czcionka:
kontrast:
|
Rodzaj dokumentu |
interpretacja indywidualna |
|
Sygnatura
|
PD-03-1.3120.8.12.2016.GK
|
|
Data
|
2016.07.11 |
|
Autor
|
Prezydent Miasta Krakowa |
|
Istota interpretacji
|
Podatek od nieruchomości – stawka od garażu w budynku w posiadaniu przedsiębiorcy |
|
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak
|
|
Uwaga: interpretacja uchylona I SA/Kr 1430/16, II FSK 1422/17
ZMIANA INDYWIDUALNEJ INTERPRETACJI PODATKOWEJ
Działając na podstawie art. 14j § 2a w związku z art. 14e § 1 pkt 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 10 września 2015r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015r. poz. 1649) w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 27 lipca 2015 r. nr PD-01.3120.8.13.2011.GK, wydanej przez Prezydenta Miasta Krakowa,
zmieniam
z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości w zakresie zastosowania prawidłowej stawki podatku od garażu wielostanowiskowego będącego w posiadaniu przedsiębiorcy i będącego odrębnym lokalem - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
I
W dniu 10 czerwca 2011 r. „(…)” S.A. z siedzibą w Krakowie złożyła wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.). Indywidualna interpretacja, w którym stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe została wydana 7 września 2011 r. Na skutek skargi wniesionej przez Wnioskodawcę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 3 grudnia 2012r. sygn. akt I SA/Kr 1533/12 uchylił zaskarżoną interpretację. Wyrokiem z dnia 26 marca 2015r. sygn. akt II FSK 883/13 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną złożoną przez Prezydenta Miasta Krakowa. Akta sprawy zostały zwrócone od organu podatkowego w dniu 9 czerwca 2015r.
II
Wnioskodawca przedstawił stan faktyczny wedle którego, spółka „(…)” S.A. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się między innymi budową osiedli mieszkaniowych. W wybudowanych budynkach obok lokali mieszkalnych wraz z przynależnymi do nich komórkami lokatorskimi, ustanawiana jest również odrębna własność lokali o innym przeznaczeniu niż mieszkalne tj. lokali użytkowych, komórek lokatorskich oraz garaży, których współwłaściciele dokonują podziału do wyłącznego korzystania (quad usum) pewnej wydzielonej fizycznie części.
W każdym z budynków, ponad 50% powierzchni użytkowej przeznaczone jest na cele mieszkaniowe.
Spółka pozostaje właścicielem wzniesionych budynków i odpowiednio właścicielem bądź użytkownikiem wieczystym gruntu, na którym posadowione są te budynki, a po ustanowieniu pierwszej odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży, odpowiednio współwłaścicielem budynku i gruntu, bądź współużytkownikiem wieczystym gruntu, do momentu sprzedaży wszystkich wyodrębnionych w ramach tych budynków lokali i związanych z tymi lokalami udziałów w nieruchomości wspólnej.
Spółka nie wykorzystuje żadnego lokalu wyodrębnionego z przedmiotowych budynków, ani żadnej części tych budynków, w ramach przysługujących jej udziałów, do prowadzenia działalności gospodarczej.
III
W związku z powyższym stanem faktycznym Wnioskodawca zadał następujące pytanie: Czy w okresie, w którym Spółka pozostaje właścicielem (współwłaścicielem) samodzielnych lokali o innym przeznaczeniu niż mieszkalne, wyodrębnionych z budynków mieszkalnych tj. komórek lokatorskich, lokali użytkowych oraz garaży, a także gruntu na którym posadowione są te budynki, powinny być opodatkowane odpowiednio według stawki właściwej dla budynków mieszkalnych (lokale) oraz według stawki dla pozostałych gruntów (grunt)?
IV
Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w przedmiotowej sprawie, zgodnie z którym komórki lokatorskie, lokale użytkowe oraz garaże, stanowiące przedmiot odrębnej własności lokalu, podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla budynków mieszkalnych, natomiast grunt na którym posadowiony jest budynek, w którym wyodrębniono przedmiotowe lokale, według stawki dla gruntów pozostałych.
Na uzasadnienie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje treść art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zgodnie, z którym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Z kolei w art. 5 ust. 1 i ust. 2 ustawy wskazano stawki podatku od nieruchomości różnicując je w przypadku budynków lub ich części na:
· mieszkalne i
· związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz dla budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.
Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawiera definicji pojęcia „budynek mieszkalny”, dlatego zdaniem Wnioskodawcy należy odwołać się do § 65 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. 2001 r. Nr 38, poz. 454) przynależność budynku do odpowiedniego rodzaju (w tym do budynków mieszkalnych) ustala się zgodnie z zasadami Klasyfikacji Środków Trwałych, wprowadzonej na podstawie przepisów o statystyce publicznej. W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 0 grudnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2010 r. Nr 242 poz. 1622) oraz w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) wskazano z kolei, iż pod pojęciem budynku mieszkalnego należy rozumieć obiekt budowlany, którego co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne. Z kolei przez budynek niemieszkalny należy rozumieć obiekt budowlany wykorzystywany głównie dla potrzeb niemieszkalnych.
Wnioskodawca powołuje się również na orzeczenie NSA z dnia 22 lipca 2009 r. sygn. akt II FSK 460/08, w którym stwierdzono, że o tym czy dany budynek jest budynkiem mieszkalnym, czy też budynkiem o innym przeznaczeniu niż mieszkalny, decydują jego cechy oraz sposób wykorzystywania. Brak zatem podstaw normatywnych do uznania, że znajdowanie się w budynku mieszkalnym pomieszczeń nieprzeznaczonych bezpośrednio do zaspakajania potrzeb mieszkaniowych może wpływać na zakwalifikowanie takiego budynku jedynie jako „częściowo mieszkalnego”.
Dlatego klasyfikacja budynku do mieszkalnego lub niemieszkalnego zależy od tego jaki jest stosunek jego powierzchni użytkowej wykorzystywanej na cele mieszkalne do powierzchni przeznaczonej na cele niemieszkalne.
Wnioskodawca podkreśla, że ze wskazanej definicji budynku mieszkalnego oraz z przytoczonego wyroku NSA wynika, że przeznaczenie części lokali znajdujących się w budynku mieszkalnym na cele inne niż zaspakajanie potrzeb mieszkaniowych jest dopuszczalne, a w konsekwencji takiego działania budynek nie traci statusu budynku mieszkalnego o ile połowa całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku jest wykorzystywana na cele mieszkalne. Niezależnie od tego, o tym czy budynek posiada przymiot mieszkalnego decydują także jego cechy i sposób wykorzystania.
W konsekwencji, gdy Spółka jest właścicielem budynku, którego co najmniej połowa powierzchni użytkowej jest przeznaczona na cele mieszkalne oraz cechy budynku i sposób jego wykorzystania wskazują na takie przeznaczenie, powinna opodatkować taki budynek stawką podatku przewidziana dla budynków mieszkalnych.
Zdaniem Wnioskodawcy nie ma przy tym znaczenia fakt, iż poszczególne lokale o innym przeznaczeniu niż mieszkalne, wchodzące w skład budynku mogą stanowić odrębny przedmiot własności, a zatem posiadać odrębne księgi wieczyste. Ustawa nie uzależnia stawki podatku od tego, czy poszczególne lokale wchodzące w skład budynku mogą być odrębnym przedmiotem własności i mieć inne przeznaczenie niż mieszkalne. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, własność może mieć wpływ na ustalenie zakresu podmiotowego opodatkowania, jednakże żaden przepis nie uzależnia różnicowania wysokości stawki podatku od waloru bycia właścicielem lub od możliwości ustanowienia odrębnej własności lokalu w budynku mieszkalnym. Na poparcie tego poglądu Wnioskodawca przytoczył wyrok WSA w Gdańsku z 10 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 211/11, w którym Sąd orzekł , iż fakt, że lokal mieszkalny i piwnica nie będąca pomieszczeniem przynależnym, a stanowiąca odrębny przedmiot własności, oba wyodrębnione w ramach jednego budynku mieszkalnego, nie może stanowić podstawy zastosowania do tych dwóch przedmiotów opodatkowania różnych stawek podatku od nieruchomości. Zdaniem Sądu wykładnia art. 5 ust. 1 pkt 2 lit a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych powinna uwzględniać przewidziane w tym przepisie funkcje wypełniane przez podlegające opodatkowaniu lokale tj. związane, w szerokim tego słowa znaczeniu, z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych, a nie stosunki o charakterze cywilnoprawnym. Usytuowanie komórek lokatorskich, czy garaży pozwala na dogodną organizację zamieszkiwania i już z tej przyczyny powinny być one opodatkowane według stawki dla lokali mieszkalnych.
W dalszej kolejności Wnioskodawca powołał się na wykładnię literalną (słownikową), zgodnie z którą budynek mieszkalny to budynek służący, przeznaczony, nadający się do mieszkania, zamieszkiwania. Także w doktrynie prawa podatkowego za budynek mieszkalny uważa się całość pomieszczeń mieszczących się w bryle budynku, związanych z szeroko pojmowaną funkcją zamieszkiwania. W skład budynku mieszkalnego wchodzą więc nie tylko pomieszczenia mieszkalne, ale także pomieszczenia przynależne do tego budynku, w tym także garaż, kotłownia oraz komórki lokatorskie.
Ponadto Wnioskodawca zwraca uwagą na fakt, iż podstawowym kryterium stanowiącym o zaliczeniu budynku do poszczególnych kategorii budynków jest dokumentacja architektoniczno-budowlana danego obiektu.
W przypadku budynków mieszkalnych, znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy, stawką podatku od nieruchomości – inną niż stawka przewidziana dla budynków mieszkalnych – można opodatkować jedynie te budynki mieszkalne oraz ich części, które są w posiadaniu przedsiębiorcy i są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, z tym że warunki te muszą być spełnione łącznie.
W związku z tym, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie precyzuje pojęcia „zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej” Wnioskodawca odnosi się do wykładni językowej tego pojęcia (popartej definicją słownikową) zgodnie z którą „zająć” oznacza:
Spółka nie używa posiadanego budynku ani żadnej jego części, nie korzysta z nich oraz nie zapełnia niczym jego powierzchni.
W związku z powyższym Spółka uważa, że jest posiadaczem części budynku mieszkalnego, bądź poszczególnych lokali wyodrębnionych w ramach tego budynku, jednak nigdy sam budynek jak również żadna jego część, czy wyodrębniony lokal nie jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej.
Z kolei grunt, na którym posadowiony jest taki budynek powinien być opodatkowany wg stawki przewidzianej dla gruntów pozostałych.
V
Wydając interpretację indywidualną z dnia 27 lipca 2015 r. Nr PD-01.3120.8.13.2011.GK, Prezydent Miasta Krakowa uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. W uzasadnieniu przyjęto ocenę prawną przedstawioną w powołanych wyżej wyrokach sądów wydanych w niniejszej sprawie tj.: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 3 grudnia 2012r. sygn. akt I SA/Kr 1533/12 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 marca 2015r. sygn. akt II FSK 883/13. Dlatego w ślad za oceną sądów stwierdzono, że opisywane we wniosku lokale niemieszkalne – garaże (miejsca postojowe), komórki i lokale użytkowe stanowiące odrębną, stosownie do art. 3 ust. 5 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "e" u.p.o.l., podlegają opodatkowaniu według stawek właściwych dla tzw. budynków lub ich części pozostałych, a nie budynków mieszkalnych, jak twierdzi Wnioskodawca (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "a" u.p.o.l.), natomiast grunt pod budynkiem - co nie było kontestowane - podlega opodatkowaniu w/g stawki dla gruntów pozostałych.
VI
Po zapoznaniu się z aktami sprawy Prezydenta Miasta Krakowa zważył, co następuje.
Interpretacja indywidualna z dnia 27 lipca 2015r. nie jest prawidłowa.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j.: Dz. U. z 2010 r. Nr 95 poz. 613 z późn. zm. – dalej u.p.o.l.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.). Stawki podatku od nieruchomości ustala rada gminy w drodze uchwały i zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.o.l. nie mogą przekroczyć określonego pułapu w podziale na stawki przewidziane między innymi dla budynków lub ich części:
Z przytoczonego powyżej przepisu art. 2 ust. 1 u.p.o.l. wynika, że przedmiotem opodatkowania są budynki lub ich części. Pojęcia „budynki lub ich części” ustawodawca konsekwentnie używa także w powoływanych wyżej przepisach dotyczących określenia podstawy opodatkowania (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.) oraz podziału na konkretne rodzaje stawek (art. 5 ust. 1 u.p.o.l.). Dokonując wykładni tych przepisów organ podatkowy dochodzi do wniosku, że w art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w istocie wymienione zostały dwa odrębne przedmioty opodatkowania tj. „budynki” (traktowane jako całość) oraz „części budynków”. Oznacza to, że „część budynku” może stanowić odrębny przedmiot opodatkowania w sytuacji gdy, ta część jest prawnie wyodrębniona z budynku i stanowi odrębny przedmiot własności. Takie rozumienie przepisu dotyczącego przedmiotu opodatkowania zbieżne jest chociażby z definicją nieruchomości zawartą w art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą „nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.”
Odrębność prawno-podatkową samodzielnych wyodrębnionych lokali w budynku mieszkalnym potwierdził także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 listopada 2015r. sygn. akt II FSK 2521/13, gdzie powołując się na uchwałę NSA z dnia 27 lutego 2012r. sygn. akt II FPS 4/11 stwierdził, „iż przyjęty w art. 2 ust. 1 u.p.o.l. sposób określenia przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości uprawnia do stwierdzenia, że garaże mogą podlegać opodatkowaniu przy założeniu, że stanowią one odrębny budynek, bądź też część budynku. Ustawa w art. 2, określającym przedmiot opodatkowania, nie wymienia odrębnej własności lokalu, jako kategorii przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości. O wyodrębnionej własności lokalu mowa jest z kolei w art. 3 ust. 4 i 5 u.p.o.l. NSA poddając analizie sposób rozumienia pojęć "budynek" i "budynek mieszkalny" w kontekście przepisów u.p.o.l. i przepisów prawa budowlanego, a także omawiając art. 21 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz odnośne regulacje zawarte w rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków stwierdził że kluczowym dla rozstrzygnięcia sprawy jest przesądzenie, czy garaż stanowiący część budynku mieszkalnego, będący odrębną nieruchomością, stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a w konsekwencji może podlegać odmiennemu reżimowi opodatkowania niż budynek mieszkalny, zaś odpowiedź na powyższe pytanie zawarta jest w art. 3 ust. 4 u.p.o.l. Nieruchomość lokalowa na podstawie tego przepisu, w powiązaniu z treścią art. 3 ust. 5 u.p.o.l., uznana została za odrębny przedmiot opodatkowania. Odrębność ta pozwala na różne opodatkowanie, w zależności od charakteru lokalu, który może być mieszkalny, pozostały, bądź przeznaczony na działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 5 ust. 1 u.p.o.l. Z uwagi na to, że własność lokali może stanowić odrębny od innych części budynku przedmiot opodatkowania, koniecznym było, zdaniem NSA, przywołanie przepisów ustawy o własności lokali. Przepis art. 2 ust. 1 tej ustawy wskazuje, że samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, mogą stanowić odrębne nieruchomości. Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. W ust. 4 art. 2 wskazano także, że do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane "pomieszczeniami przynależnymi". Z powyższych przepisów należy wyprowadzić wniosek, że garaż może stanowić pomieszczenie przynależne do samodzielnego lokalu mieszkalnego, albo może stanowić odrębną własność lokalową. W pierwszej z tych sytuacji, nie będzie stanowił odrębnego, od samodzielnego lokalu mieszkalnego, przedmiotu opodatkowania. Będzie zatem podlegał opodatkowaniu tak jak lokal mieszkalny. Dotyczy to wszystkich tych sytuacji, w których nie wyodrębniono prawnie własności lokalowej, np. miejsce postojowe w hali garażowej z podziałem quoad usum. W sytuacji, gdy garaż został wyodrębniony jako lokal o innym niż mieszkalnym przeznaczeniu, stanowiącym odrębną nieruchomość i odrębny przedmiot opodatkowania, nie dzieli losu budynku lub jego części (mieszkalnego bądź pozostałego). Uwzględniając kryterium zaspokojenia podstawowych potrzeb mieszkaniowych właściciela i osób mu bliskich, trzeba uznać, że garaż nie spełnia funkcji mieszkalnych. W sytuacji, gdy stanowi on odrębny od innych części budynku, przedmiot opodatkowania nie dzieli losu innych części tego budynku (mieszkalnych), nawet jeżeli cały budynek ma charakter mieszkalny. NSA dodał, iż za przyjęciem stanowiska, że garaż (lokal) stanowiący odrębną własność podlega innemu (wyższemu) opodatkowaniu, niż garaż będący przynależnością lokalu mieszkalnego, przemawiają także względy wykładni celowościowej. Generalnie, w polskim systemie prawa podatkowego preferencje przyznano budownictwu mieszkaniowemu i zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych obywateli. W podatku od nieruchomości realizacja tej preferencji wyraża się tym, że domy i lokale mieszkalne opodatkowane są według stawek najniższych. W art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l. ustawodawca przewidział niższą stawkę podatkową dla podatników posiadających majątek przeznaczony do celów mieszkalnych w stosunku do osób, które przykładowo, zajmują budynki na prowadzenie działalności gospodarczej i podlegają w myśl art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. opodatkowaniu według stawek najwyższych. Zastosowanie do garaży stanowiących odrębny przedmiot opodatkowania (odrębna własność lokali), jako części budynków mieszkalnych preferencyjnej stawki podatkowej z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) u.p.o.l. stanowiłoby wyłom w stosowaniu najniższej stawki podatkowej dla lokali ściśle spełniających kryterium lokali mieszkalnych. Nie stwierdzono też, aby zróżnicowanie stawek podatku od garaży w zależności od tego, czy są one lokalem stanowiącym odrębną własność, a w konsekwencji odrębny przedmiot opodatkowania, czy stanowią jedynie przynależność lokalu mieszkalnego, stanowiło naruszenie konstytucyjnej zasady równości wobec prawa wyrażonej w art. 32 Konstytucji RP.”
Wnioskodawca wskazuje wprost, że komórki lokatorskie, lokale użytkowe oraz garaże są samodzielnymi, wyodrębnionymi lokalami niemieszkalnymi.
W związku z powyższym należy uznać, że prawna odrębność lokali mieszkalnych oraz lokali niemieszkalnych w tym garażu stanowiących odrębny od lokalu mieszkalnego przedmiot własności upoważnia do odrębnego potraktowania lokalu i garażu z prawnopodatkowego punktu widzenia.
W opinii organu podatkowego wyodrębnione lokale zaklasyfikowane jako niemieszkalne nie mogą być potraktowane jako pełniące funkcję mieszkalną. Fakt, że lokal zaklasyfikowany jako niemieszkalny stanowi część budynku mieszkalnego nie świadczy w jakikolwiek sposób o jego funkcji mieszkalnej. Należy bowiem wskazać, że według poglądów doktryny i orzecznictwa za kryterium decydujące o zakwalifikowaniu danej nieruchomości do kategorii budynków mieszkalnych uznaje się faktyczne przeznaczenie danego budynku i jego wykorzystanie na cele mieszkalne. Skoro bowiem ustawodawca rozdzielił przedmiot opodatkowania wskazując na sposób wykorzystania budynku lub jego części, to określeniu sposobu wykorzystania budynku lub jego części należy nadać jurydyczne znaczenie.
Organ podatkowy nie podziela poglądu Wnioskodawcy sprowadzającego się do tego, że usytuowanie komórek lokatorskich, czy garaży (stanowiących odrębny przedmiot własności) pozwala na dogodną organizację zamieszkania i już tej przyczyny powinny one być opodatkowane według stawki jak dla lokali mieszkalnych.
Odnosząc się do wskazywanego przez Wnioskodawcę wyroku NSA z 22 lipca 2009 r. sygn. akt II FSK 460/08 należy wskazać, że wnioski z niego płynące spotkały się z krytyką doktryny ( Grzegorz Dudar – „Opodatkowanie budynków mieszkalnych znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy – glosa do wyroku NSA z 22 lipca 2009 r. (sygn. akt II FSK 460/08), opubl. w „Przegląd Podatków Lokalnych i Finansów Samorządowych Nr 10(104) październik 2009 r.). Z glosy do cytowanego wyroku wynika jednoznacznie, że „w sytuacji wyodrębnienia lokali w budynku mieszkalnym opodatkowaniu podlegają poszczególne lokale (mieszkalne, użytkowe, garaże) oraz części wspólne takiego budynku, a nie cały budynek. Przyjąć należy, iż w takiej sytuacji jedynie lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniami przynależnymi są opodatkowane według stawek właściwych dla budynków i lokali mieszkalnych, natomiast pozostałe lokale niemieszkalne powinny być opodatkowane według stawek przewidzianych dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (jeżeli znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy) lub według stawek pozostałych.”
Należy podkreślić, że za budynki związane z działalnością gospodarczą należy uznać wszelkie budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy z wyjątkiem budynków mieszkalnych (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.). Z tego wynika, że w sytuacji gdy przedsiębiorca posiada budynki lub ich części i nie są to budynki lub ich części mieszkalne to zastosowanie znajdzie stawka jak dla związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Argument, iż przedmiot opodatkowania jest produktem finalnym przedsiębiorcy, przeznaczonym tylko do sprzedaży nie ma w świetle powołanego wyżej przepisu istotnego znaczenia.
W związku z powyższym organ podatkowy stoi na stanowisku, że wyodrębnione lokale niemieszkalne takie jak: komórki lokatorskie, lokale użytkowe lub garaże znajdujące się w budynku zakwalifikowanym jako mieszkalny i będące własnością przedsiębiorcy powinny być opodatkowane według stawki jak dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
W odniesieniu do właściwej stawki dla gruntów na którym posadowiony jest budynek mieszkalny w którym wyodrębniono poszczególne lokale niemieszkalne, należy uznać że zastosowanie będzie miała stawka jak dla budynków pozostałych.
W związku z tym, stanowisko przedstawione we wniosku odnoszące się do stawki dla budynków lub ich części jest nieprawidłowe.
VI
Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.
Wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa zmienia wydaną przez ten organ interpretację indywidualną, na podstawie art. 14j § 2a Ordynacji podatkowej, a do zmiany stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zmiany interpretacji przez Ministra Finansów (art. 14j § 3 Ordynacji podatkowej).
Stanowisko zajęte przez organ podatkowy w niniejszej interpretacji, dotyczące opodatkowania podatkiem od nieruchomości wyodrębnionych lokali o charakterze niemieszkalnym znajdujących się w obrębie budynku mieszkalnego i będącego w posiadaniu przedsiębiorcy, najwyższą stawką przeznaczoną dla budynków lub ich części związanych w prowadzeniem działalności gospodarczej, znajduje potwierdzenie w jednolitym orzecznictwie sądów administracyjnych tj. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 listopada 2015r. sygn. akt II FSK 2521/13, z dnia 5 listopada 2015r. sygn. akt II FSK 2214/15, z dnia 10 lutego 2015r.: sygn. akt II FSK 28/13, sygn. akt II FSK 29/13, sygn. akt II FSK 30/13, sygn. akt II FSK 31/13.
W konsekwencji należało z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.
Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stany faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.
Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.