Od 1 stycznia 2007 r. przepisy prawa podatkowego zawierają własną definicję miejsca zamieszkania podatnika. Zgodnie ze znowelizowanym art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Spełnienie już jednego z wymienionych warunków będzie oznaczało posiadanie miejsca zamieszkania w Polsce. Dotychczas dla ustalenia miejsca zamieszkania podatnika odwoływano się do przepisów kodeksu cywilnego, w myśl których miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta faktycznie przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika ma podstawowe znaczenie dla określenia zakresu ciążącego na nim obowiązku podatkowego. W przypadku posiadania miejsca zamieszkania w Polsce wszelkie dochody uzyskiwane przez podatnika podlegają opodatkowaniu w Polsce. Jeśli dana osoba posiada miejsce zamieszkania za granicą to zobowiązana jest rozliczyć się z polskim urzędem skarbowym jedynie od dochodów pochodzących ze źródeł w Polsce.

Należy jednak pamiętać, że wspomniane zasady ustalania miejsca zamieszkania podatników stosuje się z uwzględnieniem odpowiednich umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Gdy dana osoba ma miejsce zamieszkania w dwóch państwach, przyjmuje się za miejsce zamieszkania państwo , w którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, tzw. ośrodek interesów życiowych. Jeżeli w oparciu o takie kryterium ustalenie kwestii rezydencji nie jest możliwe, wówczas przyjmuje się, że ta osoba ma miejsce zamieszkania w państwie, w którym zwykle przebywa. Jeżeli również to kryterium jest niewystarczające, wówczas decyduje obywatelstwo.

Zastosowanie ww. norm spowoduje, że osoby przebywające w Polsce ponad 183 dni w danym roku podatkowym nadal będą mogły rozliczać się z uzyskanych w Polsce dochodów na zasadach ograniczonego obowiązku podatkowego, tak długo jak będą w stanie wykazać, że ich centrum interesów życiowych pozostaje poza terytorium Polski.