Stanisław Władysław Maczek, ur. 31 marca 1892 w Szczercu pod Lwowem - generał broni Wojska Polskiego, Kawaler Orderu Orła Białego (1994), honorowy obywatel Holandii. Zmarł w wieku 102 lat w Edynburgu. Pochowany został w Bredzie, na cmentarzu żołnierzy polskich.

W 1910 roku ukończył gimnazjum w Drohobyczu. W latach 1910-1914 studiował filozofię oraz filologię polską na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Lwowskiego. Odbył przeszkolenie wojskowe i pierwsze ćwiczenia w Związku Strzeleckim. Służbę w Legionach Piłsudskiego uniemożliwiło mu powołanie, podczas I wojny światowej, do armii austro - węgierskiej i wysłanie na front włoski.

Po zawieszeniu broni, 11 listopada 1918 roku, zdezerterował, przedostał się do Krosna i wstąpił do Wojska Polskiego. Otrzymał dowództwo kompanii krośnieńskiej, przeznaczonej do odsieczy oblężonego Lwowa. Uczestniczył wojnie polsko - ukraińskiej i polsko - bolszewickiej.

Po wojnie Maczek pozostał w wojsku. W latach 1923-1924 był słuchaczem rocznego Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po jego ukończeniu (1924) i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W okresie 1929-1935 był dowódcą 81. Pułku Strzelców Grodzieńskich. Przez kolejne trzy lata pełnił funkcję dowódcy 7. Dywizji Piechoty w Częstochowie, a w 1938 roku objął dowództwo 10. Brygady Kawalerii, pierwszej polskiej jednostki zmotoryzowanej.

W roku 1939 Stanisław Maczek brał udział w walkach odwrotowych i działaniach opóźniających na rzecz Armii Kraków i Karpaty, zadając Niemcom ciężkie straty w bitwach pod Jordanowem, Wiśniczem, Łańcutem i Rzeszowem. Od 15 września 1939 roku walczył po raz kolejny w obronie Lwowa. 18 września, po najeździe sowieckim na Polskę, zmuszony był przerwać walkę z Niemcami, i wobec nadciągających jednostek Armii Czerwonej, przekroczyć granicę polsko - węgierską, udając się stamtąd do Francji. 15 listopada 1939 roku otrzymał awans do stopnia generała brygady. Z powodu trudności czynionych przez władze francuskie nie udało mu się w pełni utworzyć planowanej dywizji pancernej. Do maja 1940 roku uformował niecałą brygadę.

W październiku 1940 roku w Londynie, gen. Maczek otrzymał Order Virtuti Militari za męstwo w walkach we Francji oraz przydział na stanowisko dowódcy 2. Brygady Strzelców, przekształconą w lutym 1942 roku w 1. Dywizję Pancerną. 1 sierpnia 1944 dywizja ta wylądowała w Normandii. W składzie 2. Korpusu Kanadyjskiego gen. Maczek dowodził swą dywizją w zwycięskiej bitwie pod Falaise. W ciągłych walkach z Wehrmachtem prowadził dywizję w kierunku Belgii i Holandii. Wyzwolił m.in. Ypres, Gandawę i Passchendale. 26 marca 1945, pod Łukiem Triumfalnym w Paryżu, został odznaczony Komandorią Krzyża Legii Honorowej.

4 maja 1945 dywizja gen. Maczka dotarła do bazy Kriegsmarine w Wilhelmshaven, gdzie generał przyjął kapitulację dowództwa twierdzy. 1 czerwca 1945 został awansowany do stopnia generała dywizji.

19 maja 1945 roku w niemieckim Haren, gen. Stanisław Maczek i jego żołnierze, na wniosek kolegów z II Korpusu Kanadyjskiego, stworzyli tymczasowe lokum dla Polaków, jeńców byłych niemieckich obozów i żołnierzy, którzy nie mieli dachu nad głową. W miasteczku tym mieszkało blisko 5 tysięcy Polaków, w tym ponad 1700 kobiet, uczestniczek Powstania Warszawskiego, więzionych w obozie Stalagu VI w Oberlangen. Miasteczko początkowo nosiło nazwę Lwów. Nazwę Maczków nadał gen. Tadeusz Bór-Komorowski. Były w nim polskie ulice: Jagiellońska, Legionów, Mickiewicza, Łyczakowska. Od września 1945 roku, aż do ich demobilizacji, gen. Maczek dowodził jednostkami polskimi, które pozostały w Wielkiej Brytanii.

Stanisław Maczek pozostał na emigracji w Edynburgu w Wielkiej Brytanii. 26 września 1946 roku władze komunistyczne pozbawiły go obywatelstwa polskiego, które w 1971 roku zostało mu przywrócone.