Wacław Jędrzejewicz, ur. 29 stycznia 1893 w Spiczyńcach na Ukrainie - dyplomata, polityk i historyk, pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, polski działacz niepodległościowy, działacz państwowy II Rzeczypospolitej. Zmarł 30 listopada 1993 w Cheshire w stanie Connecticut. Jego prochy złożono na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
W roku 1903 rozpoczął naukę w warszawskim gimnazjum, maturę zdał w 1909 roku. Od 1913 roku studiował w Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wstępując do Związku Strzeleckiego ukończył szkołę podoficerską. Współtworzył Polską Organizację Wojskową (POW). Był członkiem Komendy Naczelnej i komendantem okręgów POW w Częstochowie i w Zagłębiu. Angażował się w działalność polityczną. W sierpniu 1915 dołączył do I Brygady Legionów walczącej wówczas na Wołyniu. W lipcu 1917 został aresztowany przez Niemców i skazany na 10 lat więzienia. Z chwilą odzyskania niepodległości przez Polskę został uwolniony. W listopadzie 1918 wstąpił do organizowanego Wojska Polskiego. Należąc do najbliższego kręgu zaufanych Józefa Piłsudskiego został skierowany do pracy w II Oddziale Sztabu Generalnego. W lipcu 1920 roku dostał się do niewoli bolszewickiej. Po udanej ucieczce powrócił do Polski. W 1921 ukończył Wyższą Szkołę Wojenną. W latach 1921-1925 był szefem Referatu Wschód II Oddziału Sztabu Generalnego (wywiad na ZSRR). 1 kwietnia 1926 został mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Tokio.
W roku 1928 objął stanowisko dyrektora departamentu administracyjnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, a od 1930 był dyrektorem departamentu konsularnego MSZ. Od lutego 1933 był ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, a w latach 1933-1935 - podsekretarzem stanu w Ministerstwie Skarbu. Pełnił również funkcje sekretarza generalnego Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości. W roku 1937 został prezesem Polskiego Komitetu Międzynarodowej Wystawy w Paryżu. We wrześniu 1939 roku powrócił do czynnej służby wojskowej i został oficerem łącznikowym przy MSZ. Brał udział w ewakuacji depozytu Funduszu Obrony Narodowej (z Polski przez Rumunię do Francji) i przekazaniu go Rządowi Rzeczypospolitej.
Wiosną 1941 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Działał społecznie w środowisku Polonii amerykańskiej. Współorganizował Komitet Narodowy Amerykanów Polskiego Pochodzenia. Był współzałożycielem Instytutu Józefa Piłsudskiego, którego był pierwszym dyrektorem i prezesem (1943-1948). W roku 1948 otrzymał tytuł profesora języka i literatury rosyjskiej w Wellesley College. Był kierownikiem studiów slawistycznych w Ripon College w stanie Wisconsin (1958-1963). W 1963 roku powrócił do Nowego Jorku i ponownie zaangażował się w działalność w Instytucie Józefa Piłsudskiego - jako dyrektor (1963-1964), sekretarz Zarządu (1971), wiceprezes (1972-1976) i prezes (1977-1978).
Opublikował blisko 300 historycznych artykułów m.in. w paryskich „Zeszytach Historycznych" oraz obszerne prace: Poland in the British Parliament 1939-45 i Kronika życia Józefa Piłsudskiego 1867-1935.
11 listopada 1921 został osobiście przez Marszałka Józefa Piłsudskiego odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Odznaczony również: Krzyżem Niepodległości z Mieczami, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Orderem Polonia Restituta Klasy I (Krzyż Wielki) (1993) i IV, Legią Honorową oraz orderami i odznaczeniami dwunastu innych państw. W roku 1992 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Wałęsa nadał mu stopień generała brygady Wojska Polskiego.
