interpretacja 151

Rodzaj dokumentu     interpretacja indywidualna

Sygnatura                 PD-03-1.3120.8.5.2018.GK

Data                         2018.03.28

Autor                        Prezydent Miasta Krakowa

Istota interpretacji     Podatek od nieruchomości – osoba podatnika

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.).

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 19 lutego 2018 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego i zadanego pytania jest prawidłowe.

 

 

 

UZASADNIENIE

 

I

W dniu 19.02.2018 r. do Prezydenta Miasta Krakowa wpłynął wniosek Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Krakowie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

 

Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego, zgodnie z którym jest wieczystym użytkownikiem nieruchomości położonej w Krakowie przy ul. (...) (...) stanowiącej działkę nr (...) obręb. (...). dz. adm. (...).

W roku 1987 teren obejmujący obecnie działki nr (...), (...) i (...) został przez (...) poprzednika prawnego Spółdzielni Mieszkaniowej (...) wydzierżawiony (...) celem wybudowania przez niego pawilonu handlowego, a po jego wybudowaniu dnia (...)1992 r. strony zawarły nową umowę dzierżawy gruntu o pow. (...) m2 na 15 lat, do dnia (...) 2006 r..

Po wydzieleniu się Spółdzielni Mieszkaniowej (...) ze struktur (...) co nastąpiło w roku (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) wstąpiła w miejsce swego poprzednika prawnego stając się stroną umowy.

W trakcie porządkowania spraw gruntowych przez nowopowstałą Spółdzielnię w roku 1994 ustalono, że działki nr (...) i (...) nie zostały oddane w wieczyste użytkowanie (...) jednakże od roku 1982 czyli od roku w którym wydana została decyzja o oddaniu gruntów w wieczyste użytkowanie Gmina Miejska Kraków uznawała, że decyzja z roku 1982 została wykonana, i obciążała (...) a później Spółdzielnię Mieszkaniową (...) opłatami rocznymi z tytułu użytkowania wieczystego tych działek.

(...) po powzięciu wiadomości o tym, że działki nr (...) i (...) nie są w wieczystym użytkowaniu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) zawarł w roku 2004 z Gminą Miejską Kraków umowę dzierżawy obu tych działek. Umowa ta -według wiedzy Spółdzielni - obowiązuje do tej pory.

Umowa dzierżawy zawarta z (...) wygasła z dniem(...)2006 r., jednakże (...) do tej pory nie wydał Spółdzielni Mieszkaniowej (...) gruntu stanowiącego część działki nr (...) i posadowionej na niej części pawilonu handlowego i użytkuje je nadal bezumownie.

Z uwagi na to, że granice pomiędzy działkami nr (...) i (...) działką nr (...) nie pokrywają się ze ścianami pawilonu nie jest możliwe, bez dokonywania robót budowlanych dokonanie podziału pawilonu w taki sposób aby na poszczególnych działkach mogły istnieć samodzielne lokale.

Do tej pory podatek od nieruchomości za działkę nr (...) płaci Spółdzielnia Mieszkaniowa (...).

Uzupełniając stan faktyczny w piśmie z dnia 26 marca 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że Pan (...) jest samoistnym posiadaczem w złej wierze części działki nr (...) obr. (...) (...), zajętej na część pawilonu handlowego.

 

 

II

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów art. 3 ust. 1. pkt.2 i pkt. 3 oraz ust. 3. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych poprzez odpowiedź na pytanie: Czy w świetle treści przepisów art. 3. ust. 1. pkt.2 i pkt. 3 i ust. 3. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. (tj. Dz.U. z 2017 poz. 1785 ) do płacenia podatku od nieruchomości gruntowej będącej w użytkowaniu wieczystym oraz za stojący na tym gruncie budynek w pierwszej kolejności zobowiązany jest samoistny posiadacz tej nieruchomości, czy wieczysty użytkownik ?

 

 

 

III

Wnioskodawca wskazuje, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych w art. 3 ust. 1. jako podmioty obowiązane do płacenia podatku od nieruchomości wymienia w pkt. 2 samoistnego posiadacza, a w pkt. 3 wieczystego użytkownika nieruchomości. Ustawa nie stwierdza w sposób wyraźny który z podmiotów - wieczysty użytkownik nieruchomości czy jej samoistny posiadacz - jest w pierwszej kolejności zobowiązany do płacenia podatku od nieruchomości w sytuacji gdy przedmiot opodatkowania - grunt oddany w użytkowanie wieczyste i stojący na nim budynek znajdują się w posiadaniu samoistnym innego podmiotu. Ustawa w odniesieniu do wieczystego użytkownika nieruchomości nie zawiera zawartego w pkt. 1 ust. 1. art. 3. zapisu: „z zastrzeżeniem przepisu ust. 3. art. 3", jednakże z uwagi na zasadnicze podobieństwo prawa wieczystego użytkowania do prawa własności w zakresie władztwa nad rzeczą zasada ta winna mieć również zastosowanie do prawa wieczystego użytkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy podmiotem zobowiązanym w pierwszej kolejności do płacenia podatku od nieruchomości oraz stojącego go na nim budynku winien być samoistny posiadacz.

 

 

IV

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1785 z późn. zm.; dalej – „u.p.o.l.”) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.o.l. podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3;

2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych;

3) użytkownikami wieczystymi gruntów;

4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Nieruchomości Rolnych lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,

b) jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem ust. 2 (treść ustępu 2 nie ma znaczenia w niniejszej sprawie).

 

Jeżeli przedmiot opodatkowania znajduje się w posiadaniu samoistnym, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości ciąży na posiadaczu samoistnym (art. 3 ust. 3 u.p.o.l.). Z opisu stanu faktycznego wynika, że Pan Jan Stępień jest posiadaczem samoistnym części działki nr 198/48.

 

Jak słusznie zauważa Wnioskodawca ustawodawca nie rozstrzyga wprost w ustawie kto jest podatnikiem w przypadku, gdy współistnieją użytkownik wieczysty i samoistny posiadacz.

Samoistne posiadanie jest stanem faktycznym, które wiąże się z tym, że posiadacz włada rzeczą jak właściciel (art. 336 K.c.).

 

W uchwale z dnia 6 września 1995 r., sygn. akt W. 20/94, OTK 1995, nr 1, poz. 6. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że „gdy samoistny posiadacz nie jest właścicielem nieruchomości albo obiektu budowlanego niezłączonego trwale z gruntem, określony w tym przepisie obowiązek podatkowy ciąży na samoistnym posiadaczu. Trybunał jednoznacznie wskazał na posiadacza samoistnego nieruchomości jako podatnika podatku od nieruchomości, bez pozostawienia jakichkolwiek możliwości wyboru podatnika przez organ podatkowy. Uzasadniając swoje stanowisko, Trybunał Konstytucyjny stwierdził m.in., "że zarówno wykładnia systemowa, dokonana z uwzględnieniem przepisów konstytucyjnych oraz innych przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r., jak i wykładnia celowościowa oraz historyczna nakazują przyjąć, że w sytuacji, gdy samoistny posiadacz nieruchomości nie jest właścicielem, przewidziany w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. obowiązek podatkowy ciąży na samoistnym posiadaczu. Organ podatkowy nie może zaś dokonywać wyboru podatnika wedle swego uznania. Sprzeczne z konstytucyjną zasadą zaufania obywatela do państwa jest stosowanie uznania administracyjnego w odniesieniu do strony podmiotowej obowiązku podatkowego. Zgodna z tą zasadą jest natomiast taka wykładnia przepisu, która wyklucza możliwość swobodnego wyboru podatnika pomiędzy właścicielem i posiadaczem przez organ podatkowy. Głównym argumentem Trybunału przemawiającym za opodatkowaniem posiadacza samoistnego jest założenie, że korzyści z nieruchomości osiąga zazwyczaj posiadacz samoistny, a nie właściciel i w związku z tym obowiązek podatkowy powinien ciążyć na nim. Zdaniem Trybunału, za tym stanowiskiem przemawiają również względy praktyczne. Posiadanie samoistne jest, w odróżnieniu od własności, stanem łatwym do ustalenia i nie wymaga przeprowadzania skomplikowanego postępowania sądowego, które niekiedy jest konieczne przy ustalaniu właściciela nieruchomości. Również analiza wcześniej obowiązujących regulacji prawnych dotyczących opodatkowania nieruchomości, a zwłaszcza dekretu z dnia 20 marca 1946 r. o podatkach komunalnych (Dz. U. z 1947 r. Nr 40, poz. 198) utwierdziła Trybunał w przekonaniu, że podatnikiem podatku od nieruchomości w analizowanym stanie faktycznym powinien być posiadacz samoistny nieruchomości” (Etel Leonard, Presnarowicz Sławomir, Komentarz do ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, [w:] Podatki i opłaty samorządowe. Komentarz do art. 3; SIP LEX).

 

W opisywanym stanie faktycznym to posiadacz samoistny gruntu czerpie z niego korzyści dlatego obowiązek podatkowy powinien spoczywać właśnie na posiadaczu samoistnym. Wprawdzie uchwała Trybunału Konstytucyjnego dotyczyła relacji właściciel – samoistny posiadacz i była wydana przed datą kiedy w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych zaczął obowiązywać art. 3 ust. 3, jednak argumentacja Trybunału jest nadal aktualna.

 

Powyższe rozważania mają odniesienie zarówno do gruntu jak i budynku. Zatem w niniejszej sprawie podatnikiem podatku od nieruchomości od części działki nr 198/48, która to część jest zabudowana pawilonem handlowym należącym do samoistnego posiadacza, jak i od tej właśnie części budynku – pawilonu handlowego jest samoistny posiadacz wskazany w opisie stanu faktycznego.

 

 

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

 

 

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.z zastosowaniem art. 119a;

2.w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

 

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

 

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

 

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa Krajowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków.