstał w ciągu roku podatkowego - podstawą opodatkowania jest wartość stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 4 ust. 3 u.p.o.l.).
Natomiast w przypadku gdy od budowli lub ich części nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa, określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 4 ust. 5 u.p.o.l.).
Jeżeli budowle lub ich części, o których mowa w ust. 5, zostały ulepszone lub zgodnie z przepisami o podatkach dochodowych nastąpiła aktualizacja wyceny środków trwałych - podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego następującego po roku, w którym dokonano ulepszenia lub aktualizacji wyceny środków trwałych (art. 4 ust. 6 u.p.ol.).
Przepis art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w zakresie pojęcia "wartość" odsyła w brzmieniu początkowym do jej rozumienia w przepisach o podatkach dochodowych.
Dlatego dla podatnika opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób prawnych za wartość tą będącą podstawą opodatkowania budowli należy przyjąć wartość ustaloną na dzień 1 stycznia roku podatkowego na podstawie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014r. poz. 851 z późn. zm. – dalej: u.p.d.o.p.).
Zgodnie z art. 16a ust.1 pkt 1 u.p.d.o.p. odpisów amortyzacyjnych dokonuje się między innymi od stanowiących własność podatnika nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie kompletnych i zdatnych do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania budowli. Budowle, zgodnie z art. 16d ust. 2 u.p.d.o.p. wprowadza, się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do użytkowania. Odpisów dokonuje się od wartości początkowej którą ustala się zgodnie z zasadami określonymi w art. 16g u.p.d.o.p. Na podstawie art. 16 g ust. 13 u.p.d.o.p. wartość początkowa środków trwałych (w tym budowli) ulega zwiększeniu o poniesione nakłady na ulepszenie w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Wartość początkową tych środków, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Jak wskazano powyżej, wprowadza się do ewidencji środki trwałe kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Na gruncie podatku dochodowych w odniesieniu do środków trwałych będących obiektami budowlanymi za „kompletny i zdatny do użytku” przyjmuje się obiekt budowlany po uzyskaniu decyzji udzielającej pozwolenia na użytkowanie (por. wyrok WSA w Poznaniu sygn. akt. I SA/Po 467/10, publ. CBOSA).
W niniejszej sprawie decyzja na użytkowanie całej inwestycji w tym placu została wydana 6 marca 2015 r., wobec powyższego zwiększenie wartości początkowej środka trwałego ze względu na jego ulepszenie (modernizację) mogło nastąpić po tej dacie.
Skutkiem powyższych ustaleń, będzie przesunięcie w czasie konieczności zapłaty podatku od podwyższonej wartości budowli, pomimo że obowiązek podatkowy powstał 1 stycznia 2015 r., zgodnie z przepisem art. 6 ust. 2 u.p.o.l. tj. z dniem 1 stycznia roku następującego po roku w którym budowa została faktycznie zakończona (15 grudnia 2014), niezależnie od trwających formalności związanych z uzyskiwaniem pozwolenia na użytkowanie. Stan taki powstał ze względu na przepisy u.p.d.o.p., które w zakresie ustalania wartości budowli są autonomiczne w stosunku do regulacji w u.p.o.l.
Wobec powyższego należy przyjąć, że w dacie 1 stycznia 2015 r. Spółka, że względu na przepisy u.p.d.o.p. nie miała możliwości prawnych wprowadzenia podwyższonej wartości budowli do ewidencji środków trwałych (por. wyrok WSA w Krakowie sygn. akt I SA/Kr 1744/13, publ. CBOSA), dlatego obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości od budowli powstanie od 1 stycznia 2016r.
Organ podatkowy działając w oparciu o treść przepisów i obowiązujące orzecznictwo na dzień złożenia wniosku uznaje, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie momentu od którego zasadne jest zwiększenie podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości od zmodernizowanego placu, jest prawidłowe.
Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.