Adam Bień, ur. 14 grudnia 1899 w Ossali, w powiecie staszowskim - prawnik, pisarz, polityk ruchu ludowego, czołowy twórca Polskiego Państwa Podziemnego. Zmarł 4 marca 1998 roku w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Niekrasowie.

Edukację swą rozpoczął od jednoklasowej, rosyjskiej szkoły podstawowej w Ossali, a kontynuował w Sandomierzu. W roku 1920 roku zdał maturę. Wstąpił jako ochotnik do wojska i uczestniczył w wojnie polsko - bolszewickiej, w kampanii litewsko - białoruskiej. W roku 1920 rozpoczął studia na Wydziale Prawa, początkowo Uniwersytetu Poznańskiego, a później na Uniwersytecie Warszawskim, na którym w roku 1925 uzyskał tytuł magistra prawa. W roku 1928 zdał egzamin sędziowski. Pracował jako sędzia grodzki w Grójcu i w Warszawie. Był także wiceprzewodniczącym Sądu Pracy w Warszawie, a następnie sędzią X Wydziału Cywilnego Sądu Okręgowego. W latach 1912-1914 należał do tajnej drużyny skautowej przygotowującej szkolną młodzież do walki o wyzwolenie Polski. Wierny środowisku, z którego wyszedł, należał do czołowych organizatorów Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej "Wici". W latach 1929-1931 pełnił w nim funkcję prezesa. W latach 1924-1939 był jednym z działaczy Związku Teatrów Ludowych.

Aktywny okres działalności społeczno - politycznej Adama Bienia przypadł na okres II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej. Na początku 1940 roku włączył się do konspiracyjnej pracy w Stronnictwie Ludowym "Roch", gdzie przewodniczył Komisji Prawnej Centrali Ruchu Ludowego.

W 1943 roku Prezydent Rzeczypospolitej na emigracji powołał go na stanowisko I Zastępcy Delegata Rządu RP na kraj, w randze ministra. Podczas Powstania Warszawskiego Adam Bień był kierownikiem władzy cywilnej. Przyczynił się też do wydania dwóch Dzienników Ustaw zawierających, przygotowane w konspiracji, akty prawne regulujące podstawowe sprawy w odradzającej się Polsce.

W marcu 1945 roku Adam Bień, wraz z innymi przywódcami Polskiego Państwa Podziemnego, został podstępnie aresztowany przez NKWD i wywieziony do Moskwy, gdzie został skazany w Procesie Szesnastu na pięć lat więzienia. Został osadzony na Łubiance. Dzięki staraniom żony wrócił z moskiewskiego więzienia w sierpniu 1949 roku. Po powrocie nie mógł otrzymać pracy w sądownictwie. Przez pewien czas zajmował się tłumaczeniami literatury rosyjskiej. W 1953 roku dostał pozwolenie na pracę w zawodzie adwokata, ale poza Warszawą.

W początkach lat siedemdziesiątych powrócił do rodzinnej Ossali. Zajął się głównie pisaniem, ale również działalnością społeczną. Udzielał wywiadów w prasie, radiu i TV. Publikował artykuły, w których wyrażał swoje opinie na temat tworzącej się III Rzeczypospolitej. Napisał trylogię: Bóg wysoko - dom daleko, Bóg wyżej - dom dalej i Bóg dał - Bóg wziął oraz Listy z Łubianki.

W roku 1999 w rodzinnej Ossali został otwarty „Dom Pamięci Adama Bienia" (pod merytorycznym patronatem Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego), w którym zgromadzono liczne pamiątki, dokumenty, listy i fotografie.


Tytuł Honorowego Obywatela Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa został nadany Adamowi Bieniowi podczas uroczystej sesji Rady Miasta Krakowa, która odbyła się 18 czerwca 1993 roku, w Sali Obrad Rady Miasta Krakowa, w Pałacu Wielopolskich przy Placu Wszystkich Świętych 3-4 w Krakowie.