interpretacja 133

 

Rodzaj dokumentu	interpretacja indywidualna
Sygnatura	PD-03-1.3120.8.13.2016.GK
Data	2016.10.24
Autor	Prezydent Miasta Krakowa
Istota interpretacji	Podatek od nieruchomości – nowa budowla
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

 

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 26 lipca 2016 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego:

1. w zakresie pytania pierwszego jest nieprawidłowe,

2. w zakresie pytania drugiego jest nieprawidłowe.

 

 

UZASADNIENIE

 

I

Wnioskiem z dnia 26 lipca 2016 r. (…) sp. z o. o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Spółka, Wnioskodawca) zwróciła się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

Wnioskodawca przedstawił zaistniały stan faktyczny, zgodnie z którym Spółka nabyła, w drodze umowy sprzedaży, zawartej w dniu 16 marca 2016 r. nieruchomość, składającą się z działki o nr (…), o powierzchni 1725 m2, położonej w Krakowie, obręb (…), dla której Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza, IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Księgę Wieczystą nr (…), zabudowanej - stanowiącym odrębny przedmiot własności - budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym położonym pod adresem ewidencyjnym Kraków, ul. (…) wraz z budowlami.

Ostatni wpis w dzienniku budowy informujący o zakończeniu budowy datowany jest na grudzień 2015 roku. Wniosek o wydanie decyzji pozwolenia na użytkowanie obiektu został złożony w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego w Krakowie - Powiat Grodzki w dniu (…)12.2015 r. Decyzja (nr (…)) udzielająca pozwolenia na użytkowanie została wydana w dniu (…).01.2016 r. przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie Powiat Grodzki i stała się ostateczna z dniem (…)02.2016 r. Lokale mieszkalne zostały ostatecznie wykończone w marcu 2016 r.

Użytkowanie budynku i budowli rozpoczęto po ich ostatecznym wykończeniu oraz po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie.

Budynek i budowle, na dzień 1 stycznia 2016 r., nie były wprowadzona do ewidencji środków trwałych i nie podlegały amortyzacji.

Budynek i budowle nie znajdują się w katalogu obiektów zawartym w przepisach art. 4 ust. 4 do 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Deklaracja na podatek od nieruchomości na rok 2016 została złożona przez Spółkę w dniu 30.03.2016 r. Deklaracja ta uwzględnia zarówno podatek za grunt, jak i za powierzchnie użytkowe budynku i budowle.

Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem lokali mieszkalnych i użytkowych znajdujących się m.in. w przedmiotowym budynku.

 

 

II

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię art. 6 ust. 2 oraz art. 6 ust. 2 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych  (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) poprzez odpowiedź na następujące pytania:

1) Czy obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości za powierzchnię użytkową budynku i budowle powstanie od dnia 1 stycznia 2017 roku?

2) Czy zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za budowle za rok 2016 — przy przyjęciu, iż już wtedy powstał obowiązek podatkowy - wyniesie zero złotych?

 

III

Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, zgodnie z którym w zakresie pytanie pierwszego Spółka uważa, że w związku z tym, że: pozwolenie na użytkowanie zostało wydane w 2016 roku, a ponadto lokale mieszkalne zostały ostatecznie wykończone także w 2016 roku, a tym samym użytkowanie budynku rozpoczęto w 2016 roku - to obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości za powierzchnię użytkową budynku i budowle powstaje od stycznia 2017 roku.

Spółka wskazuje, iż zgodnie z przepisem art. 6 ust. 2 u.p.o.l., jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem. Termin „zakończenie budowy" nie został zdefiniowany w przedmiotowej ustawie, jak również nie znajduje definicji prawnej w przepisach prawa budowlanego. W ocenie Spółki, zdarzeniem, jakie przesądza o zakończeniu budowy jest uprawomocnienie się decyzji o pozwoleniu na użytkowanie, a to z tego względu, iż konsekwencją wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie może być wydanie decyzji nakazującą przywrócenie stanu poprzedniego i rozbiórkę wykonanych prac - a tym samym, przy przyjęciu iż moment powstania obowiązku podatkowego równoważny jest np. z ostatnim wpisem w dzienniku budowy, może doprowadzić do sytuacji, iż przedmiot opodatkowania może zostać rozebrany. Równocześnie ustalenie podstawy opodatkowania budynku, tj. jego powierzchni użytkowej, winien być dokonany już po uzyskaniu decyzji o pozwoleniu na użytkowanie, aby był on w pełni odpowiadający stanowi prawnemu i faktycznemu.

 

W zakresie punktu drugiego Spółka podtrzymuje stanowisko wyrażone powyżej, iż obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości dotyczącym budowli powstanie w dniu 1 stycznia 2017 r. Jednakże, nawet przy uznaniu, iż powstanie on już w roku 2016, to Spółka uważa, iż kwota zobowiązania podatkowego za rok 2016 wynosi 0 zł, a to z uwagi na fakt, iż wartość budowli na dzień 1 stycznia 2016 r. wynosiła 0 zł.

Spółka wskazuje, iż zgodnie z przepisem art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. podstawę opodatkowania dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej stanowi, z zastrzeżeniem ust. 4-6 - wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne. Przedmiotowe budowle nie zaliczają się zaś do katalogu wymienionego w art. 4 ust. 4-6 u.p.o.l.

Podkreślić więc należy, iż ze względu na obowiązujące przepisy koniecznym było uzyskanie pozwolenia na użytkowanie w formie decyzji, która to decyzja stała się ostateczna w dniu 17 lutego 2016 r., co dopiero pozwoliło by, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na przyjęcie budowli do używania i ujęcie jej jako środka trwałego w prowadzonej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, określenie wartości, a następnie amortyzację.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 kwietnia 2011 r., II FSK 2027/09 rozstrzygając spór, czy organ może weryfikować wartość początkową (z ewidencji środków trwałych) budowli, która zgodnie z właściwymi przepisami o podatkach dochodowych miała być wartością rynkową wnoszonych aportów wskazał wyraźnie: "Zasadą jest, że podstawę opodatkowania budowli stanowi ich wartość ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie «wartość ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego» wskazuje jednoznacznie, że chodzi tu o «wartość stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji na potrzeby podatkowe, którą określają ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreślenia wymaga, że art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. stanowi, że podstawę opodatkowania stanowi wartość budowli. Zatem ustawodawca dla celów podatku od nieruchomości nie nakazuje ustalać podstawy opodatkowania, wskazuje pewien określony stan faktyczny «wartość budowli» od którego należy obliczyć podatek stanowiący wskazany w ustawie procent tej wartości. Z treści przytoczonych wyżej przepisów należy także wyprowadzić wniosek, że podatnik nie może wedle swego uznania ustalać podstawy opodatkowania, przyjmując wartość rynkową. Owa wartość rynkowa określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego może stanowić podstawę opodatkowania, o ile od budowli lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych ".

Stanowisko zgodne ze stanowiskiem wyrażonym przez Spółkę w niniejszym wniosku prezentuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w wyroku z dnia 9 stycznia 2014 r., w sprawie I SA/Kr 1744/13, wskazując, iż: „nawet jeśli zostaną zakończone prace inwestycyjne dotyczące budowli, ale wciąż nie wydano dla niej pozwolenia na użytkowanie i nie została ona z tego powodu wprowadzona do rejestru środków trwałych, to nie jest ona obciążona podatkiem od nieruchomości. "

Reasumując, Spółka uważa, iż - nawet przy przyjęciu powstania obowiązku podatkowego w roku 2016 - skoro na dzień 1 stycznia 2016 r. budowle nie były ujęte w ewidencji środków trwałych, to powinny zostać wykazane jako przedmiot opodatkowania z podaniem jej wartości jako "0" zł, co skutkowałoby brakiem jej opodatkowania za 2016 r., ponieważ podatek nie mógł przekształcić się w zobowiązanie podatkowe ze względu na brak ustalenia jednego z elementów konstrukcyjnych tj. podstawy opodatkowania.

 

 

 

IV

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 716 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

            Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).

Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l.).

            Podatnikami podatku od nieruchomości są między innymi osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące użytkownikami wieczystymi nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).

Co do zasady, obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku (art. 6 ust. 1 u.p.o.l.).

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.o.l. jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że rozpoczęcie użytkowania budynku i budowli nastąpiło po uzyskaniu decyzji o pozwoleniu na użytkowanie (27 stycznia 2016r.) i po ich ostatecznym wykończeniu.

Natomiast istotną sprawą dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego jest stwierdzenie kiedy nastąpiło zakończenie budowy.

            „W związku z tym, iż termin "zakończenie budowy" nie został wyjaśniony na gruncie u.p.o.l., a jego rozumienie potoczne powodować może sporo wątpliwości, sprecyzowanie tego pojęcia wymaga sięgnięcia do pr. bud., regulującego działalność polegającą na budowie obiektów budowlanych. Należy podkreślić, iż akt ten również nie zawiera definicji zakończenia budowy. Na podstawie jednak analizy poszczególnych przepisów rozdziału 5 tego aktu można ustalić moment, który decyduje o zakończeniu budowy. Z art. 54 pr. bud. wynika, że inwestor, który wybudował na podstawie pozwolenia na budowę obiekt budowlany, powinien zawiadomić organ administracji architektoniczno-budowlanej o zakończeniu budowy. Dokumenty niezbędne do załączenia do zawiadomienia o zakończeniu budowy obiektu budowlanego określa art. 57 ust. 1-3 pr. bud. W tym przepisie stwierdza się m.in., że do zawiadomienia o zakończeniu budowy obiektu budowlanego inwestor obowiązany jest dołączyć oryginał dziennika budowy, oświadczenie kierownika budowy o doprowadzeniu do należytego stanu i porządku terenu budowy, a także - w razie korzystania - ulicy, sąsiedniej nieruchomości, budynku lub lokalu. Do zawiadomienia powinno zostać dołączone oświadczenie kierownika o zgodności wykonania obiektu budowlanego z projektem, warunkami pozwolenia na budowę, przepisami i obowiązującymi polskimi normami. Nie są to jednak wszystkie informacje, które powinny być złożone razem z zawiadomieniem o zakończeniu budowy. Należy podkreślić, iż z pewnością zakończenie budowy nastąpi, gdy zostało złożone zawiadomienie o zakończeniu budowy spełniające ww. warunki. Złożenie tego zawiadomienia nie jest jednak konieczne do uznania, iż nastąpiło faktyczne zakończenie budowy. Wystarczy, że będą spełnione warunki upoważniające do złożenia tego zawiadomienia. Innymi słowy, spełnienie warunków, o których mowa w art. 57 ust. 1 i 2 pr. bud., przesądza, iż nastąpiło zakończenie budowy (Komentarz do art. 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, L. Etel, SIP LEX).

Podobny pogląd został powtórzony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1228/12 (SIP Legalis), gdzie stwierdzono, że „artykuł 6 ust. 2 PodLokU stanowiąc o okolicznościach, od których uzależniony jest obowiązek podatkowy, używa określenia zakończenie budowy oraz rozpoczęcie użytkowania obiektu budowlanego, ale chodzi wyłącznie o stan faktyczny powodujący moment rozpoczęcia obowiązku podatkowego. Zgodnie z tym przepisem, powstanie obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości uzależnione jest bowiem od faktu zakończenia prac związanych ze wznoszeniem obiektu budowlanego lub od rozpoczęcia jego użytkowania przed ostatecznym zakończeniem robót - a więc powstanie obowiązku podatkowego nie jest uwarunkowane uzyskaniem prawa do użytkowania budynku (por. M. Ślifirczyk, Moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości, "Monitor Podatkowy" 2003, nr 1, s. 18). Związane jest to z faktem, że według przepisów ustawy - Prawo budowlane rozpoczęcie użytkowania następuje zawsze po zakończeniu budowy, co przeczyłoby sensowi rozwiązania, o którym mowa w art. 6 ust. 2 PodLokU (por. L. Etel, Podatek od nieruchomości, rolny, leśny, Warszawa 2003, s. 206 i n.).”

Zatem uzasadniony jest pogląd, że „zakończenie budowy” w kontekście powstania obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości, należy wiązać ze stanem faktycznym, a nie utożsamiać z formalnym potwierdzeniem tego stanu jakim jest wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Stan taki łączony jest już z momentem złożenia dokumentów wymaganych do uzyskania pozwolenia na użytkowanie i potwierdzany decyzją (po uprzedniej kontroli).

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji ostatni wpis w dzienniku budowy pochodzi z grudnia 2015 r., natomiast wniosek o wydanie decyzji w przedmiocie pozwolenia na użytkowanie obiektu został złożony w dniu 30.12.2015 r.

W opinii organu podatkowego zakończenie budowy nastąpiło niewątpliwie w 2015 r. datę 15 grudnia 2014 r. to właśnie w tej dacie inwestor uznał, że budowa jest zakończona i może złożyć wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie.

Wszelkie czynności po tej dacie (wykańczanie lokali mieszkalnych) nie miały charakteru prac budowlanych dających podstawę uznać, że za moment zakończenia budowy należy uznać inny niż wskazany wyżej termin.

Skoro zakończenie budowy nastąpiło w 2015 r., zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.o.l. obowiązek podatkowy w zakresie budynku i budowli powstał od 1 stycznia 2016 r.

Organ podatkowy działając w oparciu o treść przepisów i obowiązujące orzecznictwo na dzień złożenia wniosku uznaje, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie powstania obowiązku podatkowego od budynku i budowli, nie jest prawidłowe.

 

 

V

 

Zgodnie z art. 2 ust. 1 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem (art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.).

Budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).

 

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. podstawę opodatkowania w przypadku budowli stanowi wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.

 

Jeżeli obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od budowli powstał w ciągu roku podatkowego - podstawą opodatkowania jest wartość stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 4 ust. 3 u.p.o.l.).

Natomiast w przypadku gdy od budowli lub ich części nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa, określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 4 ust. 5 u.p.o.l.).

 

Przepis art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w zakresie pojęcia "wartość" odsyła w brzmieniu początkowym do jej rozumienia w przepisach o podatkach dochodowych.

 

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014r. poz. 851 z późn. zm. – dalej: u.p.d.o.p.) „amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

            Warto podkreślić, że podatnicy mają obowiązek dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ww. składników majątku, których wartość początkowa przekracza 3.500 zł (a contrario art. 16d ust.1 u.p.d.o.p.).

            Wartością początkową jest wartość wytworzenia (art. 16g ust. 1 pkt 2 u.p.o.d.p.).

Budowle, zgodnie z art. 16d ust. 2 u.p.d.o.p. wprowadza, się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do użytkowania.

Wprowadza się do ewidencji środki trwałe kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Na gruncie podatku dochodowych w odniesieniu do środków trwałych będących obiektami budowlanymi za „kompletny i zdatny do użytku” przyjmuje się obiekt budowlany po uzyskaniu decyzji udzielającej pozwolenia na użytkowanie (por. wyrok WSA w Poznaniu sygn. akt. I SA/Po 467/10, publ. CBOSA).

Oczywistym jest zatem, że środki trwałe podlegające amortyzacji mogą być wprowadzane do ewidencji środków trwałych w różnych okresach roku.

Powyższa zasada nie ma jednak nic wspólnego z ustalaniem podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości w przypadku nowych budowli.

Norma prawna wyrażona w art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. nie uzależnia bowiem istnienia podstawy opodatkowania od rozpoczęcia amortyzacji. Norma ta wskazuje jedynie sposób ustalania wartości będącej podstawą opodatkowania, posługując się przepisami o podatku dochodowym i korzystając z instytucji przewidzianych w tych przepisach.

W przypadku zakończenia budowy tak jak w rozpoznawanej sprawie końcem roku 2015 od razu znana była wartość wytworzenia, będąca podstawą amortyzacji. Fakt, iż rozpoczęcie dokonywania odpisów amortyzacyjnych na potrzeby przepisów o podatku dochodowym było możliwe dopiero po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie, nie ma przełożenia na obowiązki podatnika w zakresie podatku od nieruchomości.

Skoro podatnik zakończył budowę w roku 2015, czego potwierdzeniem jest złożenie wniosku o pozwolenie na użytkowanie, już w tej dacie był znany koszt wytworzenia środka trwałego – zatem znana była wartość o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

Przeprowadzona wykładnia językowa zdaniem organu podatkowego nie zostawia żadnych wątpliwości co do znaczenia norm prawnych zawartych we wskazanych wyżej przepisach.

Odnosząc się do reguł wykładni systemowej można jedynie stwierdzić, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych zawiera swój autonomiczny opis podstawy opodatkowania, jednak w zakresie sposobu ustalania tej podstawy odsyła do przepisów dotyczących podatków dochodowych. Taka konstrukcja jest oczywiście dopuszczalna i często stosowana przez ustawodawcę. Zastosowany zabieg legislacyjny nie pozostawia pomimo tego wątpliwości co do zakresu stosowania konkretnych przepisów i nieuzasadnione jest wiązanie możliwości ustalenia podstawy opodatkowania na potrzeby podatku od nieruchomości od rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od danej budowli.

Dokonując w końcu wykładni celowościowej należy podkreślić, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych zawiera własne i jednoznaczne uregulowania dotyczące powstania obowiązku podatkowego w przypadku nowych budowli. Zakładając racjonalność ustawodawcy w tworzeniu przepisów prawa, należy założyć, że przepisy te są kompletne i pozwalają na opodatkowanie w sposób zapewniający realizację zasady równości i powszechności opodatkowania. Wykładni art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. należy także dokonywać w sposób który zagwarantuje realizację tych zasad. Gdyby przyjąć wykładnię proponowaną przez Wnioskodawcę, oznaczałoby to, że ustawodawca niepoprawnie sformułował przepisy dotyczące powstania obowiązku podatkowego, ponieważ różnicowałby jego powstanie (i sytuację podatników) w zależności od tego czy od budowli dokonuje się bądź nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

W pierwszym przypadku byłaby to 1 stycznia roku następnego (zdaniem Wnioskodawcy) po chwili rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych – co stoi w zupełniej sprzeczności z treścią art. 6 ust. 2 u.p.o.l. Trudno bowiem wyobrazić sobie konstrukcję w której powstaje obowiązek podatkowy ale w pierwszym roku podstawa opodatkowania wynosi 0 zł.

W drugim przypadku, gdy podatnicy nie muszą dokonywać odpisów amortyzacyjnych (np. gdy wartość budowli jest niższa niż 3500 zł) powstanie obowiązku podatkowego byłoby zgodne z treścią art. 6 ust. 2 ponieważ na dzień zakończenia budowy zawsze jest możliwe określenie wartości rynkowej.

Termin „zakończenie budowy” nie miałby w takim przypadku żadnego normatywnego znaczenia przynajmniej w pierwszym przykładzie.

 

Odnosząc się do przywołanego we wniosku wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2011r. sygn. II FSK 2027/09 należy zauważyć, że dotyczył on zupełnie innego problemu prawnego niż tego który jest przedmiotem interpretacji. Z wyroku wynika bowiem, kiedy można do określenia wartości budowli podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zastosować wartość rynkową. W sprawie będącej przedmiotem interpretacji organ podatkowy stoi na stanowisku, że podstawę opodatkowania budowli opisanych we wniosku powinna stanowić wartość, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., a nie wartość rynkowa.

Podobnie w wskazanym przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 stycznia 2014r. sygn. I SA/Kr 1744/13, nie odnoszono się do kwestii możliwości ustalenia podstawy opodatkowania w sposób przewidziany w art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., a jedynie przesądzono, że niedopuszczalne jest w takim przypadku powoływanie się na wartość rynkową. Dodatkowo organ podatkowy dokonując analizy treści tego wyroku w oparciu o tekst zawarty w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, stwierdza, że nie ma w nim cytowanego we wniosku stwierdzenia: „nawet jeśli zostaną zakończone prace inwestycyjne dotyczące budowli, ale wciąż nie wydano dla niej pozwolenia na użytkowanie i nie została ona z tego powodu wprowadzona do rejestru środków trwałych, to nie jest ona obciążona podatkiem od nieruchomości.”

 

            Ze względu na powyższe organ uznaje, iż stanowisko Wnioskodawcy dotyczące powstania zobowiązania podatkowego za 2016r. w zakresie budowli opisanych we wniosku w kwocie 0 zł, jest nieprawidłowe.

 

 

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.