Rodzaj dokumentu       interpretacja indywidualna

Sygnatura                   PD-03-1.3120.8.15.2017.GK

Data                           2018.02.09

Autor                          Prezydent Miasta Krakowa

Istota interpretacji       Podatek od nieruchomości – zwolnienie kościelnych osób prawnych

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.).

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku złożonego do Dyrektora Krajowej Informacji Podatkowej w dniu 15.11.2017 r. i przekazanego zgodnie z właściwością do Prezydenta Miasta Krakowa w dniu 15.12.2017 r., o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego oraz postawionego pytania jest nieprawidłowe.

 

 

 

UZASADNIENIE

 

I

W dniu 15.11.2017 r. do Dyrektora Krajowej Informacji Podatkowej wpłynął wniosek (...) S.A. w Krakowie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

Organ ten uznając się za niewłaściwy w sprawie w dniu 15.12.2017 r. przekazał wniosek organowi właściwemu tj. Prezydentowi Miasta Krakowa.

Opłata za wydanie interpretacji wpłynęła w dniu 9 stycznia 2018 r.

 

Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego, zgodnie z którym prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem jest produkcja i sprzedaż opakowań z tworzyw sztucznych (PKD 22.22.Z) przy ul. (...) w Krakowie, sprzedaż prowadzona jest na terenie całego kraju, jak i poza jego granicami. Spółka jest właścicielem hali namiotowej, będącej tymczasowym obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy z 7 lipca 1994 r.- Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r.nr 243, poz. 1623 ze zm.). Zadaszenie namiotowe pełni funkcję magazynu w prowadzonej działalności gospodarczej i przeznaczone jest do dystrybucji wyrobów gotowych Spółki. Przedmiotowa hala jest halą z profili aluminiowych ze wstawkami stalowymi, styka się z podłożem poprzez kotwy aluminiowe, z zadaszeniem dwuspadowym. Poszycie ścian, dachu, oraz dwóch trójkątów szczytowych wykonane jest z materiału poliestrowego powlekanego PCV. Przedmiotowa hala nie jest wydzielona z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, przymocowana jest do podłoża za pomocą kotw wbitych w grunt, które nie są zabetonowane. Namiot może być przeniesiony bez uszkodzenia konstrukcji w inne miejsce spełniając dotychczasowe funkcje.

 

 

 

II

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych, poprzez odpowiedź na pytanie: Czy na Spółce ciąży obowiązek podatkowy w zakresie opodatkowania hali namiotowej, w szczególności czy podatek od nieruchomości za wyżej wymienioną halę jest należny i czy powinien być płacony?

 

 

III

Zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy, hale namiotowe nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010r. nr 95, poz. 613 ze zm.), zwanej dalej u.p.o.l., gdyż stanowią tymczasowe obiekty budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 1 u.p.o.l., opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące obiekty budowlane: grunty, budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wyliczenie to ma charakter zamknięty, co wskazuje, że przepisy nie przewidują możliwości opodatkowania podatkiem od nieruchomości żadnej innej kategorii obiektów. Definicję budynku znajdziemy w art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., a budowli w art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. Przywołane definicje odnoszą się do pojęcia obiektu budowlanego zawartego w art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego. Powyżej przytoczone przepisy jednoznacznie wskazują, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, obiekty budowlane w rozumieniu prawa budowlanego, które są budynkami lub budowlami według u.p.o.l. oraz urządzenia budowlane w rozumieniu prawa budowlanego. W związku z tym, że definicja obiektu budowlanego w prawie budowlanym odwołuje się do takich pojęć jak budynek, budowla i obiekt małej architektury, dla celów podatku od nieruchomości istotne są również definicje ustanowione w prawie budowlanym. Jeśli dany obiekt nie stanowi budowli, budynku lub obiektu małej architektury w rozumieniu prawa budowlanego, wskutek czego nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (nie dotyczy to gruntów i urządzeń budowlanych, które są opodatkowane podatkiem od nieruchomości, pomimo że nie stanowią obiektu budowlanego w rozumieniu prawa budowlanego).

W odniesieniu do hal namiotowych do rozstrzygnięcia pozostaje kwestia ustalenia, czy stanowią one obiekt budowlany będący budynkiem lub budowlą, ponieważ nie ulega wątpliwości, że nie stanowią one gruntów i urządzeń budowlanych. Hale namiotowe nie spełniają łącznie warunków ustalonych dla „budynków" zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. Na gruncie ustawy prawo budowlane o budynku można mówić dopiero wtedy, gdy dany obiekt budowlany jest trwale związany z gruntem oraz jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Definicja ta jest identyczna z definicją budynku wprowadzoną w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Połączenie konstrukcji nośnej pokrycia namiotowego z podłożem jak powyżej, nie stanowi trwałego związania z gruntem. Halę taką łatwo można przenosić w inne miejsce, nie ingerując w podłoże. Przeniesienie czy rozbiórka nie wiąże się z wykonywaniem robót ziemnych, nie można więc stwierdzić, że hala będąca własnością Spółki to obiekt trwale związany z gruntem.

 

 

IV

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1785 z późn. zm.; dalej – „u.p.o.l.”) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące: właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych; posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych; użytkownikami wieczystymi gruntów, a także posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Krajowym Ośrodkiem Wsparcia Rolnictwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,

b) jest bez tytułu prawnego (art. 3 ust. 1 u.p.o.l.).

 

W opisie zaistniałego stanu faktycznego wskazano, że Wnioskodawca jest właścicielem hali namiotowej. Hala jak wskazał Wnioskodawca, jest tymczasowym obiektem budowlanym. Dodatkowo wskazano, że przedmiotowy obiekt nie jest budynkiem.

W tak zakreślonym zaistniałym stanie faktycznym, skoro hala nie jest budynkiem, pozostaje rozstrzygnąć, czy stanowi budowlę podlegającą opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. budowla to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Przykładowe wyliczenie budowli zawiera art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332 z późn. zm.), według którego należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W wyroku z dnia 13 września 2011 r., sygn. akt P 33/09, Trybunał Konstytucyjny rozstrzygając o zgodności art. 2 ust. 1 pkt 3 PodLokU w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 PodLokU z zasadą ustawowej określoności regulacji podatkowych i zasadą poprawnej legislacji wywodzonymi z art. 217 w związku z art. 84 i art. 2 Konstytucji, zwrócił uwagę na to, że skoro regulacja ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zakresie definicji "budowli" odsyła do przepisów ustawy - Prawo budowlane, to obie te ustawy obarczają te same mankamenty i niejasności legislacyjne.

Podsumowując swoje rozważania Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że: "za "budowle" w rozumieniu u.p.o.l. można uznać:

1) jedynie budowle wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 3 PrBud, w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej, będące wraz z instalacjami i urządzeniami obiektem budowlanym, o którym mowa w art. 3 pkt 1 lit. b PrBud, czyli pod warunkiem, że stanowią one całość techniczno-użytkową,

2) jedynie urządzenia techniczne scharakteryzowane w art. 3 pkt 9 PrBud lub w innych przepisach tej ustawy albo w załączniku do niej, co - jeżeli omawiane urządzenia nie zostały wskazane expressis verbis - wymaga wykazania, że zapewniają one możliwość użytkowania obiektu budowlanego zgodnie z jego przeznaczeniem, z wyłączeniem jednak: (1) urządzeń budowlanych związanych z obiektami budowlanymi w postaci budowli w rozumieniu PrBud, które to obiekty budowlane nie dają się zakwalifikować jako budowle w ujęciu PodLokU, oraz (2) urządzeń budowlanych związanych z obiektami budowlanymi w postaci obiektów małej architektury, przy zastrzeżeniu, że urządzeniami budowlanymi w rozumieniu PrBud nie są instalacje.".

W art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego wskazano, że tymczasowy obiekt budowlany - to obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przykrycia namiotowe (podkreśl. organu) i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

Zgodnie z załącznikiem do Prawa budowlanego, jako budowle zaliczone do Kategorii XVIII wskazano między innymi „obiekty magazynowe, jak: budynki składowe, chłodnie, hangary, wiaty”.

Z powyższego wynika zatem, że tzw. hala namiotowa, służąca składowaniu jest budowlą w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

 

Wnioskodawca wskazuje, że hala namiotowa nie podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości już z tego powodu, że stanowi tymczasowy obiekt budowlany.

W tym miejscu należy przytoczyć treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 lutego 2014 r. sygn. akt II FPS 11/13 w której uznano iż:

„Tymczasowy obiekt budowlany, o którym mowa w art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r. poz. 1409) może być budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613, ze zm.), jeżeli jest budowlą wprost wymienioną w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego lub w innych przepisach tej ustawy oraz załączniku do niej, stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego. Spełniający wskazane kryteria tymczasowy obiekt budowlany, o ile jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.”

 

Skoro zatem hala namiotowa, o której mowa we wniosku, jest w posiadaniu przedsiębiorcy, jest budowlą wymienioną w ustawie Prawo budowlane, to podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

W związku z powyższym Wnioskodawca powinien zadeklarować wartość hali podlegającej opodatkowaniu i płacić podatek od nieruchomości.

 

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.

 

 

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.z zastosowaniem art. 119a;

2.w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

 

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

 

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

 

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa Krajowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków.