interpretacja 153

Rodzaj dokumentu     interpretacja indywidualna

Sygnatura                 PD-03-1.3120.8.7.2018.GK

Data                         2018.04.16

Autor                        Prezydent Miasta Krakowa

Istota interpretacji     Podatek od nieruchomości – opodatkowanie placu postojowego jako budowli

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.).

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak

 

 

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 2 marca 2018 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego i zadanego:

- pytania pierwszego jest nieprawidłowe,

- pytania drugiego jest nieprawidłowe.

 

 

 

UZASADNIENIE

 

I

W dniu 02.03.2018 r. do Prezydenta Miasta Krakowa wpłynął wniosek (...) w Węgrzcach o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.

 

Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego, zgodnie z którym otrzymał wezwanie, z dnia (...) stycznia 2018 roku, do złożenia wyjaśnień w przedmiocie złożonej deklaracji na rok 2018. Organ wskazał, iż nie wykazano budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. la ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych oraz wezwał do złożenia wyjaśnień czy na terenie posiadanych nieruchomości rzeczywiście nie znajdują się budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Wnioskodawca ustalił, że niedbałe utwardzenie terenu w formie płyt betonowych i łączące ulicę (...) z ulicą (...), dokonane bez zgody Wnioskodawcy, wykonane zostało poza obrysy działek i częściowo wybiega poza południową granicę nieruchomości Wnioskodawcy. Powyższe utwardzenie jest aktualnie oddzielone od strony ulicy (...) słupkami uniemożliwiającymi przejazd.

Wzdłuż ww. utwardzenia łączącego ulicę (...) z ulicą (...), na nieprzygotowanym gruncie, pozostawiają samochody okoliczni mieszkańcy, tym samym częściowo pozostawiają je na nieruchomości Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie udzielił zgody na korzystanie z nieruchomości oraz nie pobiera z tego tytułu żadnych korzyści.

 

II

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię art. la ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych poprzez odpowiedź na pytania:

1) Czy teren na którym pozostawiają samochody okoliczni mieszkańcy bez zgody Wnioskodawcy będącego właścicielem części gruntu należy uznać za budowlę, tj. parking w rozumieniu ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych?

2) Czy w przypadku uznania terenu na którym pozostawiane są samochody przez okolicznych mieszkańców bez zgody Wnioskodawcy za budowlę w rozumieniu ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych, jest ona budowlą związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej, którą należy wskazać w deklaracji na podatek od nieruchomości?

 

 

 

III

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. la ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych budowla to „obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawo budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem malej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem". Definicji parkingu należy zatem szukać w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z przyjętym poglądem doktryny i orzecznictwa, przepisami prawa budowlanego nie są jedynie przepisy zawarte w ustawie z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, ale również m. in. w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w którym to znajduje się dodany przez §1 pkt. 2 lit. e rozporządzenia z dnia 14 listopada 2017 roku zmieniającego nin. Rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2018 roku §3 pkt 25, definiujący pojęcie parkingu. Zgodnie z tą definicją jako parking należy przez rozumieć „wydzieloną powierzchnię terenu przeznaczoną do postoju i parkowania samochodów, składającą się ze stanowisk postojowych oraz dojazdów łączących te stanowiska, jeżeli takie dojazdy występują ". Przenosząc powyższe na przedmiotowy stan faktyczny należy wskazać, że Wnioskodawca nie udzielił zgody na pozostawianie na terenie samochodów przez pobliskich mieszkańców, oraz odbywa się to w sposób spontaniczny, tj. nie istnieje wydzielona powierzchnia terenu przeznaczona do postoju i parkowania samochodów oraz nie istnieją wydzielone stanowiska postojowe.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, wskazane niedbałe utwardzenie terenu w formie płyt betonowych łączące ulicę (...) z ulicą (...), dokonane bez zgody Wnioskodawcy, oraz fakt pozostawiania wzdłuż niniejszego spontanicznie w sposób niezorganizowany, bez zgody Wnioskodawcy, pojazdów nie stanowi budowli opisanej w art. la ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych.

 

 

W zakresie pytania drugiego Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. la ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to „grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a". Jedynym czynnikiem decydującym o uznaniu budowli za związaną z działalnością gospodarczą jest zatem, co do zasady, kryterium posiadania przedmiotu opodatkowania przez przedsiębiorcę i to w znaczeniu, o jakim mowa w przepisach prawa cywilnego, wobec braku definicji posiadania w ustawie podatkowej.

Przenosząc powyższe na przedmiotowy stan faktyczny należy wskazać, że Wnioskodawca nie udzielił zgody na wybudowanie budowli oraz jej użytkowanie, co więcej nie pobiera z tego tytułu żadnych korzyści. W przedmiotowej sprawie nie można więc uznać, że Wnioskodawca jest w posiadaniu budowli, a w szczególności nie można uznać, że jest w posiadaniu budowli związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Co więcej, w przypadku uznania powyższych za budowle należy zaznaczyć, że korzystają z nich jedynie pobliscy mieszkańcy budynków mieszkalnych. Zgodnie więc z art. la ust. 2a pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych, który mówi, że „do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami"', należy uznać, że również budowle związane z budynkami mieszkalnymi nie zalicza się do budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Traktuje o tym Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 maja 2017 roku, znak spr. II FSK 978/15, wskazując, że ,, Kierując się logiką i zasadami doświadczenia życiowego, stwierdzić należy, że podobne funkcje, tj. związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych, mogą spełniać obiekty budowlane (zarówno obiekty małej architektury jak i budowle), położone w obrębie gruntów związanych z budynkiem mieszkalnym, a niestanowiące przynależności konkretnego lokalu mieszkalnego, lecz służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych ogółu mieszkańców budynku. Tym samym, nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, że przez grunty związane z budynkami mieszkalnymi należy rozumieć nie tylko grunty, na których taki obiekt budowlany został posadowiony, ale również grunty doń przylegające, zapewniające właściwe korzystanie z tego budynku, niezbędną obsługę budynku oraz jego mieszkańców, w tym w zakresie odpowiedniego skomunikowania, zabezpieczenia porządku, rekreacji (np. chodniki, drogi dojazdowe, skwery, płace dla dzieci) oraz zaspokojenia innych niezbędnych potrzeb związanych z korzystaniem z powierzchni mieszkaniowej budynku" oraz wprost wskazując, że budowle takie podlegają wyłączeniu jako niezwiązane z działalnością gospodarczą zważając, że „ opodatkowanie podatkiem od nieruchomości nie dotyczy budowli zlokalizowanych na gruntach, które należy traktować jako związane z budynkami mieszkalnymi (...) których przeznaczenie wiąże się z realizacją potrzeb mieszkaniowych i nie są one wykorzystywane dla prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym, budowle wskazane we wniosku jak: przyłącza wodociągowo-kanalizacyjne, elektryczne, instalacje centralnego ogrzewania, drogi, chodniki, place, parkingi, itp., jeśli spełniają wskazane wyżej kryterium usytuowania i wyłącznego sposobu wykorzystywania dla realizacji potrzeb mieszkaniowych, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. " Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że opodatkowanie podatkiem od nieruchomości nie dotyczy zlokalizowanych na gruntach budowli, które nie są w posiadaniu Wnioskodawcy, a co za tym idzie nie są również związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. la ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych, co więcej, służą dla realizacji potrzeb mieszkaniowych pobliskich mieszkańców, a więc stanowią również wyłączenie z art. la ust. 2a pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych.

 

 

IV

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1785 z późn. zm.; dalej – „u.p.o.l.”) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

 

Budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem (art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.).

Za budowlę, art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. nakazuje rozumieć „każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.”

Natomiast urządzenia budowlane to „urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki” (art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego).

Skoro ustawodawca wprost wymienia place postojowe jako urządzenia budowlane, w konsekwencji stanowią one budowle podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w przypadku gdy są związane w prowadzeniem działalności gospodarczej.

Za uznaniem placu postojowego jako budowli opowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 17 września 2015 r. sygn.. akt I SA/Ol 389/15, wskazując „na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 września 2011 r., sygn. P 33/09, w którym stwierdzono, że dla potrzeb prawa daninowego, które winno określać przedmiot opodatkowania w ustawie, za budowlę, jako przedmiot opodatkowania można uznać jedynie urządzenia techniczne scharakteryzowane w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego lub w innych przepisach tej ustawy albo w załączniku do niej, inne niż urządzenia wskazane expressis verbis, jeżeli zostanie wykazane, że zapewniają one możliwość użytkowania obiektu budowlanego zgodnie z jego przeznaczeniem. W konsekwencji powyższego, skoro parking jest rodzajem placu postojowego, wymienionego expressis verbis w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego, jako urządzenie budowlane, to tym samym jest budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. Jeżeli natomiast budowla (tu - parking) znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy, to podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.”.

Nie ma przy tym znaczenia czy parking/plac postojowy jest wykorzystywany przez samego Wnioskodawcę, czy przez inne osoby i czy dzieje się to za zgodą Wnioskodawcy lub bez takiej zgody.

W związku z powyższym opisany plac postojowy jest budowlą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (niezależnie od opodatkowania gruntu), a stanowisko Wnioskodawcy z zakresie pierwszego zadanego pytania jest nieprawidłowe.

 

Odnosząc się do drugiego z zadanych pytań, należy przywołać treść art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., zgodnie z którym „grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a.”

Wnioskodawca stwierdza, że nie udzielił zgody na wybudowanie budowli oraz jej użytkowanie i nie czerpie z niej żadnych korzyści, co w konsekwencji pozwala stwierdzić, że budowla nie jest w Jego posiadaniu.

Plac postojowy opisany we wniosku tworzą betonowe płyty. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej na której rzeczony plac się znajduje. Jako właściciel terenu ma bądź powinien mieć wiedzę co znajduje się na jego nieruchomości, jak jest urządzona lub wykorzystywana. Trudno przyjąć za Wnioskodawcą, że jest właścicielem terenu, a nie jest posiadaczem placu postojowego znajdującego się na tym terenie.

Do faktu posiadania budowli placu postojowego nie ma przy tym znaczenia, okoliczność, czy udzielił zgodę na jego wybudowanie czy użytkowanie. Okoliczności te są bowiem irrelewantne dla oceny zasadności opodatkowania budowli placu postojowego podatkiem od nieruchomości.

 

Wnioskodawca powołuje się również na treść art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l. oraz na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 maja 2017 r. sygn.. akt II FSK 978/15. Zgodnie z wskazanym przepisem do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami. Powyższa zasada ma znaczenie w przypadku ścisłego związku gruntów z budynkami mieszkalnymi. Zgodzić należy się z argumentami NSA wyrażonymi w powyższym wyroku, że przez „grunty związane z budynkami mieszkalnymi należy rozumieć nie tylko grunty, na których taki obiekt budowlany został posadowiony, ale również grunty doń przylegające, zapewniające właściwe korzystanie z tego budynku, niezbędną obsługę budynku oraz jego mieszkańców, w tym w zakresie odpowiedniego skomunikowania, zabezpieczenia porządku, rekreacji (np. chodniki, drogi dojazdowe, skwery, place dla dzieci) oraz zaspokojenia innych niezbędnych potrzeb związanych z korzystaniem z powierzchni mieszkaniowej budynku.”

Grunt opisany we wniosku z założenia nie może służyć ogółu mieszkańcom okolicznych bloków. Przede wszystkim Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego nigdzie nie podał, że jego intencją jest właśnie takie przeznaczenie opisanego we wniosku terenu. Po wtóre, Wnioskodawca nie podważa faktu, że jest właścicielem tego gruntu. Z wniosku nie wynika także aby Wnioskodawca pomimo urządzenia na gruncie parkingu, wyzbył się posiadania swojego terenu, nie wskazuje także, że miałby problem z jego uporządkowaniem. W rozumieniu ustawy jest to zatem w dalszym ciągu grunt w posiadaniu przedsiębiorcy, a w konsekwencji związany z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Jak wskazano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 czerwca 2017 r., sygn. I SA/Kr 500/17 „Obiekt nawet niewykorzystywany faktycznie w danym momencie do prowadzenia działalności gospodarczej uznaje się za związany z działalnością, bowiem definicja ustawowa nie nawiązuje do przesłanki wykorzystywania nieruchomości na cele związane bezpośrednio z działalnością gospodarczą. Wyjątkiem od uznania, że grunty, budynki czy budowle są względy techniczne, które należy rozumieć jako trwałą i obiektywną przeszkodę.”

Opisany we wniosku grunt może być w dalszym ciągu w każdej chwili wykorzystany gospodarczo przez Wnioskodawcę.

Gdyby przyjąć, że każdy grunt na którym osoba fizyczna parkuje samochód jest związany z budynkami mieszkalnymi w rozumieniu art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l., to doprowadziłoby to do wypaczenia intencji ustawodawcy. Aby możliwe było zastosowanie niższej stawki podatku w przypadku gruntu przedsiębiorcy, wystarczyłoby, żeby udowodnił, że w tym momencie nie wykonuje tam działalności gospodarczej, a jednocześnie pozwolił właśnie na parkowanie na gruncie samochodów innych osób.

Jak wskazano wyżej zarówno treść art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l., jak i wykładnia tego przepisu dokonana w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 maja 2017 r. sygn.. akt II FSK 978/15, dotyczy gruntów ściśle związanych z budynkami mieszkalnymi. Ściśle tj. dotyczy gruntów, które znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie budynków mieszkalnych, jak i funkcjonalnie są niewątpliwie związane z tymi budynkami mieszkalnymi.

W kontekście niniejszej sprawy trudno za wystarczający związek uznać fakt, parkowania samochodów bez zgody Wnioskodawcy. W opinii organu podatkowego nie powoduje to ani tego, że grunt jest związany z budynkami mieszkalnymi, ani tego, że przestaje być w posiadaniu Wnioskodawcy, który jest przedsiębiorcą.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie drugiego pytania jest nieprawidłowe.

 

 

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.z zastosowaniem art. 119a;

2.w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

 

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

 

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

 

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa Krajowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków.