Sławomir Mrożek (ur. 29 czerwca 1930 roku w Borzęcinie, zm. 15 sierpnia 2013 roku w Nicei) - dramatopisarz, prozaik, satyryk.

Po latach wojny, spędzonych na prowincji, przyszły dramaturg ukończył krakowskie gimnazjum i zapisał się na studia - jednak nie mógł się odnaleźć na żadnym z kierunków, które kolejno podejmował - architektura, orientalistyka, historia sztuki. Za to wkrótce zyskał popularność, zamieszczając satyryczne rysunki w Przekroju i Szpilkach, debiutując jako rysownik w 1950 roku.

Dzięki nim, a także pełnym komizmu opowiadaniom, wcześnie stał się autorem niezwykle popularnym, zajmującym osobne miejsce we współczesnej polskiej literaturze. Mrożek tropił i podważał absurdy życia w kraju realnego socjalizmu, ale też zbanalizowane, najczęściej postromantyczne, stereotypy kształtujące świadomość Polaków. W języku potocznym na stałe zagościła fraza "jak z Mrożka", określająca szczególnie bezsensowne, wynaturzone aspekty codzienności. Przykładami zaczerpniętymi z jego utworów posługiwano się dyskusjach.

W 1956 roku Mrożek opublikował pierwszą ze swoich powieści Maleńkie lato, w roku 1961 drugą i ostatnią - Ucieczka na południe. Obie są satyrą na polską prowincję. W roku 1958 zadebiutował jako dramaturg komedią Policja, aluzją do rodzimej rzeczywistości lat pięćdziesiątych XX wieku. Rok 1964 był przełomem w karierze Mrożka - to data publikacji Tanga, które przyniosło autorowi światową sławę. W tym samym roku powstał Krawiec, dramat tak podobny do Operetki Gombrowicza, mającej się wkrótce ukazać, że Mrożek postanowił nie drukować swojej sztuki i wydał ją dopiero w 1977 roku. Ten incydent skłonił go do napisania Uzupełnień w sprawie Gombrowicza, felietonu, w którym ustosunkowuje się do najważniejszego ze swoich antenatów.

W 1963 roku Mrożek wyemigrował z kraju (był już wtedy autorem znanym nie tylko w Polsce, tłumaczonym na niemiecki i francuski). Do 1996 roku pozostawał za granicą, mieszkając w USA, we Włoszech, w Paryżu i w Niemczech, a od końca 1989 roku w Meksyku. W sierpniu 1968 roku zaprotestował na łamach paryskiej Kultury przeciwko wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego do Czechosłowacji i poprosił o azyl polityczny we Francji. O emigracji i swoich rozterkach z nią związanych pisał wielokrotnie w korespondencji z przyjaciółmi, zastanawiając się, co właściwie znaczy być u siebie i być obcym.

Ostatnia dekada ubiegłego stulecia i początek dwudziestego pierwszego wieku to trudny czas w życiu i twórczości pisarza. W 1996 roku Mrożek wrócił z emigracji - do Polski zupełnie innej niż ta, którą opuszczał i zamieszkał w Krakowie. Sześć lat wcześniej przeszedł poważną operację w związku z tętniakiem aorty. A w roku 2002 przeżył udar mózgu, który spowodował afazję. W ramach terapii, która służyła przywracaniu pamięci utraconej wskutek choroby, powstała autobiografia Mrożka - Baltazar (2006). Później pisarz opublikował jeszcze Uwagi osobiste (2007), zbiorek drukowanych wcześniej felietonów, opatrzony wstępem, w którym autor na wszelki wypadek żegna się z Publicznością.

W czerwcu 2008 roku ponownie wyemigrował z Polski i przeprowadził się z żoną do Nicei.


Tytuł Honorowego Obywatela Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa został nadany Sławomirowi Mrożkowi podczas uroczystej sesji Rady Miasta Krakowa, która odbyła się 20 czerwca 1990 roku w Sali Obrad Rady Miasta Krakowa, w Pałacu Wielopolskich przy pl. Wszytkich Świętych 3-4 w Krakowie.